Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Έχω την τάση να εξαφανίζουμε όποτε περνώ καλά. Άσιημον αλλά όποτε είμαι με My Man ξιχάνω τα ούλλα, τζιαι τη δουλειά που υποτίθεται πως έπρεπε να φκάλω μες τεσ γιορτές τζιαι το άγχος μου ότι εν θα προλάβω, ούλλα... ώσπου να πάω πάλε πίσω στες κρυάδες συντροφιά με το laptop τζιαι τα βιβλία μου. Ούφφου. Προς το παρόν όμως εν έφια άρα μπορώ ακόμα να κολοτζιάζω!
Εν ωραία φάση, διαφορετικά. Τα πρώτα χριστούγεννα μαζί. Μακριά που τους δικούς μου μεν αλλά με τον άνθρωπο μου. Τζιαι με ένα δαχτυλίδι στο προ-τελευταίο μου δαχτυλούδιν του αριστερού μου σιερκού. Τις πρώτες μέρες επανικοβλήθηκα λλίο (τσας) αλλά μετά ήρταν μου ούλλα φυσικά.
Εν πάση περιπτώσει, 363 μέρες πάλε ως τα χριστούγεννα που λαλούν τζιαι τα jumbo. Άτε, καλό υπόλοιπο του χρόνου, όσο έμεινε, τζιαι ελπίζω ναν οι καλλύτερες τελευταίες μέρες του χρόνου ever.

...n thinking n praying...
that I shall find time to sleep, and eat, and go out someday again..
...n planning n dreaming...
that I shall rise up again

Maybe all I gotta do is hold me and kiss me and love me and show me that I care...ooh ooh...

p.s. too much work makes me a wacky girl

Σπίτι μου. Κουρασμένη τζιαι ταλαιπωρημένη. Σπίτι μου ομως.
Τζιαι σαν τους γονιούς μου εν έσιει. ούτε σαν τη γιαγιά μου. Το δύσκολο για μένα έννεν που λείπω, εγώ μια χαρά περνώ. Το δύσκολο εν που τους θωρώ να στεναχωρκούνται. Εμάθαν με να είμαι δαμέ. Εγώ πρέπει να φίω όμως. Τζιαι σφίγγεται η καρκιά μου τζιαι που τους θωρώ να μετρούν κάθε λλίο τες μέρες ανάποδα άμπα τζιαι φκει τους καμιά παραπάνω τζιαι χαρούν λλίο.
Σπίτι μου. Ήντα καλά.

So much for doing some work today.
It was right at the point that I had been all inspired and ready to start typing that it started raining.
In the corridor.
Yep, lucky me.
It seems that some kind of pump broke down and all the water was coming down to our floor.
I tried to ignore it at first but then I realised that I ought to take my σικλούδα τζιαι να πρσπαθήσω να πετύχω το στόχο i.e. τον πιο χειμμαρώδη σταγονοκαταρράχτη που έπεφτεν που το ταβάνι.
Τα γέριμα, πάλε εν έφκαλα δουλειά.

Άρκεψα να υποψιάζουμαι ότι ένεν μόνο η δική μου ζωή που άλλαξε τόσο πολλά.
Για κάποιο χαζό λόγο όταν έσιεις χρόνια να δεις κάποια άτομα πιστεύκεις πάντα ότι εμείναν όπως τα άφηκες. Ένιξερω γιατί εν μπορώ να πειστώ ότι αλλάξαν όμως. Εν όπως τους συμμαθητές που το δημοτικό. Αν τζιαι μπορώ να δεχτώ ότι ο Χ. εσταμάτησεν να τρώει ξύσματα των μολυφκιών τζιαι ο Μ. ό,τι εκατάφερνε να εξορίξει που τη μούττην του πάλε δυσκολεύκουμε να πειστώ ότι ο Γ. ο psycho εν πολλά διαφορετικός που τότε τζιαι η Μ. ήβρε την ψυχική της ηρεμία τζιαι επαρέτησε να δέρνει τους αρφούες της. Ναι, εν θρυλικό το δημοτικό που ετέλειωσα.
Τζίνο που θέλω να πω τελοσπάντων εν ότι ένιξερω τι εν πιο σωστό στην τελική: Να αποκλείεις αθρώπους που τον κόσμο σου με δεδομένο ότι ήταν μαλάκες τζιαι έτσι θα παραμείνουν ή να τους διάς το benefit of doubt λόγω έλλειψης καινούριων στοιχείων τζιαι να ξαναπροσπαθείς;

I think that I’m a rather pessimistic person. Or I was. Or rather, I didn’t really was and then at some point I became and then I lost it again.Hmm that’s interesting.


