Μη μου τους κυκλους ταρασσε

I've just entered my Crazyland. Please do not disturb. I am awaiting for inspiration to come.

Αγχώνουμαι. Προβληματίζουμαι. Ο νους μου βουρά, βουρά τζιαι εν τον φτάνω.


Σκέφτουμαι τόσα πολλά πράματα που εν του τα λαλώ. Όι για τζείνα που νιώθω, τζείνα ξέρει τα. Φροντίζω να του τα λαλώ συχνά, ειδικά άμα θωρώ ότι το έσιει ανάγκη.

Εν άλλα πράματα που σκέφτουμαι. Ένιξερω αννεν το αρχείο των ταινιών που κουβαλώ στο νου μου ή τα τόσα πόσα χρόνια παρακολούθησης σήριαλ (ξένων και μη) αλλά σκέφτουμαι πως μπορεί να μεν γίνουν ούλλα έτσι ωραία όπως εννα’ θελα. Τζιαι διευκρινίζω: «έτσι ωραία» άμα λαλώ εν εννοώ όπως στις ταινίες, γιατί εν εντελώς αντίθετα που τα’χω στο νου μου.

Γιατί γυρώ μου θωρώ πολλά θλιβερά πράματα, δυστυχισμένα ζευκάρκα που βαρκούνται ο ένας τον άλλον, που καταντούν να έχουν σχέσεις «αδερφικές» αντί συντροφικές ή που ακόμα σιειρότερα κάμνει ο καθένας τη ζωή του χωρίς να λοαρκάζει τον άλλον (κατακρίβειαν ένιξερω ποιον εν το σιειρότερο). Κάτι ζευκάρκα που εν λες τζιαι εξιάσαν τζείνα ούλλα που τους ενώσαν in the first place, τζείνον ούλλον τον έρωταν τζιαι τζείνην ούλλην τη λάμψη που είχαν κάποτε τα μάθκια τους . Μα πώς μπορούν να χάνουνται τούτα τα πράματα; Ναι ξέρω τι εννα μου πεις, «ο χρόνος», μεν το πεις, ειλικρινά μεν το πεις. Ο χρόνος εν ωραίον πράμα, εν το φοούμαι. Ο χρόνος διά σου χρόνο: χρόνο για να γνωρίσεις ούλλες τες πτυχές του αθρώπου που έσιεις δίπλα σου, χρόνο για να κάμετε τζείνα ούλλα τα πράματα που εσκέφτεστουν, χρόνο για να τσακωθείτε, να σε νευριάζει τζιαι να το δεις να νευριάζει, να σφιχτεί η καρκιά σου άμπα τζιαι χάσεις τον τζιαι να βουράς να τον αγκαλιάζεις, χρόνο να κάμεις σεξ ώσπου να μεν βρίσκεις άλλη στάση, να τον φιλάς ώσπου μάθεις το σώμα του σαν δικό σου, χρόνο να νομίζεις ότι τον βαρκέσαι τζιαι την επόμενη μέρα να συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου εν θα είσιε καμιάν ουσίαν αν δεν υπήρχε μέσα της τζιαι τζείνος. Χρόνο για να χτίσετε το σπίτι σας, την οικογένεια σας, τον κόσμο σας ούλλο. Για να τον αγαπήσεις παραπάνω τζιαι να τον ξαναγαπήσεις μετά που τζιαιρό άμα γυρίσεις τζιαι δεις τζείνο ούλλο το χρόνο που επέρασε.

Καταλάβεις τι λαλώ αγαπητέ ανύπαρκτε αναγνώστη; Έννεν το χρόνο που φοούμαι. Τι φοούμαι; Κάτσε μισό γιατι έφιε μου... Ναι! Το λοιπόν, τζείνο που φοούμαι εγώ εν τον στρουθοκαμηλισμό. Δηλαδή (επειδή υποψιάζουμαι ότι σε εσύγχησα): το να έσιεις έναν άθρωπο δίπλα σου τζιαι να νομίζεις ότι έσιεις άλλον, να προσπαθείς κατακρίβειαν να πείσεις τον εαυτό σου ότι έσιεις άλλον. (Ούφφου ώσπου θκιαβάζω τι γράφω συγχίζουμαι τζιαι γω) Με λλία λόγια να κρύφκεσαι που την πραγματικότητα τζιαι όταν τζείνος ούλλος ο χρόνος που ελαλούσα πριν περάσει , να θωρείς στον καθρέφτη τζιαι να κάμνεις «ΝΑ! μες τα μούτρα ηλίθια που αγάπησες κάτι που έπλασες μόνη σου στο νου σου γιατί εν ήθελες να δεις τζείνο που πραγματικά υπήρχε».

Ε, αυτά...

What a difference a day makes.


(Be my satellite; be my moon. Will you?)

