Ξυπνάς το πρωί που έναν εφιάλτη τζιαι ανακουφίζεσαι. Τζιαι σε τρία (3) δευτερόλεπτα συνειδητοποιείς ότι που τον άλλον τον εφιάλτη εν θα ξυπνήσεις ποττέ.

Αν δεις καμμιά μες το δρόμο να κλαίει είμαι εγώ

Να αρκέψω τις φιλοσοφίες;

Νομίζω πως η καλύτερη λύση εν να το αντιμετωπίζω ως αρρώστια. Ενννα κάμει τον κύκλο του, εννα σιειροττερέψει σε μια φάση αλλά τελικά, αφού εν θα με σκοτώσει, εννα περάσει. Τζιαι μετά εννα κορτώνω τζιαι να λαλώ ‘μα επέρασα την x αρρώστια εγώ’ τζιαι ‘δε με, δε με τωρά’. Όπως την πνευμονία. Μέσα σε ένα μήνα εβρέθηκα στις πρώτες βοήθειες θκυο (2) φορές. Νιώθω κάτι μέσα μου να βλαστά τζιαι να φκαίννει σιγά σιγά πάνω ώσπου να ρτει ως το λαιμό μου τζιαι να με πνίξει. Τζιαι εν θα το δει κανένας. Εννα πουν, ‘εν που τη στενοχώρκα της’ τζιαι εν θα το δουν να φκαίννει τζιαι να με πνίει. Εννα με πουν αδύναμη. Εν θα δουν την αλήθκεια.

4 σχόλια:

Πολλά χθόνιο το ποστ τούτο.

Τζιαι ναι, νομίζω ότι εν η πρώτη φορά που γράφω τούτη τη λέξη οπουδήποτε.

Better late than never.

Εν είμαι σίουρη αν εκατάλαβα τι εννοείς.

Κορού, φέρ'τα μίλια σουυυυ!!!!!

The Passenger είπε...

Είμαι ποιητής εν γι'αυτό.

Δημοσίευση σχολίου