Faster. Faster I said!

And then I fell. I remember my knees being constantly battered and bleeding.

I guess I had some kind of trouble with balance as a child.

I still do. In different ways though.

I’ve never broken a bone; not my arm, not a leg, nothing.

I remember there was a time back in primary school that everybody kept coming to school having some part of their body in a cast. It must have been some wild period of hide and seek I guess.

Hide but never seek.

Seek without hiding.



Don’t hide, just seek.

Oh well, just do your thing.

I’m in a hurry to get things done. Dozens of things. I keep making checklists and schedules and filling up my wall with post-its; and I can feel it’s asphyxiating.

My wall is asphyxiating. I am asphyxiating. I keep thinking of the things I want to do when the post-its are over. So many books that I want to read, so many films to watch, so many places to visit.

I cannot work, I cannot write, I cannot seem to find my bloody Crazyland after all. And I simply cannot find any trace evidence of my fucking missing inspiration. Give me a break here, will you?

I've just entered my Crazyland. Please do not disturb. I am awaiting for inspiration to come.

Αγχώνουμαι. Προβληματίζουμαι. Ο νους μου βουρά, βουρά τζιαι εν τον φτάνω.


Σκέφτουμαι τόσα πολλά πράματα που εν του τα λαλώ. Όι για τζείνα που νιώθω, τζείνα ξέρει τα. Φροντίζω να του τα λαλώ συχνά, ειδικά άμα θωρώ ότι το έσιει ανάγκη.

Εν άλλα πράματα που σκέφτουμαι. Ένιξερω αννεν το αρχείο των ταινιών που κουβαλώ στο νου μου ή τα τόσα πόσα χρόνια παρακολούθησης σήριαλ (ξένων και μη) αλλά σκέφτουμαι πως μπορεί να μεν γίνουν ούλλα έτσι ωραία όπως εννα’ θελα. Τζιαι διευκρινίζω: «έτσι ωραία» άμα λαλώ εν εννοώ όπως στις ταινίες, γιατί εν εντελώς αντίθετα που τα’χω στο νου μου.

Γιατί γυρώ μου θωρώ πολλά θλιβερά πράματα, δυστυχισμένα ζευκάρκα που βαρκούνται ο ένας τον άλλον, που καταντούν να έχουν σχέσεις «αδερφικές» αντί συντροφικές ή που ακόμα σιειρότερα κάμνει ο καθένας τη ζωή του χωρίς να λοαρκάζει τον άλλον (κατακρίβειαν ένιξερω ποιον εν το σιειρότερο). Κάτι ζευκάρκα που εν λες τζιαι εξιάσαν τζείνα ούλλα που τους ενώσαν in the first place, τζείνον ούλλον τον έρωταν τζιαι τζείνην ούλλην τη λάμψη που είχαν κάποτε τα μάθκια τους . Μα πώς μπορούν να χάνουνται τούτα τα πράματα; Ναι ξέρω τι εννα μου πεις, «ο χρόνος», μεν το πεις, ειλικρινά μεν το πεις. Ο χρόνος εν ωραίον πράμα, εν το φοούμαι. Ο χρόνος διά σου χρόνο: χρόνο για να γνωρίσεις ούλλες τες πτυχές του αθρώπου που έσιεις δίπλα σου, χρόνο για να κάμετε τζείνα ούλλα τα πράματα που εσκέφτεστουν, χρόνο για να τσακωθείτε, να σε νευριάζει τζιαι να το δεις να νευριάζει, να σφιχτεί η καρκιά σου άμπα τζιαι χάσεις τον τζιαι να βουράς να τον αγκαλιάζεις, χρόνο να κάμεις σεξ ώσπου να μεν βρίσκεις άλλη στάση, να τον φιλάς ώσπου μάθεις το σώμα του σαν δικό σου, χρόνο να νομίζεις ότι τον βαρκέσαι τζιαι την επόμενη μέρα να συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου εν θα είσιε καμιάν ουσίαν αν δεν υπήρχε μέσα της τζιαι τζείνος. Χρόνο για να χτίσετε το σπίτι σας, την οικογένεια σας, τον κόσμο σας ούλλο. Για να τον αγαπήσεις παραπάνω τζιαι να τον ξαναγαπήσεις μετά που τζιαιρό άμα γυρίσεις τζιαι δεις τζείνο ούλλο το χρόνο που επέρασε.

