Μη μου τους κυκλους ταρασσε

Τούντες τελευταίες μέρες νώθω ότι πιάνω πολλά subliminal messages. Θωρώ σημάθκια παντού.
Τζιαι νώθω νάκκον ταραμένη. So, whatever you are, come out and talk to me.

Ίνταλος περνά ένας χρόνος. Το δέκα το καλόν έννεν? Ας πούμε. Προσπαθώ να τα ζυγίσω, να δω τι μου έδωκεν ο χρόνος, ποιες ήταν οι καλλύτερες γεύσεις, ποια τα πιο έντονα χρώματα, ποιες οι καλλύτερες φωτογραφίες. Αρέσκει μου να το κάμνω τούτο. Διά μου τροφή για σκέψη τζιαι επαναπροσδιορίζω κάπως τα ποιος-πού-πότε-γιατί μου.


Το δέκα το καλόν εν ήταν σίουρα. Ήταν το δέκα το απότομον. Ούλλη η χρονιά ήταν σαν έναν bungee jumping. Τους πρώτους τρεις μήνες ήμουν τζιηπάνω τζιει με ούλλον τον εξοπλισμό, τζιαι εκάρτερουν τζιαι πώς εκαρτέρουν να ππέσω. Τους υπόλοιπους τέσσερις άρκεψα να σκέφτουμαι άτζαπις σου είμαι πολλά ψηλά, εδίσαν με καλά? Τζιαι μετά έππεσα. Τζιαι κάπου στον έννατο εβρέθηκα στα μισά της διαδρομής φοητσιασμένη ότι εννα δώκει η κκελέ μου στη γη. Τζιαι τωρά, δεκέμβρη μήνα, είμαι στην καλή τη φάση, τζιαμέ που αναπηδά το σσιοινί τζιαι καταλάβεις ούλλη τη χαρά τζιαι τη μαγεία της υπόθεσης.

Ποντάρω στο έντεκα. Δηλαδή, να χαρείς, κανεί πτώσεις.

Άτε πάλε.
Λαλείς;

I want to have a small house with a big garden and a comfy backyard. With you in it. And children looking like you.
There. I said it.

Ήβρα το αγνοούμενον εικοσάευρο μαζί με ακόμα έναν εσώρουχο στην άλλη τσέντα.
Νομίζω εν ώρα να ψάξω τζιαι τες υπόλοιπες τσέντες. Μπορεί να βρεθεί τζιαι κανένα σουτιέ.

If you (feel that you) know what's right for you although with a quite high risk and if everybody else thinks you're wrong...Well, what is it that you do? Fuck 'em all?

Έσπασα το remote control
Έσπασα τα κλειθκιά της πόρτας aka εννα μείνω πόξω
Έσπασα το τζιαμούι του ερμαρκού του μπάνιου
Έσπασα το αγαπημένο μου κολιέ
------------
Έχασα την καρτούα του 24ωρου dvdάδικου
Έχασα έναν εικοσάευρο που ήταν στην τζιεπούα της τσέντας της μαύρης
Έχασα έναν πακκέτο δρακουλίνια
Έχασα στο Trivial
------------
Ήβρα έναν παλιό συναρμολογούμενο transformer
Ήβρα τις κόλλες συλλογής μου
Ήβρα τις φωτογραφίες φίλων που με ξεγράψαν. Fuck 'em.
Ήβρα το εσώρουχο που μου έλειπε στην μαύρη τσέντα που έχασα το εικοσάευρο.

Πόσες ευκαιρίες διάς; Πόσες να δώκω;
Πόσο αξίζει να σε περιμένω/βοηθήσω να σε αλλάξεις;
Πόσο μαλάκας θα γίνω ελπίζοντας;

Αναγνωρίζω ότι εσκάτωσα πολλά πράματα στη ζωή μου.
Σε τούτη τη φάση προχωρώ με τη ράσιη μου γυρισμένη στο τωρά τζιαι βλέπω τζιοίνα ούλλα που επεράσαν.
Έφυα που δαμέ απελευθερωμένη που επιτέλους εμπορόυσα να κάμνω τη ζωή που ήθελα χωρίς να νιώθω ότι έπρεπε να δικαιολογηθώ/να δώσω λοαρκασμό σε κανέναν. Τζιαι το τι άφησα πίσω μου εν με ενδιέφερε ποττέ γιατί εθεωρούσα ότι εν θα έρκουμουν πίσω. Όι σύντομα τουλάχιστον. Έχτισα τη ζωή μου με δικούς μου νόμους, δικά μου θέλω. Εν τζιαι ήταν εύκολα αλλά έπαιζα με δικούς μου όρους τότε. Τζιαι όσα εμείναν πίσω εχλέβασα τα, εταπέλλωσα τα ως "μη ζωή μου" τζιαι εν εχρειάστηκε να ασχοληθώ ποττέ μαζίν τους.
Ενικήθηκα που τες ανάγκες μου.
Εν εφαντάζουμουν ότι εννα έρκουμουν πίσω τωρά. Εν ήταν στο πρόγραμμα. Η "ζωή μου" επέθανε μέσα σε λλίες μέρες τζιαι γω εβρέθηκα κάπου που νιώθω ξένη. Κάπου που οι δικοί μου όροι εννεν εφαρμόσημοι, κάπου που είμαι -πλέον- πολλά διαφορετική για να αφομοιωθώ. Τζιαι πρέπει τωρά να ξιχάσω τον κόσμο μου, να (ξανα)μάθω τους κανόνες δαμέ, να (ξανα)παίξω με τους όρους των υπολοίπων.
Αννεν αλήθκεια ότι ο τροχός γυρίζει τζιαι ό,τι κάμεις εννα το πάθεις τζιαι όσα έκαμες εννα τα έβρεις μπροστά σου, τότε σημαίνει τούτα ούλλα εν η τιμωρία μου. Τότε σημαίνει είμαστεν ίσια ίσια τζιαι τότε σημαίνει ξεκινώ ξανά με καθαρό μητρώο.
Νιώθω χαμένη. Ανύμπορη. Προτιμώ να μεν αναλύω τίποτε σε τούτη τη φάση, να μεν επεξεργάζουμαι, πράμα που με κάμνει να γίνουμαι/φαίνουμαι αδιάφορη. Εν διώ πολλή σημασία στα όσα μου λαλείς, εν σε ρωτώ πράματα, εν σε ρωτώ αν είσαι καλά. Τζιαι θέλεις κουβέντα αλλά κάμνω ότι εν το θωρώ. Γίνουμαι νευρική, χάννω την υπομονή μου. Αδυνατώ να δώσω συμβουλές, αδυνατώ να συμπάσχω, αδυνατώ σχεδόν να νοιαστώ. Πρέπει να (ξανα)βρω τον εγωισμό μου τζιαι μέχρι τότε αδυνατώ να ισορροπήσω.

