Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Σε περίπτωση που θκιαβάζει κάποιος πλούσιος που έσιει εταιρείες τζιαι θέλει να μου προσφέρει δουλειά ας το κάμει χωρίς φόβο και πάθος. Μεν αντρέπεσαι. Now is the time.

On other things, παίζει καθόλου στην Κύπρο το θέμα συγκατοίκησης μεταξύ non-students? Τζιαι ας πούμε ίνταλος βρίσκεις έτσι περιπτώσεις; Που να μέννεν psycho τζιαι να μεν σου ξυπνούν αναμνήσεις του Single White Female.

It feels so lonely when you realise you have no one to have a horror/thriller movie marathon with.

Today I was told "you won't find what you're looking for in Cyprus; not here where the people are so stilted".
Some days ago I was told "facebook is the way to flirt nowadays; it doesn't matter that you don't like it, that's what people do if they want to meet someone".
So I'm either migrating or making a facebook account.

It just occured to me. Μπορεί να μεν έβαψα τις κουρτίνες στο χρώμα που μίσουσε αλλά έβαψα τα νύσια μου. Τζιαι παν μου.

It’s a true story I’ll tell you
It happened once at a nearby town
A town you know
You stop by every now and then
You know someone who’s born there
You’ve heard about it once on tv
A town like yours and mine.


T’was an empty house
In an empty town
Empty of eyes
Eyes that see beneath
Those that penetrate the look
A greyish house
The grey of blue industrial ennui
Cold colour mostly white around


T’was a song in a head
Going round n round
When no one was listening
A trumpet
The warm sound of troubles
The dim light of misery; smiles
Again and again, again


Climbing up the chimney
There were some words
Cross-eyed mixed up words
For anyone listening
Some left behind
Clutched on to unanticipated clusters of ashes
Some making it up
Reaching the top
Strangely untouched
Strangely free


Of all the causes
Of all the troubles
The words were lonelier
And far belittled
Once told forever worthless
As secrets of teenage youth
Mostly angry mostly mistakenly held


Were crossing the sky and flying
Meeting up ol’ friends
From all kinds of chimneys around town
Catching up
Crying even
Words revisiting.

Revelations.
Reservations. And all that.

Σκέφτουμαι in times of boredom ίντα άθρωπος πέρκι να νομίζουν όσοι θκιεβάζουν έστω τζιαι τυχαία ότι είμαι. Έρκουνται μου πράματα να γράψω ώρες ώρες τζιαι μετά τραβώ πίσω τζιαι μετά λαλώ ίνταμπου σε κόφτει έννεν τούτος ο σκοπός σου που ήταν; Να γράφεις ότι γουστάρεις χωρίς να σε κόφτει; Γράφεις τα για σένα στο κάτω κάτω, για τη δική σου ας πούμε ισορροπία ή whatever. Σαντανώνουμαι εύκολα τελευταίως.


“That’s just the way relationships are you know”
“Actually, no…”
“Well ok, that’s just how my relationship is.”

E fuck καλό. Εν με κόφτει.

Ok έχω να πω πεντέξι (5-6) πράματα μόνο

Καταρχάς ναι, εν έσιει κανέναν ενδιαφέρον η ζωή μου. Τζιαι I need something to focus on.

So ναι, κάμνω focus κυρίως στους άντρες γυρώ μου cos that’s interesting. Τζιαι μπορεί να μεν γίνεται τίποτε αλλά τουλάχιστον I’m focusing on something other than my boring life.

Έχω αυπνίες τζιαι όποτε τζιοιμηθώ θωρώ εφιάλτες. Κάθε μέρα που ξυπνώ είμαι σιειρόττερα που την προηγούμενη.

Άρα ναι, ο νους μου εν λειτουργεί τόσο γλίορα ή ομαλά εδώ τζιαι κάποιον τζιαιρό.

Άρα ναι, οποιεσδήποτε απαιτήσεις που αφορούν τη λειτουργία του νου μου είτε σε θέματα ταχύτητας είτε ευστροφίας εν παράλογες.

