Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Ίνταλος περνά ένας χρόνος. Το δέκα το καλόν έννεν? Ας πούμε. Προσπαθώ να τα ζυγίσω, να δω τι μου έδωκεν ο χρόνος, ποιες ήταν οι καλλύτερες γεύσεις, ποια τα πιο έντονα χρώματα, ποιες οι καλλύτερες φωτογραφίες. Αρέσκει μου να το κάμνω τούτο. Διά μου τροφή για σκέψη τζιαι επαναπροσδιορίζω κάπως τα ποιος-πού-πότε-γιατί μου.


Το δέκα το καλόν εν ήταν σίουρα. Ήταν το δέκα το απότομον. Ούλλη η χρονιά ήταν σαν έναν bungee jumping. Τους πρώτους τρεις μήνες ήμουν τζιηπάνω τζιει με ούλλον τον εξοπλισμό, τζιαι εκάρτερουν τζιαι πώς εκαρτέρουν να ππέσω. Τους υπόλοιπους τέσσερις άρκεψα να σκέφτουμαι άτζαπις σου είμαι πολλά ψηλά, εδίσαν με καλά? Τζιαι μετά έππεσα. Τζιαι κάπου στον έννατο εβρέθηκα στα μισά της διαδρομής φοητσιασμένη ότι εννα δώκει η κκελέ μου στη γη. Τζιαι τωρά, δεκέμβρη μήνα, είμαι στην καλή τη φάση, τζιαμέ που αναπηδά το σσιοινί τζιαι καταλάβεις ούλλη τη χαρά τζιαι τη μαγεία της υπόθεσης.

Ποντάρω στο έντεκα. Δηλαδή, να χαρείς, κανεί πτώσεις.