My time to go. It's about now. Off I go.

Τι σημαίνει όταν:
Εν έσιεις δουλειά τζιαι κανένας εν συγκινείται με τα σιβί σου, χαλά το αυτοκίνητο τζιαι αναγκάζεσαι να σε θκιανέφκουν άλλοι, τα συστήματα στις δημόσιες υπηρεσίες που επισκέπτεσαι ξαφνικά σταματούν να λειτουργούν, εν βρίσκεις πάμιαν να γοράσεις ενώ τάχα εν τζιαιρός που έσιει φρέσκαν τζιαι όπου πάεις συνάουνται μούγιες τζιαι κουνούπια γυρώ σου; Ακκάνουν με τζιόλας

People tend to avoid touching your wounds either out of disgust or out of fear. Both disgust and fear appear as defensive strategies, however, they seem to me entirely different. Spare me your revulsion. But I'd take your fear.

Θέλω δουλειά. Τζιαι σπίτι.

Αναστατώνουμαι τζιαι μόνο στη σκέψη ότι θα ακούσω τουλάχιστον 3.462 φορές 'I told you so', τζιοίνο με το σήκωμα του φρυθκιού, slight γύρμα της τζιεφαλής τζιαι ύφος 'τι να σου κάμω μάνα μου τωρά'.

Θέλω ασσέν τζιαι να πιερώσω κάποιον τζιαι να ρτει να μου βάλει τα πράματα μου σε βαλίτσες, να μου τα κατεβάσει που τες σκάλες τζιαι να τα πάρει αεροδρόμιο. Κυρίως όμως να μου τα πακκετάρει. Εν αντέχω να το κάμω μόνη μου. Εν αντέχω καν να κλείσω την πόρτα πίσω μου.

Πνίουμαι. Πνίουμαι, ασφυκτιώ. Νώθω ότι κάποιος βαστά με που το λαιμό τζιαι σουζουλά με τζιαι η γλώσσα μου εν πόξω τζι'ο αέρας τελειώνει. Θέλω να φωνάξω ώσπου να φκει η φωνή μου. Είμαι δυστυχισμένη. Είμαι τζιαι θωρώ το ξεκάθαρα τωρά αλλά φοούμαι να το φωνάξω. Φοούμαι. Μπορεί τζιαι να αντρέπουμαι τζιόλας. Εν μπορώ να φάω, εν μπορώ να τζιοιμηθώ κανονικά. Καταλάβω τη φάτσα μου ότι εν μονίμως θλιμμένη αλλά νιώθω του μύεις του προσώπου μου πολλά βαρετούς. Θωρώ εφιάλτες. Σήμερα εξύπνησα που τες έξι. Τις προηγούμενες ώρες εξύπνουν ανά μισάωρο. Εννα σπάσω. Εν έχω στόχο, εν έχω κάπου να εστιάσω πιον.

Πόξω στη λαϊκή απλώσασιν παπούτσια, δίπλα έσιει κάτι μήλα κότσιηνα τζιαι παραδίπλα ζακεττούες γιαγιαδίστικες. Απέναντι έσιει τυρκά. Φαίνουνται ξημαρισμένα. Τζιοίνος που τα κόφκει φορεί κάτι μπλε γάντια που μου θυμίζουν βόθρατζιη. Τουαλέττα στις λαϊκές πού πάσιν;
Θέλω να πάω έναν ταξίδι τζιαι να κλείσω το κινητό.
Βάλλω με εμέναν τζιαι το κλειστό κινητό. Όποιος βάλλει εισητήρια φέφκουμεν.

My last hope would be for to you to come along and squeeze me in your arms.

Give me the look. Yeah, that look.

I still got it babe. And I still miss it.

It’s been two hours almost.

It’s been days since you had the look.

It’s been weeks since I’ve been sleeping in your bed.

I need an antidote. If not, then a poison to kill it all.

A word.

Πόψε αποφάσισα να μείνω σπίτι. Όπως τζιαι ψες. Τζιαι προψές. Κάτσε να θυμηθώ πότε εφκήκα. Όι έννεν επειδή εν θέλω. Ούτε επειδή βαρκούμαι. Εν βαρκούμαι. Θέλω παρέα. Ευχάριστη, θετική, ενθουσιώδη τζιαι χαμογελαστή παρέα.

* aka Scattered
I started smoking again. My doctor says I shouldn’t be smoking if I’m taking the pill but I keep saying he’s overreacting. A baby is the last thing I need right now. No, it’s not the last; it’s not even in the don’t-want list. It’s beyond the list, it’s not a possibility, it’s not a thought.

Ok people I need to keep myself busy. I’m not sure how exactly but I need to find something that makes me creative or keeps me busy and focused and not bored.


Σήμερα γιορτάζει ο Ανεμπόδιστος. What the fuck ας πούμε

Ναι, ξέρω ότι εννα γίνεις διάσημος γιατί είσαι ταλεντάρα απίστευτη. Τζιαι κάποτε μπορεί τζιαι να κορτώσω λλίο τζιαι να πω ότι σε ξέρω για να κάμω εντύπωση. Όσα cd τζιαι συναυλίες τζιαι κάμεις όμως εν θα αλλάξουν το ότι είσαι ένας παλιομαλάκας ρατσιστής που εν με θέλει στη χώρα του. Μαλάκα ε μαλάκα.


