Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Έχω την τάση να εξαφανίζουμε όποτε περνώ καλά. Άσιημον αλλά όποτε είμαι με My Man ξιχάνω τα ούλλα, τζιαι τη δουλειά που υποτίθεται πως έπρεπε να φκάλω μες τεσ γιορτές τζιαι το άγχος μου ότι εν θα προλάβω, ούλλα... ώσπου να πάω πάλε πίσω στες κρυάδες συντροφιά με το laptop τζιαι τα βιβλία μου. Ούφφου. Προς το παρόν όμως εν έφια άρα μπορώ ακόμα να κολοτζιάζω!
Εν ωραία φάση, διαφορετικά. Τα πρώτα χριστούγεννα μαζί. Μακριά που τους δικούς μου μεν αλλά με τον άνθρωπο μου. Τζιαι με ένα δαχτυλίδι στο προ-τελευταίο μου δαχτυλούδιν του αριστερού μου σιερκού. Τις πρώτες μέρες επανικοβλήθηκα λλίο (τσας) αλλά μετά ήρταν μου ούλλα φυσικά.
Εν πάση περιπτώσει, 363 μέρες πάλε ως τα χριστούγεννα που λαλούν τζιαι τα jumbo. Άτε, καλό υπόλοιπο του χρόνου, όσο έμεινε, τζιαι ελπίζω ναν οι καλλύτερες τελευταίες μέρες του χρόνου ever.

...n thinking n praying...
that I shall find time to sleep, and eat, and go out someday again..
...n planning n dreaming...
that I shall rise up again

Maybe all I gotta do is hold me and kiss me and love me and show me that I care...ooh ooh...

p.s. too much work makes me a wacky girl

Σπίτι μου. Κουρασμένη τζιαι ταλαιπωρημένη. Σπίτι μου ομως.
Τζιαι σαν τους γονιούς μου εν έσιει. ούτε σαν τη γιαγιά μου. Το δύσκολο για μένα έννεν που λείπω, εγώ μια χαρά περνώ. Το δύσκολο εν που τους θωρώ να στεναχωρκούνται. Εμάθαν με να είμαι δαμέ. Εγώ πρέπει να φίω όμως. Τζιαι σφίγγεται η καρκιά μου τζιαι που τους θωρώ να μετρούν κάθε λλίο τες μέρες ανάποδα άμπα τζιαι φκει τους καμιά παραπάνω τζιαι χαρούν λλίο.
Σπίτι μου. Ήντα καλά.

So much for doing some work today.
It was right at the point that I had been all inspired and ready to start typing that it started raining.
In the corridor.
Yep, lucky me.
It seems that some kind of pump broke down and all the water was coming down to our floor.
I tried to ignore it at first but then I realised that I ought to take my σικλούδα τζιαι να πρσπαθήσω να πετύχω το στόχο i.e. τον πιο χειμμαρώδη σταγονοκαταρράχτη που έπεφτεν που το ταβάνι.
Τα γέριμα, πάλε εν έφκαλα δουλειά.

Άρκεψα να υποψιάζουμαι ότι ένεν μόνο η δική μου ζωή που άλλαξε τόσο πολλά.
Για κάποιο χαζό λόγο όταν έσιεις χρόνια να δεις κάποια άτομα πιστεύκεις πάντα ότι εμείναν όπως τα άφηκες. Ένιξερω γιατί εν μπορώ να πειστώ ότι αλλάξαν όμως. Εν όπως τους συμμαθητές που το δημοτικό. Αν τζιαι μπορώ να δεχτώ ότι ο Χ. εσταμάτησεν να τρώει ξύσματα των μολυφκιών τζιαι ο Μ. ό,τι εκατάφερνε να εξορίξει που τη μούττην του πάλε δυσκολεύκουμε να πειστώ ότι ο Γ. ο psycho εν πολλά διαφορετικός που τότε τζιαι η Μ. ήβρε την ψυχική της ηρεμία τζιαι επαρέτησε να δέρνει τους αρφούες της. Ναι, εν θρυλικό το δημοτικό που ετέλειωσα.
Τζίνο που θέλω να πω τελοσπάντων εν ότι ένιξερω τι εν πιο σωστό στην τελική: Να αποκλείεις αθρώπους που τον κόσμο σου με δεδομένο ότι ήταν μαλάκες τζιαι έτσι θα παραμείνουν ή να τους διάς το benefit of doubt λόγω έλλειψης καινούριων στοιχείων τζιαι να ξαναπροσπαθείς;

I think that I’m a rather pessimistic person. Or I was. Or rather, I didn’t really was and then at some point I became and then I lost it again.Hmm that’s interesting.


Faster. Faster I said!

And then I fell. I remember my knees being constantly battered and bleeding.

I guess I had some kind of trouble with balance as a child.

I still do. In different ways though.

I’ve never broken a bone; not my arm, not a leg, nothing.

I remember there was a time back in primary school that everybody kept coming to school having some part of their body in a cast. It must have been some wild period of hide and seek I guess.

Hide but never seek.

Seek without hiding.



Don’t hide, just seek.

Oh well, just do your thing.

I’m in a hurry to get things done. Dozens of things. I keep making checklists and schedules and filling up my wall with post-its; and I can feel it’s asphyxiating.

My wall is asphyxiating. I am asphyxiating. I keep thinking of the things I want to do when the post-its are over. So many books that I want to read, so many films to watch, so many places to visit.

I cannot work, I cannot write, I cannot seem to find my bloody Crazyland after all. And I simply cannot find any trace evidence of my fucking missing inspiration. Give me a break here, will you?