Σήμερα εννα παίξουμε χωστό.

Η νοσταλγία εν μεγάλη πουτάνα. Κάμνει σε να ξεχνάς τα σημαντικά τζιαι να εξιδανικεύεις. Κάμνει σε να κολυμπάς σε what ifs ώσπου να πνυείς ή να απομακρυνθείς τόσο πολλά που να χαθείς.
Η νοσταλγία ναι. Που υποθέτω ότι εν τζιαμέ ώσπου να γεμώσεις τζιοίντα κυβικά εκατοστά σκέψεων με κάτι άλλο, ώσπου να μεν νοσταλγείς τίποτε, να μεν χρειάζεται, ώσπου να μεν νοσταλγείς αλλά να έσιεις. Να είσαι busy living παρά busy leaving.

Κάποιες άλλες φορές λείπει σου τόσον πολλά κάτι, που η νοσταλγία εν ένα κατασκεύασμα για να αναπληρώσει το κενό. Τζιαι τίποτε εννεν αληθινό. Εν τούτο που πρέπει να χωνέψεις. Τούτο, τζιαι όσα εγίναν. Ας πρόσεχες. Ας μην έπαιζες. Ας μπορούσες.

Προσπαθώ να με πείσω ότι εν εντάξει. Μπορεί να γίνω κάτι άλλο, μπορεί να αλλάξω μορφή, μπορεί να μεν είμαι αναγνωρίσιμη, μπορεί τζιαι να μείνω για πάντα μια παράξενη που εννα γράφω συγχισμένα. Μπορεί τζιαι ναν εντάξει όμως.

They decide to haunt you. And there's nothing really you can do.
You can change your phone number. You can move. You can stop going to certain places.
But would you honestly do it. Change all that.
Or let them get tired and eventually go away.

You can choose. This could go on forever.
I wish you were in hell right now.

Rabbits. I love rabbits.

Take the fucking red pill.

I miss something. A feeling. The one you have when you need nothing more or nothing less than well what you have.

Νομίζω στη φάση που είμαι εν πιο πιθανόν να κάμω καμιά μαλακία παρά να κάμω κάτι πολλά σωστό.

What I‘ve learned these last couple of years is that most of the times I regret not doing more rather than not doing less. But I always do more. It’s part of my nature. They say I’m more impulsive and less calculated. They also say I’m too much of something. To handle, to understand, to conform with, to capture. Guess what. Screw them.

"Κάποιες φορές πρέπει να μάθεις να χαμηλώνεις τα στάνταρτς σου ρε Δρακουλίνα. Η τάδε ας πούμε μόλις εγνώρισε το μέλλοντα σύζυγο της εσκέφτηκεν ότι εν πολλά λλίος της. Στην πορεία ήβρε άλλα πράματα πάνω του όμως."

Δηλαδή ειλικρινά τωρά ούτε να το σχολιάσω εν αντέχω.




Κάποια τσιγάρα εν καλύττερα που τα άλλα. Τζιαι κάποια ζώα πιο άγρια. Τόσον απλά.

Couples. Kissing. At the beach. Tongues involved.

Ώρες ώρες νομίζω ότι η κκελέ μου εν δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με το σώμα μου.

Allow me to be a rumor. A far-off, farfetched, flourishingly phantasmagoric one.
Less compliant. I’ve grown into that.

Woke up from a coma. And relived all the things that could go wrong.
Confusing dreams again. Here we go. Choose a nightmare for fuck's sake and stick to it.

While people fly away and get reborn again, I get to stay here and randomly pick echoes from different kinds of death.

Πρέπει ναν πολλά δυνατό τζιοίνο το god-like feeling που έσιεις άμαν παίζεις με τους αθρώπους. Κάμνει σε να νιώθεις ότι τα αρτσίθκια σου βαρούν δεκαπέντε κιλά το ένα. Η μαλακία είναι να είσαι στην άλλη πλευράν, εννεν.

Ive come to believe ότι πολλές που τες θεωρίες που συνήθως αναλύεις έσιεις τες γιατί περιμένεις υποσυνείδητα να διαψευστούν. I was there; and I was embracing the change. And the change fucked me up. Now I’m becoming more practical. I’ve solid and palpable proof, indisputable conclusions, based on grounded theory and qualitative analysis. The rest are just foolish and insane theories.

This is a perspective.

Unexpected bitchiness. Yeah, that’s it. Σε κάποιους αθρώπους διάς αξία μόνο τζιαι μόνο που χαλιέσαι. Πόσες φορές να το πω για να το χωνέψω.

No more second chances. I’ll become friends with my instinct again. And I'll put my shield up again. That's right.

I really really need to drink a lot some time this week.

The sooner the better. Εν τη φκάλλω την εφτομάν άλλως πως.

Εβαρέθηκα.

