Meeting your own wannabe mother-in-law.
Seriously intimidating.
I believe I’m rather prejudiced but it’s the tiny little details that usually make me frown.
You know, the things that my mom would do different. Not always better, just different. Maybe it’s the cultural differences too. Can’t wait to meet the granny. Grannies are more fun, right?
I hate faking but I guess that’s what I’m bound to do under the circumstances. Sweet and cute and lovable. Oh well, I’ll get dark and twisty again in a couple of weeks.
Info
- Δρακουλίνα
- drakoulina00@gmail.com
Blog Archive
-
►
2020
(1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2016
(12)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2012
(18)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (6)
-
►
2011
(152)
- ► Δεκεμβρίου (9)
- ► Σεπτεμβρίου (5)
- ► Φεβρουαρίου (20)
- ► Ιανουαρίου (10)
-
▼
2010
(120)
- ► Δεκεμβρίου (12)
- ► Σεπτεμβρίου (8)
- ► Φεβρουαρίου (10)
- ► Ιανουαρίου (12)
-
►
2009
(25)
- ► Δεκεμβρίου (7)
- ► Σεπτεμβρίου (7)
Blogroll
-
Πριν από 3 ημέρες
-
Πριν από 1 εβδομάδα
-
Πριν από 4 εβδομάδες
-
Πριν από 4 μήνες
-
Πριν από 7 μήνες
-
Πριν από 7 μήνες
-
Πριν από 8 μήνες
-
Πριν από 1 χρόνια
-
Πριν από 4 χρόνια
-
Πριν από 4 χρόνια
-
Πριν από 4 χρόνια
-
Πριν από 5 χρόνια
-
Πριν από 8 χρόνια
-
Πριν από 8 χρόνια
-
Πριν από 8 χρόνια
-
Πριν από 8 χρόνια
-
Πριν από 8 χρόνια
-
Πριν από 9 χρόνια
-
Πριν από 9 χρόνια
-
Πριν από 9 χρόνια
-
Πριν από 9 χρόνια
-
Πριν από 10 χρόνια
-
Πριν από 10 χρόνια
-
Πριν από 15 χρόνια
-
-
-
-
-
Eerie things often happen unexpectedly. Creepy people. Creepy stories.
A girl named Asia. She took the wind out of my sails today. People seem to funnily change according to the setting they are arranged. Put them in a fishbowl and they’ll grow scales. Throw them in the Amazon and they’ll grow leaves.
Old daredevils die hard. The rest just die young
when the lights are out.
Seeing it all again in the dark.
Can't wait to try the daylight.
Καρτερά με να φίω, να πάω μαζί του, τζιαμέ, να ριζώσω στες ρίζες του. Ενιξερω γιατι νιώθω τούτο το αίσθημα του εξοστρακισμού που εξαναείπα, τούτο το rootlessness, ενιξερω πώς αλλιώς να το πω. Φοούμαι το αλλά έχω το τζιαι ανάγκη να νιώθω ότι θέλει με τζιαμέ. Οι μισοί αθρώποι που με ξέρουν λαλούν μου ότι κάμνω πάντα του τζιεφαλιού μου τζιαι λειτουργώ παρορμητικά χωρίς να σκέφτουμαι τες συνέπειες. Οι άλλοι μισοί λαλούν μου ότι έχω τετράγωνη λογική τζιαι σκέφτουμαι τα ούλλα δέκα φορές πριν τα κάμω. Κάποιος με περιπαίζει.
Τόσον τζιαιρό έθελα να σταματήσει ο χρόνος ώσπου να φέρω τα μίλια μου, τζιαι μετά να συνεχίσω πάλε που τζιαμέ που έμεινα για να ξέρω πώς τα να χειριστώ ούλλα. Άφηνα το χρόνο να περνά τζιαι το μόνο που έκαμνα ήταν να μαραζώνω τζιαι να δισπυρκώ για τζιείνα ούλλα που εν μπορώ να κάμω. Αυτολύπηση. Το χρόνον ότι τζι'αν κάμεις εν τζιαι εννα τον σταματήσεις ποττέ. Εννα μιαλίνεις, εννα γεράσεις, εννα κάμεις λάθη, εννα πέσεις χαμέ τζι'εννα φάεις τα μούτρα σου. Εν μες στο πρόγραμμα, μεν συντρομάσσεσαι κάθε φόρα. Το χρόνον εν μπορείς να τον πολεμήσεις, μπορεί να πολεμήσει τζιείνος για λλόου σου όμως.
Εχτές εμπήκε μου η ιδέα ότι κάποιος μπαινοφκένει σπίτι μου άμα λείπω. Λείπουν μου πράματα. Ανησυχώ. Ή υπνοβατώ τες νύχτες τζιαι καταστρέφω τη χαρτούρα μου ή κάποιος με σαμποτάρει. Ανησυχώ.
Κάποιες φορές μπορεί να λαλείς τα σωστά πράματα αλλά απλά να αρκείς. Τζιαι θυμώνω μαζί μου που αρκώ, θυμώνω γιατί ξέρω ότι όταν ο άλλος θέλει να τα ακούσει εγώ είμαι μια μαλακισμένη εγωίστρια τζιαι βλέπω μόνο ως τζιαμέ που θέλω. Τζιαι μετά πιάνει με το μαράζι γιατί εν με πιστεύκει πιον. Ξέρω το ότι εν υγιές να κάμνεις λάθη αλλά έχω την αίσθηση ότι μόνο τούτο κάμνω τον τελευταίο τζιαιρό. Τζιαι θέλω όσο τίποτε άλλο να μεν έχω φτάσει στο σημείο που να μεν διορθώνεται τίποτε.
Τες νύχτες νιώθω ότι έχω την πολυτέλεια να κάμνω τα λάθη απανωτά τζιαι ξυπνώ το πρωί τζιαι σιχαίνουμαι με. Εν έχω καμμιά συναίσθηση του κινδύνου νομίζω. Του κινδύνου να χάσω τα σημαντικά πράματα στη ζωή μου, τους αθρώπους μου δηλαδή, τον άθρωπο μου κυρίως. Νομίζω ότι ούλλα αντέχουν τα τζιαι ούλλα συγχωρούν τα αλλά εννεν έτσι. Τζιαι δυστυχώς έπρεπε να φτάσουν στο σημείο να μου πουν λόγια που με πονήσαν για να τα δω άλλως πως τα πράματα. Τζιαι τι κάμνουμεν τωρά; Υπομονή. Πέρκιμου θυμηθούν μ'αγαπήσουν ξανά.
Today I've taken one of the most difficult decisions in my life. Now what is left is to tell him. I'm gonna fill my lungs with positive energy and I'll just call and say it. Tomorrow morning. I just need a chance to make it all right and I'll make it if I get it. I need it. Please. Judgement day for me tomorrow. And may he have mercy on my soul.
Να το ακούω τέρμα την ένταση, καλοκαίρι, σε μια ξύλινη ξαπλώστρα, σε μια παραλία, με το κύμα να σκάει στα πόδια μου, με μια παγωμένη μπύρα στο χέρι, με κλειστά μάτια, να ταξιδεύω...
I've been feeling nostalgic for some time now which is affecting my dreams which are affecting my real life. Cos if you keep having a deja vu feeling, you keep missing things cos you're trying to remember where the deja vu came form. Fuck it.
I so fucking hate it when I' ve got so many things I need to focus on; I need a fucking distraction. Or I just need to make up my mind and get my priorities right. Or I just need to lay me down to bed and wake up 2 weeks before yesterday.
I miss my animal instinct. Rise up you slimy devious bastard!
Do not mess with my circles. Don't.