Η νοσταλγία εν μεγάλη πουτάνα. Κάμνει σε να ξεχνάς τα σημαντικά τζιαι να εξιδανικεύεις. Κάμνει σε να κολυμπάς σε what ifs ώσπου να πνυείς ή να απομακρυνθείς τόσο πολλά που να χαθείς.
Η νοσταλγία ναι. Που υποθέτω ότι εν τζιαμέ ώσπου να γεμώσεις τζιοίντα κυβικά εκατοστά σκέψεων με κάτι άλλο, ώσπου να μεν νοσταλγείς τίποτε, να μεν χρειάζεται, ώσπου να μεν νοσταλγείς αλλά να έσιεις. Να είσαι busy living παρά busy leaving.

Κάποιες άλλες φορές λείπει σου τόσον πολλά κάτι, που η νοσταλγία εν ένα κατασκεύασμα για να αναπληρώσει το κενό. Τζιαι τίποτε εννεν αληθινό. Εν τούτο που πρέπει να χωνέψεις. Τούτο, τζιαι όσα εγίναν. Ας πρόσεχες. Ας μην έπαιζες. Ας μπορούσες.

Προσπαθώ να με πείσω ότι εν εντάξει. Μπορεί να γίνω κάτι άλλο, μπορεί να αλλάξω μορφή, μπορεί να μεν είμαι αναγνωρίσιμη, μπορεί τζιαι να μείνω για πάντα μια παράξενη που εννα γράφω συγχισμένα. Μπορεί τζιαι ναν εντάξει όμως.

7 σχόλια:

Συγχισμένα ίσως, but it makes perfect sense.

Thanks. I guess.

Παίζει πολύ άσχημα παιχνίδια. Θα φτάσεις εκεί που χρειάζεσαι αν το θέλεις αρκετά.

bloody nostalgia
εν έχω κάτι να προσθέσω

ούτε να πιω εν εμπόρεσα εψές
α στο καλο, εν σηκώννω το ποτό πλέον

Ina,εν είμαι ακριβώς fan της θεωρίας του coelho.


Προσφέρω training άμα θέλεις ρε Neerie. Free of charge ως το τέλος του αυγούστου.

Ούτε εγώ, έννεν τούτο που εννοούσα. Καληνύχτα

Α εκατάλαβα κάτι άλλο καλό. Καλημέρα

Δημοσίευση σχολίου