Every time I have to go to a funeral or hear somebody’s died I get this weird feeling in my stomach as if I cannot digest it properly. There’s this voice inside me going “Fuck. I was so busy being miserable I forgot about death. Fuck”. Πίσω που τούτην τη φωνήν ακούεται το Άστρο του Κωνσταντίνου Βήτα.  Then along comes the other voice: "Να’χουμεν την υγειά μας τζι’ούλλα τα άλλα εν πελλάρες". Σε τούτην ακούεται το Struggle for pleasure του Wim Mertens. Τζιαι παίζει ταυτόχρονα τζιαι η σκηνή που την ταινία, τζιοίνη με την κορδέλα. Τζιαι μετά έρκεται η άλλη. Τζιαι λαλεί μου "All you need is love. Love is all you need" με το απαραίτητο soundtrack.


Την υγειά μου έχω την, τωρά ξέρω το.
Τη μιζέρια μου έχω την επίσης.
Τζιοίνο που μου μεινίσκει δηλαδή τωρά εν η αγάπη.

I need a back-up plan. I thought I had one but back-up plans don't work here.
I need to watch some films I think I just never seem to find the right time. I like talking about them so I like having someone to watch them with me. So I don't watch films nowadays.
It's as if that one lost its shine as well. And I hate it.

Yeah, talking about all other shit apart from that does help. I've nearly managed to believe it didn't happen to me but to someone else and I just happened to stumble across this story somehow.

So it's just you girl. You against the world. Again.

Άρκεψεν παίρνει με πουκάτω τελευταία. Είπαν μου φαίνουμαι καλά. Εννα 'πρεπε να βάλω έναν 'αλλά' τζιαι να τες χωρίσω τες προτάσεις, ναι.
Θέλω να πιάσω έναν πολύπριζο να το τραβώ έξω δαμέ τζιαι να κάθουμαι με το λάπτοπ μου. Εν άλλη η χαρά άμαν κάθεσαι έξω μετά τις 7.
Σε θκυο διαφορετικές στιγμές, θκυο διαφορετικά άτομα είπαν μου "ένιξερω αννεν όποτε σε θωρώ εγώ, αλλά φαίνεσαι μια χαρά πάντως". Νομίζω εχαμογέλασα τους, μπορεί τζιαι να τους είπα τζιαι "ναι, είμαι μια χαρά". Πού να τους πω ότι εν επειδή εν είμαι μόνη μου που είμαι έτσι, τούτον όι, εν μπορώ να το παραδεχτώ σε κανέναν κατάμουτρα. Πού να τους πω ότι εν άμαν μείνω μόνη μου που μπαίνουν οι δαιμόνοι μέσα μου τζιαι μιλούν τζιαι σκέφτουνται τζιοίνοι αντί για μένα.
Εντάξει φίλε μου. Ως το δεκαπενταύγουστο λοαρκάζω να ξέρω αν θα πάω πάρατζι. Εννα καρτερώ έναν τηλέφωνο να με πιάσουν να μου πουν, αντί τζιοίντο "τι κάμνεις". Εν πειράζει. Καθένας με τα τυχερά του εννεν.
Νομίζω δικαιούμαι το τούντο ποστ. Έσιει μέρες που παίζω πελλόν τζιαι πνύω το.



Οι παπαγάλοι μας νομίζω εγεννήσαν. Τζιοίνος εν ούλλη μέρα έξω που το κλουβί τζιαι γλέπει την. Όποτε πάω να παρατηρήσω να δω κανέναν μιτσίν, μπαίνει μες τη φωλιά τζιαι αννοίει τα φτερά τζιαι σιεπάζει την.

I hate daytime on weekdays. Except when I’m at the beach; and I usually ain’t.

I met two guys yesterday. I didn’t actually meet them for the first time, I already knew them, I just happened to see them again. I became aware of the fact they were flirting me which is inevitable if you’re the only single in a company of couples. What I hate about these things is how the couples conspire to ‘find you match’ but even more importantly, ‘a match’ that is already in their circle. It’s interesting how they see you as posing a threat for their couples’ world as if you can only hang out with them if you’ve got a plus-one. Ah Cypriot couples. Maybe it wouldn’t have been that bad if I actually liked one of them. But they were miles away from me liking them. At some point I caught myself scanning them wondering if they are as bad as they look in bed but I quickly pulled myself together and realised it was the hormones speaking. I blame the dream I had last night on the hormones too. No; the dream was not about them. Period. Then again, even if I did like them, the whole match-making thing spoils all the fun. If I want a fucking lollipop from the table I can take a fucking lollipop on my own, dude. I won’t wait until it’s offered to me on a plate. Ok. Maybe an unfortunate metaphor.

I had a friend inviting me to “go out on Wednesday night with other single gals and meet men”. The thing is, she ain’t single. She is almost married. She actually said “well, ok I ain’t single but it doesn’t mean I can’t look around”. And that, ladies and gentlemen, was gross. I hope she forgets all about inviting me.
Stay tuned for more action.