Η στιγμή της απομυθοποίησης εν πάντα αναπάντεχη. Έρκεται στη φάση που νομίζεις πως έσιεις τα σκεφτεί ούλλα. Τζιαι πέφτεις που τα σύννεφα τζιαι νιώθεις ότι είσαι στον αέρα τζιαι ότι εν θα σταματήσεις ποττέ. Θεοποιείς έναν άθρωπο τζιαι στηρίζεσαι πάνω του για -σχεδόν- ούλλα. Κακώς ναι, ξέρω. Νομίζεις ότι μπορεί να κάμει τα πάντα τζιαι έσιει ούλλη τη δύναμη του κόσμου στα σιέρκα του. Νομίζεις ότι εν σαν τον iron man.Ότι φτάνει να πει κάτι τζιαι εννα μπορέσει να το κάμει. Τζιαι έρκεται η μαυρογέριμη η ώρα που πέφτει που τζιοιπάνω τζιει που τον είσιες τζιαι μαζί πέφτεις τζιαι εσύ. Η ώρα που συνειδητοποιείς ότι εν έσιει τζιοίνη ούλλη τη δύναμη που ενόμιζες -τζιαι που προφανώς ενόμιζε τζιαι τζιοίνος- τζιαι αντί για θεό θωρείς τον σαν ένα αθρωπούι αδύναμο που αδυνατεί να γινεί iron man τζιαι να πετάσει. Τζιοίντην ώρα που εσύ νιώθεις πιο δυνατή του θεού σου τζιαι ταυτόχρονα νιώθεις αβοήθητη γιατί αν ο θεός πλέον εν υπάρχει τζιαι ήταν δημιούργημα δικό σου που εγεννήθηκε που την ανάγκη σου τότε μπορεί να'χουν ούλλα την ίδια μοίρα. Αν δηλαδή 'η ιδέα' του θεού εν στ'αλήθκεια ένα ψέμα, τότε το ψέμα επεκτείνεται σε ούλλη την έκταση της λατρείας του θεού. Εντάξει, ως δαμέ. Εν ζόρικο όμως. Τζιαι τρομακτικό. Απίστευτα.
2 σχόλια:
Dear Drakoulina, min mou stenaxwriesai...i apomuthopoisi en i kaliteri stigmi, vgaineis apo tin plani sou k vlepeis tin alitheia..tote mono mporeis na tin antimetwpiseis
xx
Εν νομίζω ότι μου αρέσκει προς το παρόν. Food for thought όμως. Μερσί.
Δημοσίευση σχολίου