Εψές εθώρουν όνειρο. Ήμουν στο σπίτι μου αλλά ήταν κάπου στο βουνό τζιαι πουκάτω απλώνονταν απέραντες πεδιάδες. Τζιαι εκάμαν μας επίθεση κάτι ιάπωνες πολεμιστές ντυμένοι στα χακί με μάυρα πλαθκιά ζωνάρκα. Ήταν με τόξα κυρίως. Εμείς εσίρναμε χειροβομβίδες, ήταν τόσοι πολλοί τζιαι εν είχαμεν άλλον τρόπο να τους αποκρούσουμε. Στη δεύτερη επίθεση εσύραν τα ούλλα κάτω τζιαι εμπήκαν μέσα. Εσπάσαν ούλλα τα τζάμια τζιαι  εβάλαν φωθκιά. Εσκοτώσαν τους ούλλους, εθώρουν τους. Εγώ εχώστηκα πίσω που κάτι μπάζα. Έξερα ότι εννα με βρίσκαν αργά ή γρήγορα. Τζιαι εξύπνησα.
Προψές εθώρουν ότι επεθάναμε. Τζιαι γω τζιαι ο man μου. Εθώρουν τους τάφους μας τζιαι τες φωτογραφίες πάνω.

Ο κάθε θάνατος κάμνει σε να αναθεωρείς διάφορα πράματα. Μεγάλος θάνατος ή μικρός θάνατος. Νομίζω ήβρα τους ούλλους απανωτά. Τζιαι κάμνω υστερικές σκέψεις. Ξανασχεδιάζω τα ούλλα στο νου μου. From scratch.
Νιώθω λες τζιαι ούλλοι περιστρέφουνται γυρώ μου αλλά εγώ σαν να μεν υπάρχω. Κάποτε θωρούν με, κάποτε λες τζιαι είμαι αόρατη, θωρούν προς την κατεύθυνση μου αλλά έννεν εμένα που θωρούν.
Στην αντροπαρέα που ήμουν σήμερα εν είχα τίποτε να πω. Τι νέα; Τι να σου πω. Μπορώ να σε πελλάνω με τες σκέψεις μου αν θέλεις αλλά εν θα αντέξω το αποβλακωμένο σου ύφος στο τέλος. Ή τη δυσκολία μου να έβρω λέξεις. Ούτε σε ποια γλώσσα να μιλήσω ένιξερω. Οι λέξεις σας δυσκολέυκουν με. Εν μου γεμώνουν την ψυσιή.
Έχασες τζιαι συ τον ενθουσιασμό σου. Άλλα μου ελάλες. Άλλοσπως. Τωρά λαλείς μου αλλάξαν τα πράματα. Τωρά αλλάξαν οι προτεραιότητες. Μπόρεις να τζιοιμάσαι μουτρομένος τωρά. Εγώ στην πλευρά μου τζιαι συ στη δική σου.

Το γραφείο εν όφτζιαιρο. Κόσμος εν έρκεται άρα καταφέρνω να αποφεύγω τις πολλές κοινωνικές επαφές ώσπου να ξυπνήσω τζιαι να ξεπριστούν τα μάθκια μου. Η τουαλέττα εκαθαρίστηκεν εχτές αλλά πάλε νεκατσιώ την. Προσπαθώ να μεν πίνω πολύ νερό όσο είμαι δαμέ. Άμα πάω σπίτι πίνω σε μια νύχτα ανάμισι λίτρο για να αναπληρώσω τάχα. Κάτσε να βάλω καφέ.

Έκλεισα τα εισητήρια μας για τις γιορτές που τα τωρά. Εν λίες οι μέρες που εννα χω τζιαι στενοχωρκούμαι. Τι άλλο; Ο καφές σαν ναν παλιός.
Θέλω να σκουλιστώ την κουβέρτα, να ανάψω το τζάκι τζιαι να θωρώ ταινίες ούλλη μέρα.

Να θυμηθώ ότι:
- Εν έχω τζάκι
- Έχασα την to-watch λίστα μου
- Η κουβέρτα εν παιδική τζιαι τα πόθκια μου φκαίνουν έξω άμα σκουλιστώ.

Άρκεψεν τζιαι κουράζει με τούτη η καθημερινότητα. Τούτη των τελευταίων ημερών, όι η γενική. Γιατί όι, εν θέλω τούτη ναν η γενική μου καθημερινότητα. Εν μπόρω να χω άλλον που πάνω που την κκελέ μου. Εν μπορώ κυρία μου να μου πλυνίσκεις τα εσώρουχα μου τζιαι να τα θωρείς, ούτε να βάλλεις τις ωραίες μου τες μπλούζες τις ευαίσθητες στο πλυντήριο που κανονικά πλυνίσκω τες στο σιέρι. Εν δικές μου οι παλιομπλούζες τζιαι εγώ θέλω να τες πλυνίσκω. Ούτε θέλω να κάθουμαι να πλυνίσκω τα πιάτα μόλις φάμεν άμπα τζιαι κάτσουν λλίο μες τη βούρνα. Θέλω να ξαπλάρω στον καναπέ με τον man μου τζιαι να τζιεγκενεύκουμεν τζιαι να τα πλύννω μετά, ότι ώρα μου καπνίσει. Εν θέλω να μου γεμώνεις το ψυγείο πράματα τζιαι εν θέλω να μου γοράζεις χλωρίνη. Τζιαι εν θέλω να τη βάλλεις πάνω στο σταντ, θέλω την τζιαμέ χαμέ! Εν μπορώ εν μπορώ εν μπορώ.
Εννα πνυώ.

So. Τελικά εν μπορώ να ελέγξω τον ύπνο μου. Παραμιλώ. Τζιαι λαλώ διάφορα. Το σιειρόττερον είναι ότι εν μου λαλεί τι. Τζιαι μετά σκέφτουμαι διάφορα. Ήντα χτιτζιόν να τα κρύφκεις τόσον καλά τα πράματα τζιαι να καρφώνεσαι στον ύπνο σου μετά. Γκρρρ
I miss my friends. Είμαι σίουρη ότι εν επειδή εν μακρυά τζιαι εν τους μιλώ -that is διά ζώσης- που μιλώ στον ύπνο μου.

