Δυσκολεύκουμαι. Να μιλήσω. Να γράψω.
Εν η πρώτη φορά που με αγχώνει τόσο πολλά το θέμα του θανάτου.
When your number's up, it's up.
Εν τζιοίνο που εν μπορείς να πολεμήσεις, εν μπορείς να αναβάλεις, εν μπορείς να κάμεις οτιδήποτε άλλον πέραν του να το αποδεχτείς. Τζιαι ποττέ εν είσαι έτοιμος.
Κανένας εν σε προετοιμάζει για το θάνατο.
Λες τζιαι αν δεν το σκέφτεσαι, αν δε μιλάς για τζιοίνον, ξορκίζεις τον με κάποιον μαγικόν τρόπο.
Guess what όμως.
Οι άθρωποι φεύκουν με τον ίδιο ρυθμό, με την ίδιαν ένταση συναισθημάτων, με το ίδιο κενό να αφήνουν πίσω τους.
Τζιαι συ απλά πρέπει να το δέχεσαι. Χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς απορίες, χωρίς παραλογισμούς.
Χωρίς συναίσθημα.
Πριν από 3 ημέρες
6 σχόλια:
I had intense death anxiety four years ago.
Since then and through months of working it out I've almost convinced myself that death is not the end.
And no, I don't believe in Heaven or Hell or any Judeo-Christian concepts.
I like talking about this. Perhaps we should meet at some point and talk about it :)
I aint a believer either but I do believe that death is the end. Or realise, that's a better word for it.
I really didnt see that coming.
Hmm. Yeah. Perhaps we should.
What's better than two people talking about death after all?
Well if you believe that death is the end then why are you stressed about it? :)
Cos I'm staying back and I'm left to have to face the end and start over.
It's not about your death then but the death of others
Well, yeah.
Δημοσίευση σχολίου