Κάποτε. Κάποτε κατακλύζουν με κάτι σκέψεις γεμάτες προβληματισμούς τζιαι ενοχές τζιαι αμφιβολίες τζιαι φόβους. Ναι, παραπάνω εν φόβους νομίζω. Νιώθω συχνά την ανάγκη να χωθώ μες τα δάκρυα μου έτσι για να εξαγνιστώ. Εβαρέθηκα το όμως, παραπάνω κακό μου κάμνει. Εννα τα αλλάξω ούλλα, αποφάσισα το. Ακόμα τζιαι έτσι όμως τι κάμνω με τους φόβους? Θωρώ αθρώπους γυρώ μου που εν επιτρέπουν στον εαυτό τους να φοάται, εν τους επιτρέπουν να μαραζώσουν, να ππέσουν κάτω τζιαι να δουν οι άλλοι τις αδυναμίες τους. Ξέρω ότι ενδεχομένως να μεννεν ότι πιο υγιές αλλά για μένα εν καλύτερο που τούτο που κάμνω τωρά. Τζιαι ξέρω το επειδή κάποτε τζιαι γω ήμουν έτσι, ώσπου είπαν μου ότι έγινα αναίσθητη τζιαι έχτισα τείχη με τάφρους, με καταπέλτες τζιαι ελεύθερους σκοπευτές στις πολεμίστρες για να μεν μπαίνει κάνενας. Ώσπου τζιαι εμπήκε, τζιαι μετά εππέσαν ούλλα κάτω. Θέλω το πίσω το τείχος μου, θέλω να με ξανάβρω, θέλω να ξαναφκάλω δόντια γιατί το ημέρωμα εν μου πάει. Νιώθω διμμένη, όπως έναν άγριο ζώο που μέσα του εγέρασε τζιαι εκουράστηκε τζιαι αποδέχτηκε τα δεσμά του. Νιώθω ότι είμαι διμμένη που το λαιμό τζιαι εσταμάτησα να προσπαθώ να φίω. Θέλω να φίω μα ενιξερω πού να παω, όπου νιώθω πως θέλω να πάω μοιάζω να μεν είμαι ευπρόσδεκτη. Λες τζιαι εν ανήκω πούποτε πιον. Λες τζιαι εξοστρακίστηκα που παντού.

1 σχόλια:

"Αφέντη πάω στο Βορρά
να προσκυνήσω τα Βουνά".

Τούτον ετραγούδαν ένας ψηλός μαλλιάς στις αρχές του 90.

Όχι, δεν ήταν για το Κυπριακό που τραγουδούσε, ήταν αναφορά στους νέγρους σκλάβους στην Αμερική.

Γιατί σου το λέω αυτό;

Που να ξέρω; Εγώ είμαι ηλίθιος.

Αγρίνιος, ο Παντοκράτωρ των Ηλιθίων και Διοικητής των Κυπρίων Ατάκτων.

Δημοσίευση σχολίου