P.S. Έπιασα base για τα νύσια μου. Συνεπώς είναι μια άκρως καθοριστική βδομάδα.

Εβαρέθηκα να βάφω τα νύσια μου κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Ναι, βάλλω γάντια άμα πλυνίσκω τα πιάτα, τζιαι άμαν καθαρίζω τζιαι ξεσκονίζω. Εννα μεν πλυνίσκω τα σιέρκα μου όμως; Εννα μεν λούσω μαλλιά μου τζιαι να τρίψω τη κκελλέ μου; Τζιαι έν έχω τόσο μεγάλα νύσια για να πάω να μου τα βάψουν/περιποιηθούν/ βάλουν ψεύτικα. Όι, ειλικρινά, εν θωρώ φως στην άκρη του τούνελ.

Loving it. In a psychedelic kind o way.

Τα λεωφορεία δαμέ εν μεγάλη ταλαιπωρία. Σήμερα ήμουν έτοιμη να περπατήσω τρία χιλιόμετρα μες την πυρά παρά να κάθουμαι (ε τρόπος του λέγειν) να το καρτερώ να ταράξει. Η κίνηση ενδεχομένως ναν ο κύριος παράγοντας που δυσχεραίνει τη μετακίνηση αλλά τα πράματα σιειροττερεύκουν πολλά όταν εν πυρά τζιαι η μασχαλίλα ζει μεγάλες στιγμές. Ή όταν εν πυρά τζιαι η επιμονή να φορούν μακρομάνικα ενθαρρύνει την αυξημένη παραγωγή μασχαλίλας. Ή ακόμα όταν εν πυρά τζιαι πίττα τζιαι μπίουν μου μες τα μούτρα τη μασχάλη τους (αν είμαι τυχερή χωρίς τρίσιες). Βασικά όταν εν πυρά. You got the point.
Με την ευκαιρία αυτή καταγγέλω τον κωλόγερο παπά που εμπήκε με τα Ray Ban μες το λεωφορείο τζιαι εβρωμούσεν χτιτζιόν που τα δρώματα (oh yes τζιαι μεις δρώνουμεν αλλά εν επιμένουμεν να επιβαρύνουμεν την κατάσταση με το να είμαστεν ντυμένοι στα μάυρα μακρομάνικα που πάνω ως κάτω) τζιαι έθελεν σσιου τζιαι καλά να σηκωθεί κάποιος να κάτσει τζιοίνος επειδή άκουσον άκουσον "εν παπάς". Κατά τα άλλα η υπόλοιπη μέρα ετζιύλισεν μια χαρά. Α, γυρέφκω ποτζιοίνους που κάμνουν copy κλειθκιά. Ένιξερω πώς τους λαλούν.

Ανασκόπηση του μήνα
Αεροδρόμιο. Καθάρισμα. Ξεσκαρτάρισμα. Άγχος. Ανυπομονησία. Αεροδρόμιο. Θάλασσα. Θάλασσα. Φαΐ. Χαλάρωση. Θάλασσα. Φύση. Βουνά. Ξεκούραση. Φαΐ. Θάλασσα. Πίσω. Νοσοκομείο. Χαμόγελα. Πάγος. Πρόγραμμα. Νοσοκομείο. Νοσοκομείο. Νοσοκομείο. Κανεί.

Οι φίλοι μου. Έννεν ούτε μαύρα πουλιά ούτε σύρματα τεντωμένα. Εν αχάριστοι. Τζιαι αμνήμωνες.

Εξύπνησα νάκκον γλίορα σήμερα τζιαι σαν να τζιαι αποσυντονίστηκα. Την Κύπρο έχω την συνδέσει με πρωινό ξύπνημα μετά τις 10 τζιαι το σημερινό 7 εν μπορεί να το χειριστεί ο οργανισμός μου. Επία τζιαι ερουφήσαν μου το γαίμα μου. Η υποχόνδρια μέσα μου κατατάσσει τις πιθανές ασθένειες αλφαβητικά, η σικκιμετζιού απλά νυστάζει. Πρέπει να έβρω δουλειά, πρέπει να ξαναπακετάρω τζιαι να κάμω γενική εκκαθάριση στο σπίτι. Όι απαραίτητα με τούτην τη σειρά. Επίσης να έβρω καλό γυμναστήριο. Άτε πάλε, εννα αρκέψουν οι λίστες. Τζιαι θέλω οπωσδήποτε μιαν καλή δυνατή margarita φράουλα πριν αρκέψω να ρυώ τες νύχτες.

Για πόσο καιρό θεωρούνται ισχύοντα τα λόγια; Ισχύοντα meaning valid, επίκαιρα...εν βρίσκω ποττέ μια λέξη άμαν τη χρειάζουμαι. Ας μείνουμε με το ισχύοντα. Μετά που πόσον τζιαιρόν δηλαδή λαλείς ok επέρασεν πολλής τζιαρός που τότε αποκλείεται να το εννοεί ακόμα; Πότε μηδενίζεις το κοντέρ τζιαι αρκέφκεις με καινούριες τιμές;

Η σοφία που μου έδωκεν ο τελευταίος χρόνος αφορά κυρίως την παγίωση των επενδύσεων μου σε ορισμένους αθρώπους. Η ηλιθιότητα που την άλλη, αφορά τον περιορισμό της αθυροστομίας μου.

Εν μπορώ να γράφω ποστ περί καλοτζιαιρκού. Μοιάζουν μου καταθληπτικά. Να πω τι; Τι έκαμα; Πού επία; Να πω «τζιαι του χρόνου»;


Ο πιο σημαντικός Σεπτέμβρης της ζωής μου ως τωρά εν τούτος. Καρτερώ τον πολλή τζιαιρό. Το καλοκαίρι εν το τελευταίο πράμα που εσκέφτουμουν. Να φύει, να φύει...τζιαι έφυεν.

Τωρά εννα αρκέψουν ούλλα. Που την αρκήν, αγνήν τζιαι καθαρήν αρκήν. Όπως τα θέλω. Μπορεί τζιαι να γυρίσαν απότομα τα πράματα τζιαι να φοητσιάστηκα αρχικά αλλά έτσι εν καλύττερα τζιαι τωρά θωρώ το. Με τες αιφνίδιες αλλαγές πάντα πάω τα καλά παρόλο που τες φοούμαι. Είμαι ευπροσάρμοστη. Τάχα.

