Κάποτε σκέφτουμαι το ενδεχόμενο να είσαι αλλεργική στην ευτυχία. Το ενδεχόμενο ας πούμε να διαλύεις ό,τι καλό μπαίνει στη ζωή σου τζιαι να προτιμάς να μεινίσκεις στην ασφάλεια (;) της δυστυχίας σου. Χωρίς εκπλήξεις, χωρίς αιφνιδιασμούς, χωρίς καταστάσεις που να μεν μπορείς να χειριστείς. Χωρίς επενδύσεις. Χωρίς ελπίδες. Χωρίς τίποτε να σου ταράσσει τους κύκλους σου. (Γιατί πολλά απλά εν θα ξέρεις πώς να το χειριστείς). Γιατί μόνον έτσι έμαθες να έσιεις τον έλεγχο. Ενώ στην ευτυχία πάντα καρτεράς να πάει κάτι λάθος. Σαν να τζιαι η ευτυχία εν προσωρινή γιατί εν κλεψιμιά. Τζιαι πάντα κάτι πάει λάθος, έννεν; Πε την αλήθκεια, εν ανακουφίζεσαι; Σκέφτεσαι ότι επιβεβαιώνεσαι τουλάχιστον. Ένιξερω αν νομίζεις ότι τάχα εν σου αξίζει. Όι, εν νομίζω ναν τούτο. Νομίζω παραπάνω φοάσαι. έννεν; Νομίζεις ότι εν πιο ανώδυνο να μεινίσκεις σε μια γνώριμη κατάσταση παρά να ρισκάρεις για μιαν πιθανότητα ευτυχίας.

4 σχόλια:

γνώριμες σκέψεις...

Ούλλοι νομίζω φοούμαστε να κάμουμε κάτι που μπορεί να μας πληγώσει και προτιμούμαι να μένουμε στην ασφαλή πλευρά της ζωής μας έστω και αν αυτό συνεπάγεται σε έλλειψη ευτυχίας.
Έχουμε πλέον γίνει τόσο καχύποπτα άτομα που προτιμούμε να ζούμε στην αφάνεια και στην μοναξιά μας παρά να συνυπάρχουμε.

Well yeah, I mean, it's quite common.

Συνήθως βέβαια όταν τα σκέφτεσαι τούτα νομίζεις ότι είσαι ο μόνος ασταθής άνθρωπος στον κόσμο.

Τζιαι εν θα ελαλούσα ότι εν θέμα αφάνειας ή μοναξιάς. Εν σημαίνει ότι εν βάλλεις ανθρώπους στη ζωή σου. Εν απλά θέμα ασφάλειας. Τζιαι το πώς καταλήγεις να σαμποτάρεις τον εαυτό σου για να τη διατηρήσεις.

Δημοσίευση σχολίου