Καταλάβεις τι λαλώ αγαπητέ ανύπαρκτε αναγνώστη; Έννεν το χρόνο που φοούμαι. Τι φοούμαι; Κάτσε μισό γιατι έφιε μου... Ναι! Το λοιπόν, τζείνο που φοούμαι εγώ εν τον στρουθοκαμηλισμό. Δηλαδή (επειδή υποψιάζουμαι ότι σε εσύγχησα): το να έσιεις έναν άθρωπο δίπλα σου τζιαι να νομίζεις ότι έσιεις άλλον, να προσπαθείς κατακρίβειαν να πείσεις τον εαυτό σου ότι έσιεις άλλον. (Ούφφου ώσπου θκιαβάζω τι γράφω συγχίζουμαι τζιαι γω) Με λλία λόγια να κρύφκεσαι που την πραγματικότητα τζιαι όταν τζείνος ούλλος ο χρόνος που ελαλούσα πριν περάσει , να θωρείς στον καθρέφτη τζιαι να κάμνεις «ΝΑ! μες τα μούτρα ηλίθια που αγάπησες κάτι που έπλασες μόνη σου στο νου σου γιατί εν ήθελες να δεις τζείνο που πραγματικά υπήρχε».

Ε, αυτά...

What a difference a day makes.


(Be my satellite; be my moon. Will you?)

I have this gift/curse of making up hundreds of scenarios per minute in my head and they’re usually the worst-case scenarios; you know, the ones that make you depressed just by thinking of the possibility of them coming true. I guess "gift" is not the best word to describe it; especially since I’m not a scriptwriter. So it’s more of a curse as far as I am concerned.

(Prove me wrong. I need you to prove my scenarios wrong. Will you?)

I believe there is such thing as situational paranoia.

Please follow the safety procedures.

Προφανώς εν μιλώ για τις δραματικές σειρές.
Καρτερώ, καρτερώ τζιαι πάλε καρτερώ. Τζιαι εν καταλάβω γιατί. Θωρώ το που τη μιαν, θωρώ το που την άλλην μα πάλε εν το ίδιο. Τζι'όμως είμαι σίουρη ότι εν πάω πάει καλά.
Μα να είμαι τόσο ξεροτζιαίφαλη;
Μάθε να δέχεσαι, να ησυχάζεις πού τζιαι πού το νου σου, παρέτα να αγχώνεσαι.
Embrace the change.
It's a new world, it's a new day...

Εβαρέθηκα. Ένιξερω γιατί, απλά εβαρέθηκα. Εβαρέθηκα να περιμένω να περάσει ο τζιαιρός τζιαι ταυτόχρονα ώσπου περνά να αγχώνουμαι περίτου. Τζιαι εβάρεθηκα να μου λαλείς ότι βαρκέσαι τα ευλοημένα. Εν καταλάβεις ότι εν που σένα που καρτερώ να διάς μου ενέργεια τζιαι θετική σκέψη; Αφού εγώ εν είμαι έτσι άνθρωπος είπαμεν. Καρτερώ τα που σένα τούτα. Ούφφου...