Καρτερώ. Καρτεράς με;

The mornings I would wake up with a massive headache from the previous night's drinking.
The difficulty of opening my eyes.
The smell of sour sweat and fresh semen on the bed sheets.
Walking barefoot in a yet unexplored house.
Putting my clothes on and looking for my lighter.
Shutting the door.
I remember.
Feeling dirty. Yet free.
And then I remember you - coming out of nowhere.
Locking the door
and making coffee.

I still do you know. Even today.
Wake up sometimes before you do.
But now I've quit smoking.
And I always check the lock.
It's all about remembering. Or not.

Dizzy dizzy dizdy zdizz yzidz I said dizzy.

Load up your guns babe,
we're going home

Εν Αύγουστος. Κρυώνω. Τζιαι είμαι ακριβώς τζιαμέ που ήμουν τζιαι τον Ιούλη. Τούτο λέγεται σταθερότητα. Επίσης λέγεται τζιαι βάσανο. Ενίοτε τζιαι "επιλογή μου".
Στη νήσο ακούω κάμνει πυράες. Ανυπόφορες. Επεθύμησα λλίο λάλλαρο. Τζιοίνον που σου κάμνει τις ρίζες των μαλλιών σου να χογλοκοπούν τζιαι να πονοτζιεφαλιάζεις. Τσας, εν θέλω πολλύν.
Επεθύμησα να θέλω να τιτσιρωθώ τζιαι να μπω μες το μπάνιο τζιαι να μεν κυάρω να φκω. Επεθύμησα να φάω παγάκια. Να βρέξω τα πόθκια μου τζιαι να περπατώ ξυπόλητη στην αυλή. Παγωμένα πορτοκάλια. Με γιαούρτι. Τζιαι τα βραστά τα μάρμαρα που την πυρά.

Νευριάζω.
Σαν να μεν τα πάω καλά με τον εαυτό μου τελευταίως.
Νευριάζω με την αστείρευτη πηγή κατζιοσύνης μου. Με τον ανεδέστατο τρόπο που δοκιμάζω επίτηδες τα όρια των άλλων. Με την απάθεια μου μπροστά στα προβλήματα τους. Με τον εγωισμό μου. Με την μπασταρδοσύνη μου που το μόνο που κατά βάθος επιδιώκει είναι να επιβεβαιώσει πως κανένας εν θα με δεχτεί ποττέ. Νευριάζω με τον τρόπο που τους κάμνω να με απεχθάνουνται, με τον τρόπο που τους κάμνω να με θωρούν απογοητευμένοι. Νευριάζω με τον εγωκεντρισμό μου, με το πείσμα μου, με τη μαλακία μου. Με το πώς τους αναγκάζω να σταματήσουν να προσπαθούν τζιαι να με παραιτήσουν. Νευριάζω με την αδυναμία μου να με σάσω, να με διορθώσω, να με κάμω καλύττερη. Νευριάζω που εν μπορώ να με δω μέσα που τα μάθκια τους τζιοίντην ώραν. Νευριάζω με τη evil δύναμη που έχω μέσα μου να τα καταστρέφω ούλλα τζιαι που εν μπορώ να την μεταλλάξω.

Today felt weird.
There I was doing the regular talk of the day. And for a moment there I questioned my wants. I found myself wondering whether I am in charge of my decisions or whether I’m still under the hypnosis of the cunning man who‘s transformed me into a clumsy girly wife. And I find it irritating when people ask me what I want. I mean it’s none of their damn business; I shouldn’t have to justify my choices and I shouldn’t be asked to rationalise them. Some things, well you just do them cos you feel like doing them. And there’s not always a reason behind everything you know. And apparently there’s no coherence to this post either.

I always wake up after the storm. I am an annoyingly heavy sleeper.

Hold my hand? Please?

You of all people should know I don’t do this every day.

Κάφκουν με τα μάθκια μου. Τζιαι τρέσιει η μούττη μου. Τζιαι αψιουρίζουμαι συνέχεια. Μα συνέχεια.
Τα μάθκια εν το σιειρόττερον όμως. Αν κάμω τζιαι πυρετό εννα με πιάσουν τα νεύρα.
Τον Αύγουστο μου μέσα.

So I did figure it out. The problem was me.

Me me me me. Fucking me.

I’m an idiot and a jerk. And greedy. And demanding. And I can’t keep my mouth shut. And I make people miserable and I ruin their day.

And I deserve misery. Hit it.

You know that feeling, the semi-intuitive one, when you can sense that something is really really wrong but you can’t actually figure it out yet?

Yeah, you do.

That was my feeling for today.

It will all clear up tomorrow aint it.

Δυσκολεύκουμαι. Να μιλήσω. Να γράψω.
Εν η πρώτη φορά που με αγχώνει τόσο πολλά το θέμα του θανάτου.
When your number's up, it's up.
Εν τζιοίνο που εν μπορείς να πολεμήσεις, εν μπορείς να αναβάλεις, εν μπορείς να κάμεις οτιδήποτε άλλον πέραν του να το αποδεχτείς. Τζιαι ποττέ εν είσαι έτοιμος.
Κανένας εν σε προετοιμάζει για το θάνατο.
Λες τζιαι αν δεν το σκέφτεσαι, αν δε μιλάς για τζιοίνον, ξορκίζεις τον με κάποιον μαγικόν τρόπο.
Guess what όμως.
Οι άθρωποι φεύκουν με τον ίδιο ρυθμό, με την ίδιαν ένταση συναισθημάτων, με το ίδιο κενό να αφήνουν πίσω τους.
Τζιαι συ απλά πρέπει να το δέχεσαι. Χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς απορίες, χωρίς παραλογισμούς.
Χωρίς συναίσθημα.

I lied twice. Twice. I lied. I shouldn't have.
He asked me if I'm in a serious relationship.
He asked me if I'm moving because of him.
I'm fucking awful.
And I'm not asking this.

Can I just blame the drinking?

