Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Ώρες ώρες ξιχάνω
ότι εν θα μείνει κανένας.

Ενιξερω τι εν σιειρόττερο. Με μιαν ανασκόπιση εκατέληξα τελικά στο ότι το 70% των αντρών στους οποίους αρέσκω εν νάρκισσοι ψωνάρες τζιαι το υπόλοιπο 30% εν απλά διαταραγμένοι. Συν τοις άλλοις, που τζιοίνο το 70%, το 80% εν fucked up. I wonder why.

Τελικά ούλλος ο κόσμος νευριάζει με. Ένιξερω αννεν εγώ που φταίω. Ας πούμεν, ok, ένα λογικό πλάσμα εννα σκεφτεί πως κάπου έχω πρόβλημα. Τζιαι μάλλον εννα σιει δίκαιο.
Απλά συνειδητοποιώ πως εννιά στους δέκα αθρώπους που γνωρίζω εν σκάρτοι. Είτε αποδεικνύεται με το πέρας του χρόνου είτε χτυπά καμπανάκι the minute I lay my eyes on them. Πέραν που το γεγονός ότι ούλλοι φαίνουνται μου δήθεν τζιαι ψεύτικοι, εν τζιαι κατζιοί. Ας πούμε ενόμιζα ότι ο κακός πλούσιος που πατά επί πτωμάτων τζιαι εν έσιει καμμιάν ευαισθησία, ούτε καν σε αθρώπους άρρωστους, εν cliche μόνο στις ταινίες του ξανθόπουλλου. Τζιαι ενόμιζα ότι κάπου μέσα τους ούλλοι οι αθρώποι έχουν την αλήθκειαν τους. Uh-huh.
On other things, I cant wait for Easter. Κυρίως για την άπλα του χρόνου που προγραμματίζω να έχω για να θκιαβάζω επιτέλους το βιβλίο που έπιασα που το amazon, να δω κάτι ταινίες που πρέπει επιτέλους να διαγραφούν που το to-watch-list, να κάμω σπιτικά ζυμαρικά τζιαι να παννίσω την ταρτοφόρμα. Woohoo.