I have this gift/curse of making up hundreds of scenarios per minute in my head and they’re usually the worst-case scenarios; you know, the ones that make you depressed just by thinking of the possibility of them coming true. I guess "gift" is not the best word to describe it; especially since I’m not a scriptwriter. So it’s more of a curse as far as I am concerned.

(Prove me wrong. I need you to prove my scenarios wrong. Will you?)

I believe there is such thing as situational paranoia.

Please follow the safety procedures.

Προφανώς εν μιλώ για τις δραματικές σειρές.
Καρτερώ, καρτερώ τζιαι πάλε καρτερώ. Τζιαι εν καταλάβω γιατί. Θωρώ το που τη μιαν, θωρώ το που την άλλην μα πάλε εν το ίδιο. Τζι'όμως είμαι σίουρη ότι εν πάω πάει καλά.
Μα να είμαι τόσο ξεροτζιαίφαλη;
Μάθε να δέχεσαι, να ησυχάζεις πού τζιαι πού το νου σου, παρέτα να αγχώνεσαι.
Embrace the change.
It's a new world, it's a new day...

Εβαρέθηκα. Ένιξερω γιατί, απλά εβαρέθηκα. Εβαρέθηκα να περιμένω να περάσει ο τζιαιρός τζιαι ταυτόχρονα ώσπου περνά να αγχώνουμαι περίτου. Τζιαι εβάρεθηκα να μου λαλείς ότι βαρκέσαι τα ευλοημένα. Εν καταλάβεις ότι εν που σένα που καρτερώ να διάς μου ενέργεια τζιαι θετική σκέψη; Αφού εγώ εν είμαι έτσι άνθρωπος είπαμεν. Καρτερώ τα που σένα τούτα. Ούφφου...

I know you’re probably out there, on your bike, driving at 200km/h.
I know it’s hard for you too but I’ve got nowhere to run to.
And I know you keep running away, I know intimacy is a hard thing to embrace.
I don’t pretend to know everything you know.
It’s just that everything seems so transparent when it comes to you and me.

I was counting the minutes...but the sum came out to be three hundred and ninety four.
Fuck.
I should have just counted the hours.
I just feel I'm in a phase in my life that I cannot endure this kind of stupidity anymore.
I am way too old for that. Way too choleric.

Somewhere between blaxploitation and black nationalism I remembered my roots.

Όταν έφυα που την κύπρο κάποια χρόνια πριν ένιωσα κάτι σαν λύτρωση μέσα μου. Είχα τόσα πολλά πράματα που ήθελα να αποφύγω, τόσα πολλά που τα οποία ήθελα να κρυφτώ, που το φευγιό μου αποδείχθηκε σωτήριο. Ποτέ όμως εν εσταμάτησα να σκέφτουμαι πώς εννα είναι να γυρίσω πίσω. Εν τζίνη την ντροπιαστική στιγμή της αναγνώρισης που φοούμαι. Να με θυμηθούν, να με καταλάβουν... Εν έχω στ'αλήθκεια ανάγκη να συναντήσω κανέναν που το παρελθόν. Έβλεπα τις προάλλες φωτογραφίες κάποιων παλιών γνώριμων τζιαι ένιωσα τζίνο το σφύξιμο πάλε μέσα μου. Κάποιους αναγνώρισα τους με δυσκολία (ίνταλλος αλλάσει το πλάσμα...), τζίνοι εννα με καταλάβουν άμα με δουν; Εν είμαι σίουρη αν θέλω να μάθω. Ακόμα τζιαι τες λίες μέρες που εμπορούσε να εκατέβαινα κύπρο για να δω την οικογένεια, εφοούμουν πάλε, έτρεμα στην ιδέα να πέσω μούρη με μούρη με κανένα παλιό γνωστό. Μια φορά έπαθα την θυμούμαι. Ήμουν μες το δοκιμαστήριο ενός καταστήματος τζιαι άκουσα που έξω μια φωνή που ήξερα καλά. Έπιασε με αμέσως η ταχυπαλμία τζιαι εκοπήκαν τα πόθκια μου. Εν εγίνετουν να φκω τζιαι να με δει. Περιττό να πω ότι έμεινα μέσα ώσπου να σιουρευτώ ότι η περιοχή εν ασφαλής.

Εννα ξανάρτω κάποτε όμως, ξέρω το, τζιαι εν θα φοούμαι κανέναν τζιαι τίποτε.
Όυτε εσένα, ακούεις;

I
n a nutshell, things are great.
Been through some changes though:
1. Moved to uk. In a pretty little town with lots of sheep and cows and all kinds of quadrupedal mammals that really stink if the wind is blowing in the wrong direction.
2. Me and my boo (just came across the word,couldn't help but use it) are finally doing awesome. Sometimes I'm even afraid that he might be thinking of getting serious in the relationship. Sometimes I'm afraid he might not.
3. I'm considering a career change. At least before I'm too old, too tired or too busy breast feeding to study more.

This is me again. The sequel.