Για μη παραθερίζουσα εν γράφω πολλά ποστ μάλλον.

Τέλοσπαντων. Επέρασα το σαββατοκυρίακο να σκέφτουμαι. Ω ναι, πρωτότυπο. Και τραγικό συνάμα. Εσκέφτουμουν που λες τα μωρά.

Εν θέλω να κάμω κόρη. Είμαι σίουρη ότι εννα την καταστρέψω. Εννα την κάμω σαν εμένα τζιαι εννα γίνει outcast τζιαι εννα την καταστρέψω, είμαι σίουρη.

Ούτε γιο θέλω να κάμω. Τζιοίνον εννα τον κάμω σίουρα μαλάκα. Μα σίουρα. Εννα γινεί εγωιστής τζιαι μαλάκας τζιαι εννα περιπαίζει τες γενέτζιες. Πάει, τζιαι τζιοίνον εννα τον καταστρέψω.

Γενικά εν θέλω να κάμω τίποτε νομίζω. Εν το κατέχω το θέμα με τα μωρά. Ναι, ναι ξέρω μάμμα, άμα κάμω εννα το κατέχω τζιαι εννα μου αρέσκει. Τρέμω στη σκέψη της ώρας που θα χρειαστεί να κάμω έτσι συζήτηση. Ξέρω ότι αρέσκουν του, θωρώ το. Θωρώ το κάθε φορά που μιλά τζιοίνης της μιτσιάς τζιαι παίζει της τζιαι γελά της τζιαι σιέρεται η ψυσιή του τζιαι λαλεί ίνταλος ενναν τζιοίνος που εννα γινεί παπάς. Τζιαι σιέρουμαι που τον θωρώ αλλά ταυτόχρονα πιάνει με λιοψυσιά. Damn. Εννα πρέπει να κάμω eventually ξέρω το.

Εν τζιαι εν κακά τα μωρά ξέρω το, η κατζιά εγώ είμαι. Η παραθκιάνταλη. Η εγωίστρια. Η σαντανωμένη. Σαν να τζιαι εν είχα σκοπό να καταλήξω δαμέ με τούτο το ποστ.

Δηλαδή τι κάμνεις όταν οι άλλοι παν διακοπές/θάλασσες/παραλίες/τριήμερα/πολυήμερα κλπ τζιαι εσύ είσαι αναγκαστικά περιορισμένη σε ένα γραφείο με ημιχαλασμένη φλορετζούα, ζακέτα τζιαι εμφανή τα σημάδια της υπερκόπωσης;

I bet you miss me


Every single time

I bet you desperately check your mobile every morning looking for my ‘goodmorning message’

I bet you even check your email inbox sometimes hoping I may have lost your number in the process of changing devices

I bet you still sleep on the left side of the bed feeling I’m on the right against the wall

I bet you miss fucking me and you sweat dripping all over my body

I bet...I bet that there are nights when you pour a glass of wine -it’s white aint it- and you put that music on your stereo

I bet you can’t listen to that song without thinking of me

I bet you still remember the day I told you about it and how you hated it at first but somehow it came up to be one of your favourites

I bet you miss my kisses

I bet you miss touching my hair

I bet you miss my tongue travelling across your body

I bet you miss every fucking bit of me.

Τέθκοιες μέρες κάθε χρόνο εν με αφήνουν να ξιχάσω, θυμίζουν μου τα.
Κανένας εν ξιχάνει τζιαι τίποτε εν ξιχάνεται.

There are some times when you’ve no idea why you’re writing or saying some stuff. And there’s this guy who’s staring at you with that puzzled bamboozled look. And you’re so into your own daedalian, idiosyncratic mechanism of thought that you don’t always get him or his puzzled mug. And whether he points that out or not, is always up to his own courtesy or disposition.


Ok that’s all.
Lights out.

Λιστούα απόγνωσης
θέλω:
• Τες peep toe lace up boots σε καμηλί με τα κορδόνια που σιοινί
• Τες μαύρες gladiator wedges με mahogany λεπτομέριες
• Το hoodie του A&F με τη γουννούα
Τζιαι αν είναι να τα πιάσω τούτα ούλλα θέλω τζιαι τες espadrille wedges με το χρυσο-καφε-μαύρο βρουλλούι.

So I decided to make some popcorn yesterday. And so I put some oil in the saucepan, turned the heat on and put on the lid. And then I poured the corn; on the lid. I think it took me a couple of seconds to realise why that was wrong. And if I should tell anyone.

I think I need a vacation.


P.S. Just for the record, I am an awesome popcorn maker.

Days like this, I let myself stumble on my insecurities. And so it begins: I get lost somewhere in that part of my mind I don’t like visiting; I get sad and disappointed and desperate and angry. I get trapped. And all I think about is ‘if’ and ‘why’ and ‘how’ and I end up missing the point. The real point. Or diminishing the importance of it. And then I fight and argue and cry. I don’t know if I’m a drama bitch (for queen is something I definitely aint) but I never seem to let them go, my insecurities that is. Why oh why oh why the hell? It’s as if I can trust no one. As if there’s always in the back of my mind the thought that they are playing with me, that they will eventually hatch out a plan against me and I will curse myself for trusting them. Yeah, I know, trust issues. I think I can’t accept that people are not two-faced; I just can’t buy it. Then again, I see things you can’t see; but they’re not always there.

I'll buy you ice cream. And I'll lick it off your body.
I'll bathe you. I'll wash your hair.

I'll even cook for you. I'll make your bed.
I'll buy you T-shirts.

All you've gotta do is sex me up

Last night I dreamt of a baby
a blonde little baby girl
a baby - our baby - our baby girl.
And so I woke up sweating. I woke up crying.
For you had left us - our baby and me
And I kept on calling you - cos the baby was ill.
(I was) left with the baby - the blonde little baby girl
And so I dreamt. I dreamt again.

So απλά για να επιστρέψω στη μαλάκω τύπισσα, που φαίνεται να πετάσσεται πολλά μες τα πόθκια μου τον τελευταίο τζιαιρό, ίνταλος γίνεται σε ούλλους τους άλλους να φαίνεται τόσο καλός άθρωπος;; Τζιαι μετά  να φαίνουμε εγώ η psycho που εν τη χωνεύκει.
I bet she's plotted an evil plan against me.

