Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Dizzy dizzy dizdy zdizz yzidz I said dizzy.

Load up your guns babe,
we're going home

Εν Αύγουστος. Κρυώνω. Τζιαι είμαι ακριβώς τζιαμέ που ήμουν τζιαι τον Ιούλη. Τούτο λέγεται σταθερότητα. Επίσης λέγεται τζιαι βάσανο. Ενίοτε τζιαι "επιλογή μου".
Στη νήσο ακούω κάμνει πυράες. Ανυπόφορες. Επεθύμησα λλίο λάλλαρο. Τζιοίνον που σου κάμνει τις ρίζες των μαλλιών σου να χογλοκοπούν τζιαι να πονοτζιεφαλιάζεις. Τσας, εν θέλω πολλύν.
Επεθύμησα να θέλω να τιτσιρωθώ τζιαι να μπω μες το μπάνιο τζιαι να μεν κυάρω να φκω. Επεθύμησα να φάω παγάκια. Να βρέξω τα πόθκια μου τζιαι να περπατώ ξυπόλητη στην αυλή. Παγωμένα πορτοκάλια. Με γιαούρτι. Τζιαι τα βραστά τα μάρμαρα που την πυρά.

Νευριάζω.
Σαν να μεν τα πάω καλά με τον εαυτό μου τελευταίως.
Νευριάζω με την αστείρευτη πηγή κατζιοσύνης μου. Με τον ανεδέστατο τρόπο που δοκιμάζω επίτηδες τα όρια των άλλων. Με την απάθεια μου μπροστά στα προβλήματα τους. Με τον εγωισμό μου. Με την μπασταρδοσύνη μου που το μόνο που κατά βάθος επιδιώκει είναι να επιβεβαιώσει πως κανένας εν θα με δεχτεί ποττέ. Νευριάζω με τον τρόπο που τους κάμνω να με απεχθάνουνται, με τον τρόπο που τους κάμνω να με θωρούν απογοητευμένοι. Νευριάζω με τον εγωκεντρισμό μου, με το πείσμα μου, με τη μαλακία μου. Με το πώς τους αναγκάζω να σταματήσουν να προσπαθούν τζιαι να με παραιτήσουν. Νευριάζω με την αδυναμία μου να με σάσω, να με διορθώσω, να με κάμω καλύττερη. Νευριάζω που εν μπορώ να με δω μέσα που τα μάθκια τους τζιοίντην ώραν. Νευριάζω με τη evil δύναμη που έχω μέσα μου να τα καταστρέφω ούλλα τζιαι που εν μπορώ να την μεταλλάξω.

Today felt weird.
There I was doing the regular talk of the day. And for a moment there I questioned my wants. I found myself wondering whether I am in charge of my decisions or whether I’m still under the hypnosis of the cunning man who‘s transformed me into a clumsy girly wife. And I find it irritating when people ask me what I want. I mean it’s none of their damn business; I shouldn’t have to justify my choices and I shouldn’t be asked to rationalise them. Some things, well you just do them cos you feel like doing them. And there’s not always a reason behind everything you know. And apparently there’s no coherence to this post either.

I always wake up after the storm. I am an annoyingly heavy sleeper.

Hold my hand? Please?

You of all people should know I don’t do this every day.

Κάφκουν με τα μάθκια μου. Τζιαι τρέσιει η μούττη μου. Τζιαι αψιουρίζουμαι συνέχεια. Μα συνέχεια.
Τα μάθκια εν το σιειρόττερον όμως. Αν κάμω τζιαι πυρετό εννα με πιάσουν τα νεύρα.
Τον Αύγουστο μου μέσα.

So I did figure it out. The problem was me.

Me me me me. Fucking me.

I’m an idiot and a jerk. And greedy. And demanding. And I can’t keep my mouth shut. And I make people miserable and I ruin their day.

And I deserve misery. Hit it.

You know that feeling, the semi-intuitive one, when you can sense that something is really really wrong but you can’t actually figure it out yet?

Yeah, you do.

That was my feeling for today.

It will all clear up tomorrow aint it.

Δυσκολεύκουμαι. Να μιλήσω. Να γράψω.
Εν η πρώτη φορά που με αγχώνει τόσο πολλά το θέμα του θανάτου.
When your number's up, it's up.
Εν τζιοίνο που εν μπορείς να πολεμήσεις, εν μπορείς να αναβάλεις, εν μπορείς να κάμεις οτιδήποτε άλλον πέραν του να το αποδεχτείς. Τζιαι ποττέ εν είσαι έτοιμος.
Κανένας εν σε προετοιμάζει για το θάνατο.
Λες τζιαι αν δεν το σκέφτεσαι, αν δε μιλάς για τζιοίνον, ξορκίζεις τον με κάποιον μαγικόν τρόπο.
Guess what όμως.
Οι άθρωποι φεύκουν με τον ίδιο ρυθμό, με την ίδιαν ένταση συναισθημάτων, με το ίδιο κενό να αφήνουν πίσω τους.
Τζιαι συ απλά πρέπει να το δέχεσαι. Χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς απορίες, χωρίς παραλογισμούς.
Χωρίς συναίσθημα.