Σήμερα το πρωίν που εκάθουμουν έξω να λιαστώ τζιαι έφκαλα το μακρομάνικο τζιαι έμεινα με το αγαπημένο μου άσπρο tank top εσκέφτουμουν ότι οι επιλογές μου εν θκυο (2).
Plan A is giving you back the power to feel omnipotent again which also means -for me- making a sacrifice and embracing the possibility of feeling miserable and lonely. This plan is about me making a step back and letting you be what you used to be which now seems to be so vital for the course of this.
Plan B is not following plan A. It's also letting you suffocate and feel worthless. And then I may feel miserable and lonely again.
They're not exactly plans though. They are possibilities. Choices.

Εβαρέθηκα. Κάμνω weird thoughts.

Ήθελα να το βάλω τζιαι εσκέφτουμουν ότι εννα το εξαναέβαλα. And then I stopped caring.

Έσιει περίπου πέντε (5) μέρες που νιώθω άχρηστη. Ό,τι κάμω, κάμνω το λάθος. Τρώω λάθος, οδηγώ λάθος, λαλώ λάθος πράματα. Νομίζω ντύνουμαι τζιαι λάθος. Λάθος. Εν κάμνω τίποτε σωστό. Ενδεχομένος τζιαι όταν τζιοιμούμαι να κάμνω κάτι λάθος. Ναι, ροχαλίζω λόγω αρρώστιας τζιόλας, εξίασα. Πού έμεινα; Στο ότι είμαι λάθος. Έχω λάθος συμπεριφορά, λάθος ύφος, λάθος αντιμετώπιση, είμαι το λάθος προσωποποιημένο. Συνήθως σε τέθκοιες περιπτώσεις το αντικείμενο χρειάζεται άμεσα μικρές σταθερά επαναλαμβανόμενες επιβραβεύσεις δια την ανάκαμψην του ηθικού του.
I feel shit. I tried to do the talking but I fucked up. Choice A: Become a volcano. Choice B: Let the ecological disaster happen by itself.
So I ain't gonna be talking for how long? I feel drunk.

I'm still here. The ticket hasn't been booked yet but I'm sure it will be by tomorrow. Or monday the latest. It's still a tickeT. The tickeT thing takes up most of my time.

Εθώρουν έναν τύπο προχτές ή αντίπροχτες σε ένα cafe που πρόσφατα ανακάλυψα -άρα εν σχετικά ok αφού έννεν τόσο popular ακόμα- τζιαι εσύγχιστηκα λλίο γιατί νομίζω έχασα το touch μου στο να διακρίνω τους εκνευριστικούς κυπραίους που τους μη. Ενόμιζα ότι τούτο εν ποτζιοίντα πράματα που εν φέυκουν ποττέ. Στην αρκήν επήρα τον για 'μη' αλλά οι παρέες του εφαίνουνταν εξαιρετικά αλλεργιογόνοι.

Αν εγώ νιώθω μίζερη πώς να κάμω έναν άλλο να αποτάξει τη δική του;

My dear nothing,
I need you to go. I'm broken. And he aint interested in fixing me right now. He is busy booking tickets. Oh, sorry, that is 'tickeT'. No -s there. And I tried, you know, I tried to tell him today that I need something, you know, just a little bit of the thing, and he got angry instead. I'm almost sure he actually said 'is this the way you're being helpful?'. Helpful. No, I aint helpful, I know that. Helpful is something I never am actually. He's even comparing websites for the cheapest tickeT at the moment. 'The one you told me aint the cheapest as you claimed'. Ok then. I aint helpful. I am selfish and an attention freak. No, you didn't say that but that's something I can figure out on my own. So I guess he's booking the ticket by sunday. And of course, I aint gonna say something cos that mean I aint gonna be helpful. Oh, and I shouldn't look sad either. Let me add this to my list. Don't look sad. Check. I think I'm starting to look suspicious now. I have to stop, don't I ?

I need to talk. I'm not sure about what. I need to don't need to talk. To be fine. I'm under.

I think I'm missing something. I think I'm forgetting something. I think....
What was it?