The difference between you and me is that your way of hiding is by being exposed while mine is by being invisible. I dont know if that means that we complement each other in every way.

Now, there's a blue, blue, strange colour blue...

Take your clothes off and come sit down with me on the shower floor.
It's a great feeling, I'm telling you.
More than you could ever imagine. I miss this.

Που τα πότε το "σύντομα νυφούλα" έγινε ευχή γενεθλίων;;;

Η τύπισσα νευριάζει με. Εν είμαι σίουρη αν έχω συγκεκριμένους σοβαρούς λόγους αλλά εν έχει σημασία. Έσιει αθρώπους που απλά εν τους πάεις. Σύνολο θκυο φορές την έχω δει. Έννεν ανάγκη να τριτώσει για να καταλάβω ότι εν τη χωνεύκω.

Την πρώτη φορά νομίζω επροσποιήθηκε ότι εν ήμουν τζιαμέ. Ή ότι ήμουν μια άσχετη, εκτός παρέας, ή ότι απλά εμιλούσα Malagasy τζιαι εν εμπορούσαμε να ανταλλάξουμε έστω τα τυπικά. Μάλλον εν γι’αυτό που ελαλούσε σε τρίτο πόσο «γλυκειά» είμαι. Ε πε μου το εμένα σιόρ αν είμαι τοσο γλυτζιά. Μια μικρή παρένθεση αλλά ανησυχεί με το να φαίνουμαι γλυκειά και χαριτωμένη όταν κατά βάθος τζιοίνο που νιώθω εν ξενέρα, εννοώ κάτι παέι λάθος.

Τη δεύτερη φορά εμιλήσαμεν τζιόλας. Εν μπορώ να πω, η πρόοδος ήταν μεγάλη. Αναγκαστικά βέβαια, άμα σκεφτείς ότι τρία άτομα ήμασταν στο τραπέζι. Τζιαι τζιοίνη την ώρα εκατάλαβα ότι η ξενέρα που τρώω εγώ άμαν τη θωρώ, έννεν τίποτε μπροστά στη ξενέρα που έσιει τζιοίνη μόνιμα σχηματισμένη στη φάτσα της. Εν ξέρω αν γίνουμαι κατανοητή , μιλώ για τζιοίντην ξενέρα που εν ταυτόχρονα τζιαι υπεροπτικο-κομπλεξική. Τζιαι φακκά μου τζιοίνο το omniscient συγκαταβατικό υφάκι. Τέλοσπαντων, θκυο κουβέντες μου είπε στην τελική τζιαι τζιοίνες για να δείξει πόσο πιο έξυπνη τζιαι ξύπνια ήταν. Χέσε μας ρε μαλάκα.

in my book of fantasy.
I've got to keep up the pace.
People start moving away and I'm still right here.
I've got to keep up the pace.
I feel so little these days, so immaturely childish. And just for a moment I thought that years had passed me by but I was still seventeen. And scared.

Αρέσκει μου. Που εν ούλλα έτσι απλά. Ήρεμα. Καθόλου πολύπλοκα τζιαι μυστήρια. Ήντα καλά.

I'd really appreciate it if public services updated their opening hours in their webpage.
Thank you.

Η Κύπρος στο νου μου έσιει πολλά προβληματική θέση. Πεθυμώ την, πεθυμώ τους δικούς μου, τους φίλους μου, σκέφτουμαι πόσα πράματα θέλω να κάμω που εννα πάω, να πάω ποτζί, να πάω ποδά, να δω τον έναν, τον άλλον...αλλά άμαν πάω απογοητεύκουμαι, βαρκούμαι, στεναχωρκούμαι τζιαι λλίο. Εν σαννα τζιαι έχω την λλίον εξιδανικευμένη μες το νου μου άμα λείπω τζιαι άμαν έρτω επαληθεύκουνται οι λόγοι που προτιμώ να είμαι μακρυά. Ντάξει, όι πως υποφέρω δαμέ, απλά δυσκολεύκουμαι. Να (επανα)προσαρμοστώ αλλά τζιαι ταυτόχρονα να την προσαρμόσω στα μέτρα μου. Άμαν εννα περιγράψω τη χώρα μου σε κανέναν που ένιξερει γλυκάνισκει το πρόσωπο μου όμως, σιέρουμαι να τους λαλώ ίντα όμορφος τόπος που ένι. Μακρυά της όμως νιώθω πιο ελεύθερη, πιο ήσυχη, λες τζιαι η καρκιά μου έννεν δαμέ. Τούτην τη φορά φαίνουνται μου λλίον καλλύττερα τα πράματα, ίσως τζιαι να συνειδητοποιώ ότι μπορεί να μεννεν τζίνο που θέλω σε τούτην τη φάση, αλλά να μαθαίνω να βλέπω πάλε τα πράματα που μου αρέσκουν δαμέ. Εν ο τόπος μου τα ευλοημένα.

I know you're there hiding
somewhere behind that chair
although it seems convenient that
you vanished into thin air

I smell your fear and trembling
waiting to be caught
looking for a way out
for I shall free you not.

Παρά να αγχώνουμαι τζιαι να μεν εκτιμούνται οι κόποι μου καλλύττερα να είμαι ήρεμη τζιαι χαλαρή τζιαι να μεν εκτιμούνται οι κόποι μου. Ετέλιωσεν. Κανεί.

Εσπάσαν τα υδραυλικά της κουζίνας. Εν μπορώ να πλύνω τίποτες. Ο υδραυλικός τάχα ήρτεν εχτές-εν τον είδα, εν τον άκουσα- αλλά οι γαμοσωλήνες στάσσουν πάλε. Τζιαι για κάποιον περίεργο λόγο η βρύση εζάβωσεν. Νννναι. Τι άλλο; Μα φυσικά. Κάθε φορά που αννοίω ή κλείω την πόρτα μου πετάσσουνται διάφορα μεταλλικά πράματα που πάνω. Τωρά είμαι σε αναμονή της βίδας πάνω αριστερά. Να μεν ξιχάσω επίσης ότι το κινητό μου αποφάσισε να μεν ξαναφορτίσει τζιαι να λειτουργεί με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, βλέπε ηλιακή. Τζιαι ότι το λάπτοπ μου αναβοσβήνει όποτε του καυλώσει τζιαι το ίντερνετ εν αργό τζιαι εν μου αννοίει επιλεκτικά κάποιες σελίδες. Α, εξίχασα τους δίπλα. Τέσσερις το πρωί. Πάρτυ. Oh yes.
I got a feeling...ότι κάτι καλό μου επιφυλάσσει τούτη η βδομάδα.

