Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Η Κύπρος στο νου μου έσιει πολλά προβληματική θέση. Πεθυμώ την, πεθυμώ τους δικούς μου, τους φίλους μου, σκέφτουμαι πόσα πράματα θέλω να κάμω που εννα πάω, να πάω ποτζί, να πάω ποδά, να δω τον έναν, τον άλλον...αλλά άμαν πάω απογοητεύκουμαι, βαρκούμαι, στεναχωρκούμαι τζιαι λλίο. Εν σαννα τζιαι έχω την λλίον εξιδανικευμένη μες το νου μου άμα λείπω τζιαι άμαν έρτω επαληθεύκουνται οι λόγοι που προτιμώ να είμαι μακρυά. Ντάξει, όι πως υποφέρω δαμέ, απλά δυσκολεύκουμαι. Να (επανα)προσαρμοστώ αλλά τζιαι ταυτόχρονα να την προσαρμόσω στα μέτρα μου. Άμαν εννα περιγράψω τη χώρα μου σε κανέναν που ένιξερει γλυκάνισκει το πρόσωπο μου όμως, σιέρουμαι να τους λαλώ ίντα όμορφος τόπος που ένι. Μακρυά της όμως νιώθω πιο ελεύθερη, πιο ήσυχη, λες τζιαι η καρκιά μου έννεν δαμέ. Τούτην τη φορά φαίνουνται μου λλίον καλλύττερα τα πράματα, ίσως τζιαι να συνειδητοποιώ ότι μπορεί να μεννεν τζίνο που θέλω σε τούτην τη φάση, αλλά να μαθαίνω να βλέπω πάλε τα πράματα που μου αρέσκουν δαμέ. Εν ο τόπος μου τα ευλοημένα.