Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Αγχώνουμαι. Προβληματίζουμαι. Ο νους μου βουρά, βουρά τζιαι εν τον φτάνω.


Σκέφτουμαι τόσα πολλά πράματα που εν του τα λαλώ. Όι για τζείνα που νιώθω, τζείνα ξέρει τα. Φροντίζω να του τα λαλώ συχνά, ειδικά άμα θωρώ ότι το έσιει ανάγκη.

Εν άλλα πράματα που σκέφτουμαι. Ένιξερω αννεν το αρχείο των ταινιών που κουβαλώ στο νου μου ή τα τόσα πόσα χρόνια παρακολούθησης σήριαλ (ξένων και μη) αλλά σκέφτουμαι πως μπορεί να μεν γίνουν ούλλα έτσι ωραία όπως εννα’ θελα. Τζιαι διευκρινίζω: «έτσι ωραία» άμα λαλώ εν εννοώ όπως στις ταινίες, γιατί εν εντελώς αντίθετα που τα’χω στο νου μου.

Γιατί γυρώ μου θωρώ πολλά θλιβερά πράματα, δυστυχισμένα ζευκάρκα που βαρκούνται ο ένας τον άλλον, που καταντούν να έχουν σχέσεις «αδερφικές» αντί συντροφικές ή που ακόμα σιειρότερα κάμνει ο καθένας τη ζωή του χωρίς να λοαρκάζει τον άλλον (κατακρίβειαν ένιξερω ποιον εν το σιειρότερο). Κάτι ζευκάρκα που εν λες τζιαι εξιάσαν τζείνα ούλλα που τους ενώσαν in the first place, τζείνον ούλλον τον έρωταν τζιαι τζείνην ούλλην τη λάμψη που είχαν κάποτε τα μάθκια τους . Μα πώς μπορούν να χάνουνται τούτα τα πράματα; Ναι ξέρω τι εννα μου πεις, «ο χρόνος», μεν το πεις, ειλικρινά μεν το πεις. Ο χρόνος εν ωραίον πράμα, εν το φοούμαι. Ο χρόνος διά σου χρόνο: χρόνο για να γνωρίσεις ούλλες τες πτυχές του αθρώπου που έσιεις δίπλα σου, χρόνο για να κάμετε τζείνα ούλλα τα πράματα που εσκέφτεστουν, χρόνο για να τσακωθείτε, να σε νευριάζει τζιαι να το δεις να νευριάζει, να σφιχτεί η καρκιά σου άμπα τζιαι χάσεις τον τζιαι να βουράς να τον αγκαλιάζεις, χρόνο να κάμεις σεξ ώσπου να μεν βρίσκεις άλλη στάση, να τον φιλάς ώσπου μάθεις το σώμα του σαν δικό σου, χρόνο να νομίζεις ότι τον βαρκέσαι τζιαι την επόμενη μέρα να συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου εν θα είσιε καμιάν ουσίαν αν δεν υπήρχε μέσα της τζιαι τζείνος. Χρόνο για να χτίσετε το σπίτι σας, την οικογένεια σας, τον κόσμο σας ούλλο. Για να τον αγαπήσεις παραπάνω τζιαι να τον ξαναγαπήσεις μετά που τζιαιρό άμα γυρίσεις τζιαι δεις τζείνο ούλλο το χρόνο που επέρασε.

Καταλάβεις τι λαλώ αγαπητέ ανύπαρκτε αναγνώστη; Έννεν το χρόνο που φοούμαι. Τι φοούμαι; Κάτσε μισό γιατι έφιε μου... Ναι! Το λοιπόν, τζείνο που φοούμαι εγώ εν τον στρουθοκαμηλισμό. Δηλαδή (επειδή υποψιάζουμαι ότι σε εσύγχησα): το να έσιεις έναν άθρωπο δίπλα σου τζιαι να νομίζεις ότι έσιεις άλλον, να προσπαθείς κατακρίβειαν να πείσεις τον εαυτό σου ότι έσιεις άλλον. (Ούφφου ώσπου θκιαβάζω τι γράφω συγχίζουμαι τζιαι γω) Με λλία λόγια να κρύφκεσαι που την πραγματικότητα τζιαι όταν τζείνος ούλλος ο χρόνος που ελαλούσα πριν περάσει , να θωρείς στον καθρέφτη τζιαι να κάμνεις «ΝΑ! μες τα μούτρα ηλίθια που αγάπησες κάτι που έπλασες μόνη σου στο νου σου γιατί εν ήθελες να δεις τζείνο που πραγματικά υπήρχε».

Ε, αυτά...