I know you’re probably out there, on your bike, driving at 200km/h.
I know it’s hard for you too but I’ve got nowhere to run to.
And I know you keep running away, I know intimacy is a hard thing to embrace.
I don’t pretend to know everything you know.
It’s just that everything seems so transparent when it comes to you and me.

I was counting the minutes...but the sum came out to be three hundred and ninety four.
Fuck.
I should have just counted the hours.
I just feel I'm in a phase in my life that I cannot endure this kind of stupidity anymore.
I am way too old for that. Way too choleric.

Somewhere between blaxploitation and black nationalism I remembered my roots.

Όταν έφυα που την κύπρο κάποια χρόνια πριν ένιωσα κάτι σαν λύτρωση μέσα μου. Είχα τόσα πολλά πράματα που ήθελα να αποφύγω, τόσα πολλά που τα οποία ήθελα να κρυφτώ, που το φευγιό μου αποδείχθηκε σωτήριο. Ποτέ όμως εν εσταμάτησα να σκέφτουμαι πώς εννα είναι να γυρίσω πίσω. Εν τζίνη την ντροπιαστική στιγμή της αναγνώρισης που φοούμαι. Να με θυμηθούν, να με καταλάβουν... Εν έχω στ'αλήθκεια ανάγκη να συναντήσω κανέναν που το παρελθόν. Έβλεπα τις προάλλες φωτογραφίες κάποιων παλιών γνώριμων τζιαι ένιωσα τζίνο το σφύξιμο πάλε μέσα μου. Κάποιους αναγνώρισα τους με δυσκολία (ίνταλλος αλλάσει το πλάσμα...), τζίνοι εννα με καταλάβουν άμα με δουν; Εν είμαι σίουρη αν θέλω να μάθω. Ακόμα τζιαι τες λίες μέρες που εμπορούσε να εκατέβαινα κύπρο για να δω την οικογένεια, εφοούμουν πάλε, έτρεμα στην ιδέα να πέσω μούρη με μούρη με κανένα παλιό γνωστό. Μια φορά έπαθα την θυμούμαι. Ήμουν μες το δοκιμαστήριο ενός καταστήματος τζιαι άκουσα που έξω μια φωνή που ήξερα καλά. Έπιασε με αμέσως η ταχυπαλμία τζιαι εκοπήκαν τα πόθκια μου. Εν εγίνετουν να φκω τζιαι να με δει. Περιττό να πω ότι έμεινα μέσα ώσπου να σιουρευτώ ότι η περιοχή εν ασφαλής.

Εννα ξανάρτω κάποτε όμως, ξέρω το, τζιαι εν θα φοούμαι κανέναν τζιαι τίποτε.
Όυτε εσένα, ακούεις;

I
n a nutshell, things are great.
Been through some changes though:
1. Moved to uk. In a pretty little town with lots of sheep and cows and all kinds of quadrupedal mammals that really stink if the wind is blowing in the wrong direction.
2. Me and my boo (just came across the word,couldn't help but use it) are finally doing awesome. Sometimes I'm even afraid that he might be thinking of getting serious in the relationship. Sometimes I'm afraid he might not.
3. I'm considering a career change. At least before I'm too old, too tired or too busy breast feeding to study more.

This is me again. The sequel.

I blame me, for being an outcast.
On normality. by Δρακουλίνα

I've never considered myself normal. In fact, I always saw me as rather insane or paranoiac. I believe it is the mechanism of my thoughts that drove me towards that conclusion. I think; unstoppably. I analyse; inevitably deep. And there are just times I am so sick and tired of it, there are times I just need to sleep, times I just need to stop thinking.



I've never considered myself normal. Normal people don't hear voices. They are not depressed for no reason, they don't feel alone when the whole world is throwing a party. And if nothing else, normal people don't think of killing other people.



I've never considered myself normal. Define normality. We label things and attitudes and behaviours as normal judging by our own standards; for what is different is abnormal. Not extraordinary nor remarkable.



I've never considered myself a normal person. I don't think that people consider me one either. Where's the controversy then?
Bring it on.

Due to various requests from the voices in my head I proudly announce that I am taking my weird psycho-karmic existence as it is and I am moving on.
So just suck it up.