Leftovers

That’s all I get

I walk around naked seeking your attention

And all you do is laugh

You fucker

Είμαι λλίο συγχισμένη σήμερα. Πόψε κατ'ακρίβειαν, την υπόλοιπη μέρα ήμουν μια χαρά. Επηρεάζει με τζιαι το Πάσχα νομίζω, όπως ούλλες οι γιορτές. Όι τόσον όσον τα Χριστούγεννα βέβαια με τους γνωστούς συνειρμούς περί αγάπης, ζεστασιάς, θαλπωρής κλπ αλλά πάλε. Γενικά οτιδήποτε επιβεβλημένα οικογενειακό τζιαι αγαπησιάρικο κάμνει να νιώθω περίεργα. Πόψε ερωτήσαν με τι θα κάμω Μεγάλο Σάββατο ακούεις τζιαι απάντησα...τίποτε. Είμαι λλίο συγχισμένη, εν όπως τη νύχτα που γυρίζει ο χρόνος που σε ρωτούν ούλλοι 'τι εννα κάμεις που εννα γυρίσει ο χρόνος'; Μετά έπιασα μιαν πρόσκληση για λαμπρατζιά τζιαι ένιωσα λες τζιαι είμαι δημοτικό. Τούτο ήταν το πιο εντυπωσιακό που τη νύχτα μου. Εν τούτο που κάμνουν οι τριαντάρηδες τωρά;
I'm torn between getting disgusted and getting despaired.

Today I injured myself while trying to save two parrots from the rain. The cage slipped from my hands and in an elaborate effort to catch it I found four of my fingers trapped inside. I never thought my fingers could fit in actually. Oh and I injured my right thigh too. My fingers hurt. And my palm is kind of numb. Just thought that if I was a guy I wouldn't be able to jerk off right now.
Then again if I was a guy I'd be hitting on some really nice women and I'd be having sex tonight.

So εν εκατάλαβα. Στην Κύπρο πού πρέπει να πάεις για να γνωρίσεις κόσμο; Γιατί εν τόσον couple-oriented place η Κύπρος; Γιατί κανένας εν σου μιλά επειδή εν ζευκαρωμένος τζιαι γιατί οι μη ζευκαρωμένοι εν τόσο ... Can't find the word. Γιατί ούλλοι λαλούν σου ότι 'εν που τες παρέες σου που εννα γνωρίσεις κανέναν'; Εν εκατάλαβα. Σοβαρά τωρά.

Sad things about being alone:

Trying to fasten a bracelet on your wrist for 15minutes and finally give up and go out without it.

Having no one to get you the bath robe to the bathroom when you’re already in the shower and forgot to take it.

No one there to complain about you losing a pound or two cos no one’s there to touch you.

Νομίζω ότι το laptop μου έσιει κάτι αλλά εν είμαι σίουρη. Βασικά σαν να υπολειτουργεί. Αρκεί πολλά. Πατώ έναν πράμα τζιαι αννίει μετά που 10". Same goes with typing. Ώσπου να εμφανιστούν τζίοινα που γράφω ξιχάνω τι ήθελα να πω. Το antivirus λαλεί μου τάχα ότι εν έσιει τίποτε. Φοούμαι ότι κάποιος εμπήκε μέσα τζιαι εννα μου κλέψει ούλλους τους κωδικούς. Έννεν παλιό laptop. Εν θέλω να το πάρω να το κοιτάξουν γιατί επίσης φοούμαι ότι εννα μου κλέψουν πράματα που πάνω. Έχω πολλά απόρρητα, ναι. Any thoughts?

I used to be an instinct person. I used to use arguments based on my faultless instinct. My choices were based on it; most of my decisions. I think I have the tendency to over or under-estimate my power. Or instinct in this case. It seems now that I can never be sure of the things I can or can’t do. Who am I to trust me anyway.

Lesson one: Focus. On something. Anything.

Writing helps. Writing helps. It helps. It does. Help.

I've been smoking like half a packet a day and I've been drinking like a first-year uni student who's finally away from home. I suck. And I think you can know when I enter the room from the wonderful smell of my half packet. The good thing is that nearly none of my friends smoke or drink irresponsibly so they will probably either get me to quit and embrace a smokeless life or at some point hit me in the face to ‘pull yourself together’ woman
Buddies for drinks? I’ll bring the tequila. I’ll drink it too.

Παρατηρώ με. Εξερευνώ με. Τη συμπεριφορά μου, τις αντοχές μου, τα όρια μου. Παρατηρώ το κόσμο δίπλα μου. Τζιαι πάσιν ούλλα σε slow motion. Εν καταλάβω τίποτε. Περνούν ούλλα που μπροστά μου τζιαι γω απλά παρατηρώ. Τις παραπάνω ώρες εν ούλλα λλία. Να φύω, να φύω, να πάω πού. Να χωστώ; Να ησυχάσω; Να περιμένω; Να δώκω χρόνο. Εν θυμούμαι να ξαναφοήθηκα τόσο πολλά. Φοούμαι τζιαι φοούμαι να το πω όσο φοούμαι που το λαλώ. Θέλω να κλείσω τα μάθκια μου τζιαι να ξυπνήσω ήρεμη αύριο; Γίνεται; Nop

Ξυπνάς το πρωί που έναν εφιάλτη τζιαι ανακουφίζεσαι. Τζιαι σε τρία (3) δευτερόλεπτα συνειδητοποιείς ότι που τον άλλον τον εφιάλτη εν θα ξυπνήσεις ποττέ.

