I blame me, for being an outcast.
On normality. by Δρακουλίνα

I've never considered myself normal. In fact, I always saw me as rather insane or paranoiac. I believe it is the mechanism of my thoughts that drove me towards that conclusion. I think; unstoppably. I analyse; inevitably deep. And there are just times I am so sick and tired of it, there are times I just need to sleep, times I just need to stop thinking.



I've never considered myself normal. Normal people don't hear voices. They are not depressed for no reason, they don't feel alone when the whole world is throwing a party. And if nothing else, normal people don't think of killing other people.



I've never considered myself normal. Define normality. We label things and attitudes and behaviours as normal judging by our own standards; for what is different is abnormal. Not extraordinary nor remarkable.



I've never considered myself a normal person. I don't think that people consider me one either. Where's the controversy then?
Bring it on.

Due to various requests from the voices in my head I proudly announce that I am taking my weird psycho-karmic existence as it is and I am moving on.
So just suck it up.

How's that?  Am I that freaking weird?
Who's the one injecting the thoughts?
Come on, babe. Take a wild guess.


Today is the day I learned...
 that vodka is my greatest friend

Ήμουν αγέννητη ξεκαθαρίζω το. Εν του '68 το άσμα.
Αρέσκει μου όμως πολλά.




Ππι Ες: Εντυπωσιακή η Patty Pravo, μεν δεις ίνταλος έγινε που τες πλαστικές όμως.

Σήμερα άκουσα ότι η δική μας ζωή εν μόνο 2 λεπτα σε ούλλην την αιωνιότητα. Εν ένας παπάς που το είπε κατ'ακρίβειαν. Εγώ με τους παπάες μηδενική σχέση. Με τη θρησκεία τζιει που το μηδέν. Minus.
Σε 2 λεπτά τι να προλάβω να κάμω; Ειδικά άμα σκεφτείς ότι το 1/4 της ημέρας (τουλάχιστον) τζοιμούμαι. Ναι ξέρω, εν σχετικά τα 2 λεπτά. Απλά σκέφτουμαι.

Έντζιαι ζητώ πολλά. Ηρεμίαν, ισορροπίαν, ευτυχίαν in a word .
Τζιαι τούτα σχετικά ένι εννα μου πεις.
Εθυμήθηκα μια σειρά του MEGA παλιά, Η ζωή μας μια βόλτα. Εν την είδα ποττέ αλλά πάντα άκουα ότι ήταν καλή. Αρέσκει μου ο τίτλος.

Φέφκω, πάω για περίπατο.

Εν κάτι νύχτες που εν μου κολλά ύπνος. Ποιες κάτι δηλαδή, τον τελευταίο τζιαιρό το φαινόμενο εν σχεδόν καθημερινό. Νομίζω τελικά ότι είμαι που τους λλίους ανθρώπους που το καλοκαίρι προκαλεί τους κατάθλιψη. Για πολλούς λόγους. Αλλά κυρίως γιατί νιώθω τζίνην τη γαμοπίεση ότι πρέπει να περνώ καλά. Τζίνην τη γαμοπίεση ότι πρέπει να φκω έξω,να πάω σε club ή σε beach bar, ότι πρέπει σιου τζιαι καλά να έχω τουλάχιστον 3 τόνους πιο σκούρα επιδερμίδα που το χειμώνα (σαν να τζιαι εν ο μόνος τρόπος να αποδείξω ότι έκαμα διακοπές - βλέπε "Μα ίνταλος τζιαι εν εμάυρισες φέτος, εν επίες θάλασσα;"). Τη γαμοπίεση ότι πρέπει να έχω πάει τουλάχιστον σε 1 beach party το καλοκαίρι (γιατί έχω και γαμώ τις παρέες τζιαι περνούμεν τέλεια), ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάμω μιαν πελλάρα που εννα έχω να θυμούμαι τζιαι να λαλώ τζιαι να γελώ (μεθύσι, ξενύχτια, γκόμενους τζιαι γενικώς "τρελή" διασκέδαση). Εν ξέρω αν με καταλάβουν οι υπόλοιποι normal people τζαμέ έξω αλλά τούντο πράμαν φακκά μου και νιώθω ότι φθείρει με ψυχολογικά. 'Οι ρε φιλε, εν έχω τόσον wow παρέες, εν περνώ πάντα τόσο καλά και εν έχω πάντα τα κέφκια μου.


Εν μπορώ να με καταλάβω, πραγματικά. Απορώ ίνταλος θέλω να με καταλάβουν τζιαι οι άλλοι. Είμαι άνθρωπος που έχω κάμει μαλακίες στη ζωή μου, κάποιες μπορεί τζιαι σοβαρές, τζιαι πάντα έκαμνα τζείνο που μου εκαύλωνε χωρίς να με ενδιαφέρει για τίποτε. Τζιαι επλήρωσα τζιαι το τίμημαν. Πώς σκατά γίνεται καλό τωρά να νιώθω τούτον το ανικανοποίητον; Μήπως ζηλεύκω τζείνους που κάμνουν έξαλλη ζωή κατά βάθος; Τζιαι αν τους ζηλεύκω καλό γιατί εν το κάμνω τζιαι γω; Μήπως ο λόγος που εν το κάμνω εν ακριβώς τούτος; Ότι ξέρω ότι εν μπορώ;

Έπιασεν με μια πελλάρα πριν 2-3 μήνες λλιο πριν φίω που Ελλάδα που εσπούδαζα, να τα παραιτήσω ούλλα τζιαι να πάω σε ένα νησούι το καλοκαίρι τζιαι να έβρω μια δουλεία τζαμέ (τύπου baraki, καφετέρια). Ακούετουν μου τέλεια ιδέα, έψαξα τζιαι κάποια πράματα στο internet, εκουρτίστηκα. Ούτε γκόμενο εσκέφτουμουν (ήμασταν σε διάσταση back then) ούτε τίποτε. Εννα περάσω τέλεια τζαμέ ελάλουν, εν με ένοιαζε που εννα επίενα όπως την κουκούφα.

Τελικά εν επία. Εκόλωσα, εξίασα το, ήταν μια κρίση; Ένιξερω.
Μισώ τα απωθημένα. Μισώ τα μισώ τα!
Εν το σιειρότερον πράμα στους ανθρώπους.
Εν θέλω να είμαι μια 30άρα με απωθημένα.
Πώς στο θκιάολο όμως τα ξορκίζω;;

Η πρώτη έκπληξη ήταν η ύπαρξη αυτή καθεαυτή των κυπριακών blogs. Η δεύτερη ήταν ότι πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι όι μόνο ενδιαφέροντες ή "ψαγμένοι" αλλά ταλαντούχοι. Τζιαι εχάρηκα πάρα πολλά. Γενικά ο λόγος που αρκεύκω τούτην την ιστορίαν εν η ανάγκη μου να μιλώ τζιαι να εκφράζουμε, είτε έσιει κανέναν τζαμέ έξω τζιαι ακούει με είτε μιλώ μόνη μου.
Όσοι πιστοί προσέλθετε.