How's that?  Am I that freaking weird?
Who's the one injecting the thoughts?
Come on, babe. Take a wild guess.


Today is the day I learned...
 that vodka is my greatest friend

Ήμουν αγέννητη ξεκαθαρίζω το. Εν του '68 το άσμα.
Αρέσκει μου όμως πολλά.




Ππι Ες: Εντυπωσιακή η Patty Pravo, μεν δεις ίνταλος έγινε που τες πλαστικές όμως.

Σήμερα άκουσα ότι η δική μας ζωή εν μόνο 2 λεπτα σε ούλλην την αιωνιότητα. Εν ένας παπάς που το είπε κατ'ακρίβειαν. Εγώ με τους παπάες μηδενική σχέση. Με τη θρησκεία τζιει που το μηδέν. Minus.
Σε 2 λεπτά τι να προλάβω να κάμω; Ειδικά άμα σκεφτείς ότι το 1/4 της ημέρας (τουλάχιστον) τζοιμούμαι. Ναι ξέρω, εν σχετικά τα 2 λεπτά. Απλά σκέφτουμαι.

Έντζιαι ζητώ πολλά. Ηρεμίαν, ισορροπίαν, ευτυχίαν in a word .
Τζιαι τούτα σχετικά ένι εννα μου πεις.
Εθυμήθηκα μια σειρά του MEGA παλιά, Η ζωή μας μια βόλτα. Εν την είδα ποττέ αλλά πάντα άκουα ότι ήταν καλή. Αρέσκει μου ο τίτλος.

Φέφκω, πάω για περίπατο.

Εν κάτι νύχτες που εν μου κολλά ύπνος. Ποιες κάτι δηλαδή, τον τελευταίο τζιαιρό το φαινόμενο εν σχεδόν καθημερινό. Νομίζω τελικά ότι είμαι που τους λλίους ανθρώπους που το καλοκαίρι προκαλεί τους κατάθλιψη. Για πολλούς λόγους. Αλλά κυρίως γιατί νιώθω τζίνην τη γαμοπίεση ότι πρέπει να περνώ καλά. Τζίνην τη γαμοπίεση ότι πρέπει να φκω έξω,να πάω σε club ή σε beach bar, ότι πρέπει σιου τζιαι καλά να έχω τουλάχιστον 3 τόνους πιο σκούρα επιδερμίδα που το χειμώνα (σαν να τζιαι εν ο μόνος τρόπος να αποδείξω ότι έκαμα διακοπές - βλέπε "Μα ίνταλος τζιαι εν εμάυρισες φέτος, εν επίες θάλασσα;"). Τη γαμοπίεση ότι πρέπει να έχω πάει τουλάχιστον σε 1 beach party το καλοκαίρι (γιατί έχω και γαμώ τις παρέες τζιαι περνούμεν τέλεια), ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάμω μιαν πελλάρα που εννα έχω να θυμούμαι τζιαι να λαλώ τζιαι να γελώ (μεθύσι, ξενύχτια, γκόμενους τζιαι γενικώς "τρελή" διασκέδαση). Εν ξέρω αν με καταλάβουν οι υπόλοιποι normal people τζαμέ έξω αλλά τούντο πράμαν φακκά μου και νιώθω ότι φθείρει με ψυχολογικά. 'Οι ρε φιλε, εν έχω τόσον wow παρέες, εν περνώ πάντα τόσο καλά και εν έχω πάντα τα κέφκια μου.

Η πρώτη έκπληξη ήταν η ύπαρξη αυτή καθεαυτή των κυπριακών blogs. Η δεύτερη ήταν ότι πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι όι μόνο ενδιαφέροντες ή "ψαγμένοι" αλλά ταλαντούχοι. Τζιαι εχάρηκα πάρα πολλά. Γενικά ο λόγος που αρκεύκω τούτην την ιστορίαν εν η ανάγκη μου να μιλώ τζιαι να εκφράζουμε, είτε έσιει κανέναν τζαμέ έξω τζιαι ακούει με είτε μιλώ μόνη μου.
Όσοι πιστοί προσέλθετε.