Αν δεις καμμιά μες το δρόμο να κλαίει είμαι εγώ

Να αρκέψω τις φιλοσοφίες;

Νομίζω πως η καλύτερη λύση εν να το αντιμετωπίζω ως αρρώστια. Ενννα κάμει τον κύκλο του, εννα σιειροττερέψει σε μια φάση αλλά τελικά, αφού εν θα με σκοτώσει, εννα περάσει. Τζιαι μετά εννα κορτώνω τζιαι να λαλώ ‘μα επέρασα την x αρρώστια εγώ’ τζιαι ‘δε με, δε με τωρά’. Όπως την πνευμονία. Μέσα σε ένα μήνα εβρέθηκα στις πρώτες βοήθειες θκυο (2) φορές. Νιώθω κάτι μέσα μου να βλαστά τζιαι να φκαίννει σιγά σιγά πάνω ώσπου να ρτει ως το λαιμό μου τζιαι να με πνίξει. Τζιαι εν θα το δει κανένας. Εννα πουν, ‘εν που τη στενοχώρκα της’ τζιαι εν θα το δουν να φκαίννει τζιαι να με πνίει. Εννα με πουν αδύναμη. Εν θα δουν την αλήθκεια.

Εσκέφτουμουν ότι όταν χωρίσω εννα αρκέψω τες φιλοσοφίες. Εννα κάθουμαι να αναλύω πράματα να περνά η ώρα τζιαι να φκάλλω το άχτι μου γράφοντας. Θα είναι το έναυσμα μου για μια ζωή γεμάτη φιλοσοφία. Τζιαι κάπως έτσι εννα πελλάνω.

Νιώθω πως είμαι έναν πράμα τετράγωνο, όι, ελαφρά ορθογώνιο μάλλον, είμαι σαν ένα κουτί τζιαι είμαι άσπρο. Μπορεί να είμαι φτιαγμένο που γυψοσανίδα ή κάτι παρόμοιο, υλικό φαινομενικά ανθεκτικό. Τα σιέρκα μου τζιαι τα πόθκια μου φκαίνουν που το κουτί αλλά εν έχουν τρομερή ελευθερία κινήσεων. Όπως είμαι μες το κουτί νιώθω ότι έχω κάτι πάνω μου, κάτι σαν να έχω γραμμένο πάνω μου αλλά εν το θωρώ. Μάχουμαι να καταλάβω αλλά η οπτική γωνία -που τα βλέπω που πάνω- εν βοηθά τζιαι εν καταλάβω τι γράφει. Ώσπου να βρω καθρέφτη τζιαι να σταθώ μπροστά του. Θωρώ το. Γράφει: ΛΑΘΟΣ

Νομίζω ότι πρέπει να κάμω μια λίστα με τα πράματα που θα κάμω μες τον Μάη. Εν πιο ασφαλές να αρκέψω που τα τωρά για να είμαι προετοιμασμένη. Θα γίνω busy bee. Θα επιδιορθώσω τα κοσμήματα μου τζιαι θα τρώω μεξικάνικα, κινέζικα τζιαι γαριδομακαρονάδες ώσπου να τα βαρεθεί η ψυσιή μου. Ή να μεν σώννει η πούγκα μου. 'Η να ψηλώσει η χοληστερόλη μου.
Σήμερα εθυμήθηκα ότι τζιοίνη η έκφραση 'έχω τα νεύρα μου που τη μέρα που γεννήθηκα' -or something like it- που χρησιμοποιείται που τάχα πελλούς φακκά μου. Εθυμήθηκα επίσης την ατάκα 'εγίναμε σαν τζιοίνους που επεριπαίζαμεν έννεν'.

Objectivity is something I can argue with endlessly. You grow up believing that some things i.e. feelings, are universally the same. Take hatred. It’s the same with everyone. It might differ in terms of intensity from one person to another but hatred is something you can recognise when you see it. So is love. You know love when you see it/feel it/sense it etc. You do, don’t you?

