Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Άρκεψα να υποψιάζουμαι ότι ένεν μόνο η δική μου ζωή που άλλαξε τόσο πολλά.
Για κάποιο χαζό λόγο όταν έσιεις χρόνια να δεις κάποια άτομα πιστεύκεις πάντα ότι εμείναν όπως τα άφηκες. Ένιξερω γιατί εν μπορώ να πειστώ ότι αλλάξαν όμως. Εν όπως τους συμμαθητές που το δημοτικό. Αν τζιαι μπορώ να δεχτώ ότι ο Χ. εσταμάτησεν να τρώει ξύσματα των μολυφκιών τζιαι ο Μ. ό,τι εκατάφερνε να εξορίξει που τη μούττην του πάλε δυσκολεύκουμε να πειστώ ότι ο Γ. ο psycho εν πολλά διαφορετικός που τότε τζιαι η Μ. ήβρε την ψυχική της ηρεμία τζιαι επαρέτησε να δέρνει τους αρφούες της. Ναι, εν θρυλικό το δημοτικό που ετέλειωσα.
Τζίνο που θέλω να πω τελοσπάντων εν ότι ένιξερω τι εν πιο σωστό στην τελική: Να αποκλείεις αθρώπους που τον κόσμο σου με δεδομένο ότι ήταν μαλάκες τζιαι έτσι θα παραμείνουν ή να τους διάς το benefit of doubt λόγω έλλειψης καινούριων στοιχείων τζιαι να ξαναπροσπαθείς;