Everything changes. I keep saying this to myself, I keep seeing the evidence but no matter how unequivocal it is there is no possible way I will be ready for this.
I'm not mature enough, not sure enough, not yet.
I'm waiting. For something. I guess it's you.

I'm tired of taking shit from friends. And if that means I won't have any, I don't give a shit right now.

I had a dream I was in love with a man wearing a mask which was something between Kiss and some kind of monsters. When he removed the mask, I was enchanted. He was incredibly handsome, had that kind of beauty that nobody else likes apart from me: a primitive savageness and slightly scary at the same time.  I was so tiny next to him, as if he was Conan the barbarian, without the whole muscle pump, and was quite older than me.  The monster protected me and also decided for everything which made me feel inexplicably secure. I was a damsel in distress and he was my protector.
Diagnose: Daddy issues. Either this or I should had married a rich powerful mafia guy.

Η μεγαλύτερη ίσως μοναξιά είναι να νιώθεις ότι εκτοπίζεσαι από το ίδιο σου το σώμα.

The invaders.
You’re not there anymore. As if your body has been snatched by aliens and you’re just waiting for the chestburster scene. Helpless. In a horror film you’d have ‘help’ supernaturally carved on your body.
Not there yet.

When you come, it's as if you're coming from another world, another planet.

There have been new additions on your file.
You have been having heart palpitations. High heart rate too.
All indicators point to stress.
Can’t you just adjust me; maybe I’m running low on engine oil. Could be the filters too.

It’s not that I don’t like my job; I do. Apparently, there’s a huge difference between the job you do and the job you’re actually doing.

Νομίζω αποφάσισα τελικά ότι τούτο που θα ήθελα να κάμνω είναι να ψήνω γλυκά τζιαι μπισκότα στο μικρό μου café κάπου μακριά που την πόλη, με bistro-like μεταλλικές καρέκλες τζιαι vintage μεγάλα φλυτζάνια του καφέ. Εντάξει, για τα φλυτζάνια εν είμαι σίουρη ακόμα. Το υπερβολικό vintage κάμνει με να δισπιρκώ σε κάποιες φάσεις. Χωρίς πολλούς πελάτες, αρκετούς όμως για να συντηρώ τη δουλειά μου τζιαι να μπορώ να περνώ το χρόνο μου θκιαβάζοντας, γράφοντας τζιαι βλέποντας ταινίες. 

Να λαλείς όσο πιο ευγενικά μπορείς σε άνθρωπο που συναναστρέφεσαι επαγγελματικά ότι εν ενδιαφέρεσαι να γίνει κάτι μεταξύ σας τζιαι να σου λαλεί πόσο χαιρεται που εξελίχθηκε χαλαρά η φάση τζιαι "εν τρέχει τίποτε, είπα να δοκιμάσω, εκτιμώ το που είσουν ειλικρινής" τζιαι την επόμενη φορά που το θωρείς έξω τζιαι πάεις με χαρά να το σιερετίσεις να σου λαλεί επιδεικτικά "θύμισμου το όνομα σου; δρακουλίνα είπαμε;" Πόσο κόμπλεξ ρε κουμπάρε.

Να κάμνει ο άλλος ότι εν σε ξέρει επειδή ήβρεν γκόμενα. Φίλος, όι πρώην. Το 2016.

Να σε σταματά αστυνομικός για να σε γράψει τζιαι να σου κολλά, τζιαι επειδή έσιει τζιαι τα στοιχεία σου να σε κάμνει add στο facebook. Delete.

Να απορρίπτει όποια κοπέλλα γνωρίσει με ύφος κριτή παρακμιακού talent show που προσπαθεί να κάμει νούμερα "λυπάμαι, δε με κέρδισες". Ο τύπος. Ο άχαρος, άοσμος, εθισμένος στο facebook, "εν-έχω-καν-six-pack-για-να-το-παίζω-γκόμενος" τύπος.


ότι το πρωί κατά τις 3 ενώ οδηγούσα στο highway, για λλία δευτερόλεπτα εκοπήκαν μου τα ήπατα νομίζοντας ότι είδα ένα ιπτάμενο δίσκο να διασχίζει τον αυτοκινητόδρομο. Ήταν ένα φορτηγό με ψυχεδελικό φωτισμό. Σε στροφή.

