Έχω την τάση να εξαφανίζουμε όποτε περνώ καλά. Άσιημον αλλά όποτε είμαι με My Man ξιχάνω τα ούλλα, τζιαι τη δουλειά που υποτίθεται πως έπρεπε να φκάλω μες τεσ γιορτές τζιαι το άγχος μου ότι εν θα προλάβω, ούλλα... ώσπου να πάω πάλε πίσω στες κρυάδες συντροφιά με το laptop τζιαι τα βιβλία μου. Ούφφου. Προς το παρόν όμως εν έφια άρα μπορώ ακόμα να κολοτζιάζω!
Εν ωραία φάση, διαφορετικά. Τα πρώτα χριστούγεννα μαζί. Μακριά που τους δικούς μου μεν αλλά με τον άνθρωπο μου. Τζιαι με ένα δαχτυλίδι στο προ-τελευταίο μου δαχτυλούδιν του αριστερού μου σιερκού. Τις πρώτες μέρες επανικοβλήθηκα λλίο (τσας) αλλά μετά ήρταν μου ούλλα φυσικά.
Εν πάση περιπτώσει, 363 μέρες πάλε ως τα χριστούγεννα που λαλούν τζιαι τα jumbo. Άτε, καλό υπόλοιπο του χρόνου, όσο έμεινε, τζιαι ελπίζω ναν οι καλλύτερες τελευταίες μέρες του χρόνου ever.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου