Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Η τύπισσα νευριάζει με. Εν είμαι σίουρη αν έχω συγκεκριμένους σοβαρούς λόγους αλλά εν έχει σημασία. Έσιει αθρώπους που απλά εν τους πάεις. Σύνολο θκυο φορές την έχω δει. Έννεν ανάγκη να τριτώσει για να καταλάβω ότι εν τη χωνεύκω.

Την πρώτη φορά νομίζω επροσποιήθηκε ότι εν ήμουν τζιαμέ. Ή ότι ήμουν μια άσχετη, εκτός παρέας, ή ότι απλά εμιλούσα Malagasy τζιαι εν εμπορούσαμε να ανταλλάξουμε έστω τα τυπικά. Μάλλον εν γι’αυτό που ελαλούσε σε τρίτο πόσο «γλυκειά» είμαι. Ε πε μου το εμένα σιόρ αν είμαι τοσο γλυτζιά. Μια μικρή παρένθεση αλλά ανησυχεί με το να φαίνουμαι γλυκειά και χαριτωμένη όταν κατά βάθος τζιοίνο που νιώθω εν ξενέρα, εννοώ κάτι παέι λάθος.

Τη δεύτερη φορά εμιλήσαμεν τζιόλας. Εν μπορώ να πω, η πρόοδος ήταν μεγάλη. Αναγκαστικά βέβαια, άμα σκεφτείς ότι τρία άτομα ήμασταν στο τραπέζι. Τζιαι τζιοίνη την ώρα εκατάλαβα ότι η ξενέρα που τρώω εγώ άμαν τη θωρώ, έννεν τίποτε μπροστά στη ξενέρα που έσιει τζιοίνη μόνιμα σχηματισμένη στη φάτσα της. Εν ξέρω αν γίνουμαι κατανοητή , μιλώ για τζιοίντην ξενέρα που εν ταυτόχρονα τζιαι υπεροπτικο-κομπλεξική. Τζιαι φακκά μου τζιοίνο το omniscient συγκαταβατικό υφάκι. Τέλοσπαντων, θκυο κουβέντες μου είπε στην τελική τζιαι τζιοίνες για να δείξει πόσο πιο έξυπνη τζιαι ξύπνια ήταν. Χέσε μας ρε μαλάκα.