Εν κάτι νύχτες που εν μου κολλά ύπνος. Ποιες κάτι δηλαδή, τον τελευταίο τζιαιρό το φαινόμενο εν σχεδόν καθημερινό. Νομίζω τελικά ότι είμαι που τους λλίους ανθρώπους που το καλοκαίρι προκαλεί τους κατάθλιψη. Για πολλούς λόγους. Αλλά κυρίως γιατί νιώθω τζίνην τη γαμοπίεση ότι πρέπει να περνώ καλά. Τζίνην τη γαμοπίεση ότι πρέπει να φκω έξω,να πάω σε club ή σε beach bar, ότι πρέπει σιου τζιαι καλά να έχω τουλάχιστον 3 τόνους πιο σκούρα επιδερμίδα που το χειμώνα (σαν να τζιαι εν ο μόνος τρόπος να αποδείξω ότι έκαμα διακοπές - βλέπε "Μα ίνταλος τζιαι εν εμάυρισες φέτος, εν επίες θάλασσα;"). Τη γαμοπίεση ότι πρέπει να έχω πάει τουλάχιστον σε 1 beach party το καλοκαίρι (γιατί έχω και γαμώ τις παρέες τζιαι περνούμεν τέλεια), ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάμω μιαν πελλάρα που εννα έχω να θυμούμαι τζιαι να λαλώ τζιαι να γελώ (μεθύσι, ξενύχτια, γκόμενους τζιαι γενικώς "τρελή" διασκέδαση). Εν ξέρω αν με καταλάβουν οι υπόλοιποι normal people τζαμέ έξω αλλά τούντο πράμαν φακκά μου και νιώθω ότι φθείρει με ψυχολογικά. 'Οι ρε φιλε, εν έχω τόσον wow παρέες, εν περνώ πάντα τόσο καλά και εν έχω πάντα τα κέφκια μου.
Εν μπορώ να με καταλάβω, πραγματικά. Απορώ ίνταλος θέλω να με καταλάβουν τζιαι οι άλλοι. Είμαι άνθρωπος που έχω κάμει μαλακίες στη ζωή μου, κάποιες μπορεί τζιαι σοβαρές, τζιαι πάντα έκαμνα τζείνο που μου εκαύλωνε χωρίς να με ενδιαφέρει για τίποτε. Τζιαι επλήρωσα τζιαι το τίμημαν. Πώς σκατά γίνεται καλό τωρά να νιώθω τούτον το ανικανοποίητον; Μήπως ζηλεύκω τζείνους που κάμνουν έξαλλη ζωή κατά βάθος; Τζιαι αν τους ζηλεύκω καλό γιατί εν το κάμνω τζιαι γω; Μήπως ο λόγος που εν το κάμνω εν ακριβώς τούτος; Ότι ξέρω ότι εν μπορώ;
Έπιασεν με μια πελλάρα πριν 2-3 μήνες λλιο πριν φίω που Ελλάδα που εσπούδαζα, να τα παραιτήσω ούλλα τζιαι να πάω σε ένα νησούι το καλοκαίρι τζιαι να έβρω μια δουλεία τζαμέ (τύπου baraki, καφετέρια). Ακούετουν μου τέλεια ιδέα, έψαξα τζιαι κάποια πράματα στο internet, εκουρτίστηκα. Ούτε γκόμενο εσκέφτουμουν (ήμασταν σε διάσταση back then) ούτε τίποτε. Εννα περάσω τέλεια τζαμέ ελάλουν, εν με ένοιαζε που εννα επίενα όπως την κουκούφα.
Τελικά εν επία. Εκόλωσα, εξίασα το, ήταν μια κρίση; Ένιξερω.
Μισώ τα απωθημένα. Μισώ τα μισώ τα!
Εν το σιειρότερον πράμα στους ανθρώπους.
Εν θέλω να είμαι μια 30άρα με απωθημένα.
Πώς στο θκιάολο όμως τα ξορκίζω;;
