Μη μου τους κυκλους ταρασσε

8 σχόλια:

Moonlight είπε...

01 Φεβρουαρίου, 2011 21:28  

we are waiting patiently! :p

Gourouna είπε...

02 Φεβρουαρίου, 2011 21:23  

Boring maybe??

Δρακουλίνα είπε...

03 Φεβρουαρίου, 2011 11:02  

Nah, that's not the word.
But I can see you didnt like it.

The Passenger είπε...

06 Φεβρουαρίου, 2011 12:23  

Αμάν ρε Δρακουλίνα.

Αμάν.

Εν είχα σκοπό να δω την ταινία.

Αλλά τωρά εννά αναγκαστώ να την δώ για να γράψω κάτι δαμαί.

Τζιαι μακάρι να μεν μου αρέσει.

(Εχω δυσάρεστες εμπειρίες με τον Ελληνικό κινηματογράφο)

Εννά σου το φακκώ μιαν ζωή τζιαι μετά εννά σε έβρω στην επόμενη τζιαι να σου το ξαναφακκώ.

Δρακουλίνα είπε...

07 Φεβρουαρίου, 2011 00:09  

Hahaha :)
Θέλεις να πεις ανάγκασα σε να τη δεις; Εν είχα ιδέα ότι ασκώ έτσι ψυχαναγκασμό πάνω σου :)
Ως τι εννα με έβρεις; Εννα΄χω blog τζιαι στην επόμενη;
Καρτερώ τη γνώμη σου πάντως, honestly. Κρέμμουμαι που τα σιείλη σου P

The Passenger είπε...

07 Φεβρουαρίου, 2011 20:22  

Εσιεις δύναμη πάνω μου εν αλήθκεια.

Ναι, εκατέβασα την τζιαι είδα την λλία λεπτά μετά που έγραψα το σχόλιο.

Είδα την.

Κοίταξε,προσωπικά εν με έπεισε ότι η δική της - ας την πούμε - εκδοχή για το πως μπορεί να παραποιηθεί η ανθρώπινη φύση που τον εγκλεισμό εν ιδιαίτερα ρεαλιστική. Δηλαδή, εν με έπεισε ότι έτσι θα εσυμπεριφέρουνταν τα μέλη της οικογένειας αν ήταν πραγματικότητα τούτο που εβλέπαμε.

Επομένως για μένα ήταν κάποιο είδος πειράματος φαντασίας η μάλλον ήταν σαν ένα sketchpad με διάφορα σχέδια πάνω στα ίδια θέματα - όπως ας πούμε κάποιος που του είπαν να σχεδιάσει έναν χαρακτήρα με μιαν μίνιμουμ περιγραφή εννά δοκιμάσει διάφορες εκδοχές οι οποίες μπορεί να μεν κολλούν η μία πάνω στην άλλη σφιχτά αλλά παραπέμπουν σε στο βάθος σε μια μορφή ή οντότητα.

Θέλω να πω ότι αν ας πούμε ήθελε να παρουσιάσει ta themes με περισσότερη δύναμη τζιαι πυκνότητα στον θεατή εμπορούσε να το κάμει αν εδημιουργούσε μιαν κάποια πλοκή. Εν έτσι...πολλά αραιωμένα σάννα τζιαι χάνονται μέσα στην εικόνα τζιαι τον ήχο - sensationalism. Φαντάζομαι τούτον ήθεέ(η μπορεί να ήθελε κάτι άλλο τζιαι να μεν τα κατάφερε; Who knows;) τζιαι γι'αυτό επροχώρησε προς την κατεύθυνση που έγραψα πιο πάνω.

Ta themes τζιαι η σκηνοθεσία φυσικά επαρουσιαστήκαν σε πολλές Ευρωπαικές ταινίες του παρελθόντος (εγώ εθυμήθηκα το L'Argent ας πούμε)αν και πιστεύω ότι το setting στην Ελλάδα μαζί με κάποιες ιδέες του συγγραφέα - το χιούμορ ας πούμε - χαρίζουν του μιαν αυθεντικότητα.

H ταινία άφησε μου μιαν αίσθηση όπως το φως του ήλιου το καλοτζιαίρι που σε κάμνει να πονείς τα μμάθκια σου.

The Passenger είπε...

07 Φεβρουαρίου, 2011 20:34  

Βασικά κρατώ 2-3 σκηνές που με εντυπωσιάσαν αλλά τα υπόλοιπα εννά τα ξεχάσω γλήορα.

That's what I'm saying.

Δρακουλίνα είπε...

07 Φεβρουαρίου, 2011 21:17  

Ναι, I think I get what you’re saying. Νομίζω όμως πως έννεν τόσο θέμα ρεαλιστικής απεικόνισης όσο σκόπιμα παρατραβημένων ερμηνειών με επιτειδευμένη απουσία συναισθημάτων. Υποθέτω πως ήταν όντως το point ο αργός τζιαι σχεδόν μονότονος ρυθμός σε αντίθεση με την ‘αυθεντικότητα’ που είπες τζιαι το ρεαλισμό που σιγοντάρεται πολλά που τον πολλά καλό φωτισμό. Γενικά ok ένιξερω τι εννα θυμούμαι σε χ διάστημα χρόνου. Ίσως όι πολλές σκηνές αλλά τα επίπεδα στα οποία παίζει η ταινία. Άρα λαλώ εν καλή.