Εψές είχα τζιοίνο το συναίσθημα που θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί γιατί έκαμες μιαν γκάφα τζιαι είπες μια μαλακία τζιαι η παρέα εν σε βοηθά τζιαι κάμνει τα σιειρόττερα λαλόντας σου ‘Θέλεις να σηκωστούμε να φίουμε τωρά;’ τάχα προσβάλλεις με/ντρέπουμαι που το είπες τζιαι άμα πεις μετά της παρέας ότι εφέρτηκε γαΐδουρίσημα κάθεται να αναλύσει το ‘ναι αλλά γιατί εσκέφτηκες έτσι τζιαι έκαμες την γκάφα, κάτι δηλεί τούτο’ τζιαι αναγκάζει σε να σκεφτείς ότι η παρέα τούτη εν σου κάμνει άμα εννα σε προσβάλλει μπροστά σε άλλους γιατί σημαίνει ότι το objectivity της εκτίμησης τζιαι της αγάπης στη σχέση σας εν κάτι objectively αναμενόμενο τζιαι δεδομένο μόνο που σένα. Εμένα.

Πόψε εννα επιχειρήσω να φκω. Τζιαι εννα επιχειρήσω να έχω κέφι. Έτσι για να τη σπάσω σε όποιον αθυμηθώ.

I'm tired. I feel like giving up but I'm sure there's something more to hope for. I feel unwanted. Unloved. And senseless. The only thing I sense is pain. Despair. Crying is overrated. There’s no point anymore. There’s nobody to calm me down and nobody to make me feel any better. No one to listen to and no one to talk to. Yes, now I’m invisible. I’m like a little girl people don’t see and stumble on while trying to catch a train on a hectic day. I just might not get thrown out this time. I just might throw him out. And I just might be fine with it. Or not.

My time’s up. I have to wait three more weeks. Will I make it? That is the question.

Καλημέρα. Μου. Καλημέρα μου. Τα πράματα εν απλά. Ο χρόνος εν κάτι υποκειμενικό ας πούμε. Άρα ο λλίος χρόνος για μένα μπορεί για σένα ναν πολλύς. So άμα σου ζητά κάποιος λλίο χρόνο το μόνο που μπόρεις να κάμεις είναι να μεν ρωτήσεις πόσο λλίο.

Οι μαλάκες οδηγοί στην Κύπρο πολλυνίσκουν επικίνδυνα. Τζιαι έννεν όπως εννα περίμενε κάποιος 'οι μιτσιοί που τωρά πιάννουν άδεια τζιαι εν κόφκει ο νους τους'. Εν κάτι κωλόγεροι killer drivers που έρκουνται τζιαι κάθουνται ομπρός σου χωρίς flash ή κάτι μαλάκες που μπαίνουν στη λωρίδα του ασθενοφόρου τζιαμέ στο roundabout γιατί βιάζουνται τζιαι μετά βρέθουνται κάτι άλλοι μαλάκες που τους αφήνουν να μπουν.

'Παράξενες επιθυμίες και εμπειρίες.' Έτσι λαλεί το ζώδιο μου.
Εντάξει. Κανεί. Ας προσποιηθούμε ότι εν post τούτο.

Stupid little bastard. Right where I started.
People get attached to places more intensely than they get to other people. It makes me...it makes me no good. Cos I aint a place. I aint a country, nor a city. But most of all, I aint Home. And if 'home is where your heart is' then I'm a just a heartless person far away from Home. That one. What makes me sadder is the objective truth that I'll never become Home. I'll just be 'the place where you have to be in order to have Home as the place to visit. The place you dont really want to invest in cos Home is your place. I want to be the Home. I want to stop having something to write about. I want to talk and I want to solve every little fucking details that's fucking me up. I want to write boring happy things. I want to get bored of happiness. I want to wake up with no nightmares mixed up with reality. I want to have the reality I'm supposed to have. This aint the contract I signed for. Stupid little bastard.

Είμαι αόρατη αλόπως. Εσύ θωρείς με;

"Ρε Δρακουλίνα μα τι εν τούτο που γράφεις δαμέ;"
"Μα ποιο;"
"Μα ίνταμπου γράφεις δαμέ 'τάρασσε', εν 'τάραττε' η λέξη."
"Μα για ίντα πράμα μιλάς; Μα τι εν τούτο, ένιξερω... Α εν κάτι blog που θκιαβάζω. Πελλάρες."


Back to my obsessions. I did the ticket talk. The ticket talk did me. And it me bad. Now I'm either wearing the expressionless face or the sulky one which by the way seems to make me a psycho. Yep, these are the exact words. WorD. It should be the other way round though, shouldn't it. I mean, it would make more sense. Me feel helpless here. Me feel suffocating. It's all about me isn't it.
I'll be back.