Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Objectivity is something I can argue with endlessly. You grow up believing that some things i.e. feelings, are universally the same. Take hatred. It’s the same with everyone. It might differ in terms of intensity from one person to another but hatred is something you can recognise when you see it. So is love. You know love when you see it/feel it/sense it etc. You do, don’t you?

Εψές είχα τζιοίνο το συναίσθημα που θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί γιατί έκαμες μιαν γκάφα τζιαι είπες μια μαλακία τζιαι η παρέα εν σε βοηθά τζιαι κάμνει τα σιειρόττερα λαλόντας σου ‘Θέλεις να σηκωστούμε να φίουμε τωρά;’ τάχα προσβάλλεις με/ντρέπουμαι που το είπες τζιαι άμα πεις μετά της παρέας ότι εφέρτηκε γαΐδουρίσημα κάθεται να αναλύσει το ‘ναι αλλά γιατί εσκέφτηκες έτσι τζιαι έκαμες την γκάφα, κάτι δηλεί τούτο’ τζιαι αναγκάζει σε να σκεφτείς ότι η παρέα τούτη εν σου κάμνει άμα εννα σε προσβάλλει μπροστά σε άλλους γιατί σημαίνει ότι το objectivity της εκτίμησης τζιαι της αγάπης στη σχέση σας εν κάτι objectively αναμενόμενο τζιαι δεδομένο μόνο που σένα. Εμένα.

Πόψε εννα επιχειρήσω να φκω. Τζιαι εννα επιχειρήσω να έχω κέφι. Έτσι για να τη σπάσω σε όποιον αθυμηθώ.