Επειδή κάποιες μέρες ζω σε ένα παράλληλο low-budget sci-fi σύμπαν.


Αν είσαι γυναίκα, εν σε λαμβάνουν υπόψην.
Αν είσαι μιτσιά, έκατσες πάνω.
Αν είσαι άσαστη, εννα σε δουν υποτιμητικά.
Αν είσαι περιποιημένη, εννα σε δουν που πάνω ως κάτω. Κατίσιη σου.
Αν είσαι ευγενική, πατούν σε.
Αν τους απαντήσεις πίσω, απλά "μα ποια είσαι νομίζεις;"
Έννεν θέμα δημόσιων υπηρεσιών μόνο. Εν παντού. Μηδέν επαγγελματισμός, μηδέν ευγένεια.
Εν δέχουμαι ότι εν ούλλοι γάροι. Απλά εν βρίσκω τους υπόλοιπους.
Τι πρέπει να κάμω δηλαδή για μια σωστή αντιμετώπιση; Να περιμένω να γινώ 50 να φαίνουμαι με παραπάνω κύρος; Να είμαι άσιημη; Να πιέννω με τες πυζιάμες μου; Να προσλάβω έναν macho τύπο α λα Jason Statham τζιαι να του κάμνω εξουσιοδοτήσεις να μου κάμνει τες δουλειές μου τζιαι να μεν πιέννω πούποτε;

Παραδέχουμαι ότι έχω χάσει επαφή τζιαι είμαι εκτός πραγματικότητας.

-Προφανώς εν φυσιολογικό να κάμνεις u-turn σε σταυροδρόμι τζιαι να καταλήγεις σε θέση που ανακόπτεις την κυκλοφορία -στην αντίθετη λωρίδα- τζιαι να επιμένεις ο άλλος, που θέλει να στρίψει, να μπει τζιαι τζιοίνος στην αντίθετη λωρίδα -τη σωστή δική σου- γιατί ενοχλεί σε.

-Είναι επίσης αποδεκτό να παρκάρεις κάθετα τζιαι να κλείεις τρία (3) αυτοκίνητα για να κατεβείς στο φούρνο. "Ου, μα εν εσένα που έκλεισα;" Η μαννή είμαι εγώ που φεύκω τζιαι πάω σε άλλο φούρνο άμα εν έβρω να παρκάρω παρά να κλείσω κάποιον.

-Να μεν αναφερθώ στο αυτονόητο, ότι ας πούμε είναι απαράβατο σου δικαίωμα να αλλάσσεις λωρίδα στο δρόμο χωρίς φλας τζιαι να περιμένεις ο άλλος δίπλα σου να μυρίσει τα νύσια του τζιαι να σου κάμει τόπο . Ουαί και αλίμονο αν δεν τον πάρεις χαπάρι.

-Κατανοητό βέβαια είναι τζιαι το να κυκλοφορείς εδώ τζιαι δύο (2) χρόνια με πινακίδες αυτοκινήτου που λαλούν "Δοκιμή" τζιαι να μεν πληρώνεις προφανώς άδειες κυκλοφορίας κλπ.

-Λογικότατον επίσης είναι να παρκάρεις απέναντι που την είσοδο/έξοδο parking πολυκατοικιών. Τι σημαίνει εν χωρεί τον άλλον να φκει ή να μπει; Ιδιοτροπίες.

Έσιει αθρώπους που λαλούν ότι φακκούν τους τα κυπριακά τζιαι εν πρέπει να τα μιλούμε γιατί "έννεν καλά να μάθουν τα μωρά να λαλούν 'τσιλλώ' αλλά 'πατώ' " τζιαι ότι "έννεν σωστό να χρησιμοποιούνται στην τηλεόραση" γιατί φαινούμαστεν αγροίκοι.
Ναι, εν για τούτο που φαινούμαστεν αγροίκοι.
Αν τα δουν τζιαι γραμμένα υποψιάζουμε ότι εννα τους πιάσει αναφυλαξία.