Η στιγμή της απομυθοποίησης εν πάντα αναπάντεχη. Έρκεται στη φάση που νομίζεις πως έσιεις τα σκεφτεί ούλλα. Τζιαι πέφτεις που τα σύννεφα τζιαι νιώθεις ότι είσαι στον αέρα τζιαι ότι εν θα σταματήσεις ποττέ. Θεοποιείς έναν άθρωπο τζιαι στηρίζεσαι πάνω του για -σχεδόν- ούλλα. Κακώς ναι, ξέρω. Νομίζεις ότι μπορεί να κάμει τα πάντα τζιαι έσιει ούλλη τη δύναμη του κόσμου στα σιέρκα του. Νομίζεις ότι εν σαν τον iron man.Ότι φτάνει να πει κάτι τζιαι εννα μπορέσει να το κάμει. Τζιαι έρκεται η μαυρογέριμη η ώρα που πέφτει που τζιοιπάνω τζιει που τον είσιες τζιαι μαζί πέφτεις τζιαι εσύ. Η ώρα που συνειδητοποιείς ότι εν έσιει τζιοίνη ούλλη τη δύναμη που ενόμιζες -τζιαι που προφανώς ενόμιζε τζιαι τζιοίνος- τζιαι αντί για θεό θωρείς τον σαν ένα αθρωπούι αδύναμο που αδυνατεί να γινεί iron man τζιαι να πετάσει. Τζιοίντην ώρα που εσύ νιώθεις πιο δυνατή του θεού σου τζιαι ταυτόχρονα νιώθεις αβοήθητη γιατί αν ο θεός πλέον εν υπάρχει τζιαι ήταν δημιούργημα δικό σου που εγεννήθηκε που την ανάγκη σου τότε μπορεί να'χουν ούλλα την ίδια μοίρα. Αν δηλαδή 'η ιδέα' του θεού εν στ'αλήθκεια ένα ψέμα, τότε το ψέμα επεκτείνεται σε ούλλη την έκταση της λατρείας του θεού. Εντάξει, ως δαμέ. Εν ζόρικο όμως. Τζιαι τρομακτικό. Απίστευτα.

Προσπαθώ να πείσω το σύστημα μου ότι η αρρώστια περνά μου για να μεν πάω γιατρό. Κάθε πρωί που ξυπνώ νιώθω καλλύττερα τζιαι τη νύχτα ορκίζουμαι ότι εννα πάω γιατρό το πρωί. Είμαι ξεροτζιέφαλη.
Προσπαθώ να καταφέρω να μείνω θκυο μέρες συνεχόμενες σπίτι χωρίς να χρειαστεί να βαφτώ για να φκω έξω, χωρίς να χρειαστώ κάτι που το supermarket ή το φαρμακείο, απλά για να λύσω στον καναπέ με μιαν κουβέρτα, να τρώω όπως το σιοίρο τζιαι να θωρώ τηλεόραση τζιαι ταινίες 24/7. Είμαι τεμπέλα.
Προσπαθώ να θυμηθώ να κάμω 1-2 δουλειές που έχω τζιαι εν τις γράφω σε post-it επίτηδες για να τις ξιάσω. Είμαι αναβλητική.
Μετά το 'εν μυρίζουμαι' ήρτεν το 'εν μιλώ' τζιαι το 'εν ακούω'. Obviously, στουππώνουν τζιαι τα αφκιά μετά που το φύσα φύσα τη μούττη. Υποφέρω. Τζιαι θέλω σούππα.

Εψές είσιε το fountain κάπου σε ένα κανάλλι. Την ώρα που έκαμνα zapping τζιαι επέτυχα το ήμουν μισομαστουρωμένη που την αρρώστια τζιαι για λλία δευτερόλεπτα ενόμιζα ότι εθώρουν όνειρο γιατί εφαίνετουν μου τόσο απίστευτο να βάλουν στην τηλεόραση έτσι ταινία. Όι στην κυπριακή τηλεόραση μόνο, γενικά. Εν ιδιαίτερη ταινία που τζιοίνες που μετά το πρώτο τέταρτο ο κόσμος που συνεχίζει να κάθεται να τη θωρεί εν περιορισμένος. Τέλοσπαντων. Τούτη η ταινία ταράσσει με μέσα μου. Εψές επροσπαθούσα να αποφύγω να τη δω. Μετά την πρώτη φορά που την είδα, εν εξανακατάφερα να τη δω τζιαι τούτο συνειδητά. Εν τζιοίνα ούλλα τα συναισθήματα που εν μπορώ να χειριστώ τζιαι εν θέλω να επεξεργαστώ γιατί πονεί με.
Εκατέληξα να θωρώ λλίο τη συνέντευξη της ελίτας τζιαι λλίο ένα σείριαλ κυπριακό. Σε μια φάση που τάχα αποφάσισα να το δω, επέτυχα τη σκηνή. Είδα την τζιαι μόλις ένιωσα το τάραμα εγύρισα το.

