Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Take your clothes off and come sit down with me on the shower floor.
It's a great feeling, I'm telling you.
More than you could ever imagine. I miss this.

Που τα πότε το "σύντομα νυφούλα" έγινε ευχή γενεθλίων;;;

Η τύπισσα νευριάζει με. Εν είμαι σίουρη αν έχω συγκεκριμένους σοβαρούς λόγους αλλά εν έχει σημασία. Έσιει αθρώπους που απλά εν τους πάεις. Σύνολο θκυο φορές την έχω δει. Έννεν ανάγκη να τριτώσει για να καταλάβω ότι εν τη χωνεύκω.

Την πρώτη φορά νομίζω επροσποιήθηκε ότι εν ήμουν τζιαμέ. Ή ότι ήμουν μια άσχετη, εκτός παρέας, ή ότι απλά εμιλούσα Malagasy τζιαι εν εμπορούσαμε να ανταλλάξουμε έστω τα τυπικά. Μάλλον εν γι’αυτό που ελαλούσε σε τρίτο πόσο «γλυκειά» είμαι. Ε πε μου το εμένα σιόρ αν είμαι τοσο γλυτζιά. Μια μικρή παρένθεση αλλά ανησυχεί με το να φαίνουμαι γλυκειά και χαριτωμένη όταν κατά βάθος τζιοίνο που νιώθω εν ξενέρα, εννοώ κάτι παέι λάθος.

Τη δεύτερη φορά εμιλήσαμεν τζιόλας. Εν μπορώ να πω, η πρόοδος ήταν μεγάλη. Αναγκαστικά βέβαια, άμα σκεφτείς ότι τρία άτομα ήμασταν στο τραπέζι. Τζιαι τζιοίνη την ώρα εκατάλαβα ότι η ξενέρα που τρώω εγώ άμαν τη θωρώ, έννεν τίποτε μπροστά στη ξενέρα που έσιει τζιοίνη μόνιμα σχηματισμένη στη φάτσα της. Εν ξέρω αν γίνουμαι κατανοητή , μιλώ για τζιοίντην ξενέρα που εν ταυτόχρονα τζιαι υπεροπτικο-κομπλεξική. Τζιαι φακκά μου τζιοίνο το omniscient συγκαταβατικό υφάκι. Τέλοσπαντων, θκυο κουβέντες μου είπε στην τελική τζιαι τζιοίνες για να δείξει πόσο πιο έξυπνη τζιαι ξύπνια ήταν. Χέσε μας ρε μαλάκα.

in my book of fantasy.
I've got to keep up the pace.
People start moving away and I'm still right here.
I've got to keep up the pace.
I feel so little these days, so immaturely childish. And just for a moment I thought that years had passed me by but I was still seventeen. And scared.

Αρέσκει μου. Που εν ούλλα έτσι απλά. Ήρεμα. Καθόλου πολύπλοκα τζιαι μυστήρια. Ήντα καλά.

I'd really appreciate it if public services updated their opening hours in their webpage.
Thank you.

Η Κύπρος στο νου μου έσιει πολλά προβληματική θέση. Πεθυμώ την, πεθυμώ τους δικούς μου, τους φίλους μου, σκέφτουμαι πόσα πράματα θέλω να κάμω που εννα πάω, να πάω ποτζί, να πάω ποδά, να δω τον έναν, τον άλλον...αλλά άμαν πάω απογοητεύκουμαι, βαρκούμαι, στεναχωρκούμαι τζιαι λλίο. Εν σαννα τζιαι έχω την λλίον εξιδανικευμένη μες το νου μου άμα λείπω τζιαι άμαν έρτω επαληθεύκουνται οι λόγοι που προτιμώ να είμαι μακρυά. Ντάξει, όι πως υποφέρω δαμέ, απλά δυσκολεύκουμαι. Να (επανα)προσαρμοστώ αλλά τζιαι ταυτόχρονα να την προσαρμόσω στα μέτρα μου. Άμαν εννα περιγράψω τη χώρα μου σε κανέναν που ένιξερει γλυκάνισκει το πρόσωπο μου όμως, σιέρουμαι να τους λαλώ ίντα όμορφος τόπος που ένι. Μακρυά της όμως νιώθω πιο ελεύθερη, πιο ήσυχη, λες τζιαι η καρκιά μου έννεν δαμέ. Τούτην τη φορά φαίνουνται μου λλίον καλλύττερα τα πράματα, ίσως τζιαι να συνειδητοποιώ ότι μπορεί να μεννεν τζίνο που θέλω σε τούτην τη φάση, αλλά να μαθαίνω να βλέπω πάλε τα πράματα που μου αρέσκουν δαμέ. Εν ο τόπος μου τα ευλοημένα.

I know you're there hiding
somewhere behind that chair
although it seems convenient that
you vanished into thin air

I smell your fear and trembling
waiting to be caught
looking for a way out
for I shall free you not.

Παρά να αγχώνουμαι τζιαι να μεν εκτιμούνται οι κόποι μου καλλύττερα να είμαι ήρεμη τζιαι χαλαρή τζιαι να μεν εκτιμούνται οι κόποι μου. Ετέλιωσεν. Κανεί.