Άσχετον. Φακκά μου η 'παρατήρηση' ότι είσαι αντικοινωνικός άμα απλά εν γουστάρεις. Επειδή που ευγένεια κάθουμαι τζιαμέ τζιαι εν φεύκω εν σημαίνει ότι πρέπει απαραίτητα να κόφκω τζιαι κουβέντες για το τι χρώμα νύσια εν της μόδας για την ανόιξη τζιαι πόσο χάζι έσιει το greek idol. Άτε δηλαδή.

Συγχύζω τελευταίως τη ζωή με τη ζωή. Τη ζωή του δαμέ που γράφω με τες σκέψεις τζιαι τα συγχισμένα μου που έννεν ανάγκη να καταλάβω πάντα ούτε εγώ, με τη ζωή την έξω τζιαι ούλλα τα υπόλοιπα. Εξ ου τζιαι κάτι όνειρα περίεργα που θωρώ τζιαι ξυπνώ τζιαι παραμιλώ.
Πριν κάτι εβδομάδες εσκέφτουμουν ότι ο χρόνος τζιοίνος εν θα ετέλειωνε ποττέ τζιαι τωρά που ετέλειωσεν συνειδητοποιώ ότι this is it τζιαι this is the end well not exactly the end αλλά I keep panicking.
Φαίνεται μου μιτσιά η Κύπρος. Φαίνεται μου μιτσιά η Κύπρος. Φαίνεται μου μιτσιά η Κύπρος. Ετέλειωσεν πιλέ;

Κάθε φορά που αρρωστώ νιώθω ότι κάποιος με εκδικείται τζιαι θέλει να με κάμει να υποφέρω. Τζιαι ότι πληρώνω για τζιοίνα ούλλα που έκαμα. Ώσπου να γιάνω έτσι εννα σκέφτουμαι. Τζιαι μετά εννα λαλώ ότι εμιλούσεν η γρίππη.

Έχω απίστευτα, μα απίστευτα νεύρα. Μαλακισμένες γεναίτζιες κομπλεξικές πόσες γίνεται να υπάρχουν; Γιατί να θέλουν να ππέσουν πάνω σου να σε φαν τζιαι να σε υποτιμήσουν για να εξιδανικεύσουν τες δικές τους επιλογές. Τζιαι φακκά μου παραπάνω τζιοίνο το ύφος το ξινισμένο που έχουν λλίο πριν σύρουν τη μαλακία τους.

Σκέφτουμαι να απέχω για λλίο. Άρκεψα τζιαι νικατώνουμαι.

Η πιο μεγάλη μεγάλη θάλασσα τζι’ ο πιο μεγάλος ποταμός εν θα μπορέσουν να μαζέψουν τζιοίνα που εννα φκουν που μέσα μου άμα ξεσιυλίσω. Εννα τα πάρει τζιαι να τα σηκώσει ούλλα τζιαι εννα με δεις να φκάλλω φωθκιές που εν έξερες ότι είχα. Εννα με δεις να πνίουμαι τζιαι εννα απορείς που εχώνουνταν τούτα ούλλα σε έτσι μιτσί κορμούι. And I’ll be Carrie at the prom and I’ll cast my wrath upon you. Not because I hate you. Only because I’m hurt, and I’ve been carrying it all this way throughout the years. Up until now.

Τζιοίνα τα πράματα που κρύφκεις μέσα σου τζιαι θάφκεις τα τζιαι ξιχάνεις τα τζιαι μαθαίνεις να τα αποφεύγεις γιατί έτσι αποφεύγεις τη σύγκρουση με τα μέσα σου. Ένιξερω πότε εν καλά να φκάλλεις. Τζιαι αν. I’m ready to cross the line. And I’m ready to step back

I’ve been counting.
Last night I was so absorbed with the project that I didn’t see the fight coming. It’s usually when you least expect it that these things happen I guess. I’m tired of having fights with friends. I’m in an age when I want to enjoy my friends and I want them to understand me without having to talk too much; I’m expecting it and demanding it, at least from some people. And I’m not that old but friendships have treated me bad -and I’ve returned the badness- so I’m pretty tired now. I am aware of the fact that I’m keeping people away, but sometimes I’m afraid I’m insensitive enough to let the ones I have go away.

Just remembered. I used be accused of being too insensitive some time ago. Once, someone even called me ‘queen of ice’. Then after that, I was accused of being way too sensitive and touchy. I know I’ve changed but it’s the people I have around me that have changed the most. Back to the fight, I don’t wanna handle it. Cos if I do, I’ll be bad at it.

In the end, I’m not sure if I should expect people to understand my weirdness and just go with it or if I should adjust my weirdness when it comes to (certain) people.