I need something to wake me up. Cos I'm getting horribly irrational here. As if nothing actually works. But in reality it does. So if everything works alright then why the fuck am I being nuts? Fuck, something's wrong with my head. I need you to calm down. Calm down. If it's just the fact that I need vacation, I can deal with it. But what if it's permanent? What if this is my permanent state of mind? No, no, no. It can't be that. I need to calm down. Why does it always have to involve crying for fuck's sake?

Εν υπάρχει τίποτε να με φωτίζει τούτον τον τζιαιρό.
Άγχος, πίεση, δουλειά, τζιαι πάλε που την αρκήν. Τζιαι ο χρόνος...ο χρόνος εν θα μου φτάσει ποττέ.
Θέλω να φύει το καλοτζιαίρι, να φύει να ησυχάσω. Εν τζιαι μετανιώνω για τίποτε, στο κάτω κάτω οι επιλογές μου ως τωρά αποδειχτήκαν σωστές αλλά πάλε...αλλά πάλε εν την αντέχω τη γαμοπίεση του χρόνου τούτου. Ούτε το κορμί μου αντέχει την. Ακούω το που μου φωνάζει.
Θέλω ένα φως. Θέλω βιταμίνες. Θέλω να μπορώ να τζιοιμούμαι χωρίς εφιάλτες.

Εν παράξενες τούτες οι μέρες. Όπως κάθε φορά.
Κάμνουν σε να τα εξομολογείσαι ούλλα, να μεν αφήνεις τίποτε.
Προκαλούν σε να λυτρωθείς.

Ωραίες μέρες.

And it's only when you're gone, and away, your ghost runs through me in that special way

I wanna get out of here. I wanna breathe.
I wanna get out.
I need to get out, do you hear me?
I need to get out of here.
Let me out.
Just...please. It's been too long.
Too long since you've sang that song to me.

Leave me babe. Go away. Leave me be.

I need you to be noisy. Really noisy.
Cos I'm about to go quiet and I need you to bring me back.
This is my time now and I need you to do it.
Or else it's just not fair.
I need you to look after me. I need you to make sure I'm always here.
I need you to keep talking to me. To make sure I don't fall asleep.
I'm about to fall. Fall hard.

Feeling that you might not wake up the next morning and no one will look for you. It doesn't matter that you did.


*Yeah, it's too soon to sum up the month but still what's your point?

* aka The black side of me*





*not a fan of the video but couldnt embed the other one

I'm not doing very well today. I feel I'm going to hell in a handbasket and it's all happening so fast I cannot control the fall. My mind's been playing tricks on me for a couple of days and now I'm in the scene where I'm trying to decide what to do next. Let myself go crazy or put me back together again.

It just doesn't feel right. Not today.
I'm sick and tired. Of every single bullshit. I'm tired of having to wait until september to get my life back on track. And of thinking that my summer will have nothing to do with what it's supposed to be.
I'm tired of stagnation. Of sleeping in a fucking single bed. Of anorgasmic conformists and self declared anti-conformists. I'm tired of just 'not being there'. Of getting on airplanes whenever it all feels so far. I'm just tired damn it. And I need a tiny taste of home.

I need a new light bulb.
And in case there's someone out there, my birthday is coming up so I need new shoes. A pair of nude wedges would do the trick.

I wonder. How long it would take to realise the seeds of despair have sprouted.
I planted.
You watered.
He fertilised.
We cut it.
You ate it.
They loved it.

Με έναν τρόπον περίεργον προσπαθώ να σου πω θκυο κουβέντες. Τζιαι ξέρεις με ότι άμαν αρκέφκω τες γενικότητες τζιαι τα αγγλικά σημαίνει δυσκολεύκουμαι.

I have summer in my heart and sunshine I can be all yours and you mine every day is a bright new day

is just another word for hopelessness.
Because I say so.

My honey jar fell off my cupboard, hit the worktop and ended up falling on the floor. Let me add that it’s a granite worktop. Bottom line is it didn’t break. It didn’t even crack. And by the way all I did was sneeze.

My own little miracle. Next time let’s hope for something bigger. Say...no more complicated relationship issues?

Καρτεράς το. Ονειρεύκεσαι το. Σκέφτεσαι το τζιαι σφύγγεται η ψυσιή σου. Εν στιγμές αδύναμες που απελπίζεσαι τζιαι νομίζεις ότι εν θα ρτει ποττέ. Μετά κάτι καλό γίνεται τζιαι ξαναονειρεύκεσαι το. Τζι’άμαν το δεις που έρκεται εν τζιαι πιστεύκεις το στην αρκήν. Λαλείς εν γίνεται, εννεν για μένα, εννα έρτει ως δαμέ τζιαι εννα με προσπεράσει. Τζιαι έτο που έρκεται τζιαι κάθεται δίπλα σου. Τσιλλά τζιαι την καρέκλα χαμέ να κάμει τρύπες να στερεωθεί να μεν φεύκει. Τζιαι αρκέφκεις τζιαι γελάς νακκουρίν, λαλείς εκατάφερα τα, ήρτεν.


Τζιαι μιαν ημέραν φύσα αέρας πολλύς τζιαι παίρνει τον κόσμον. Δικλάς τζιαι θωρείς τζι’η καρεκλούα εν στον τόπον της, εν καταλάβει που αέρα. Τζιείνον όμως λείπει. Τζι’άμα σταματήσει ο αέρας, έρκεται πάλε. Εφοήθηκεν λαλεί σου, είδεν τον τζιαι ενόμισεν ότι ήταν να τον πάρει. Μα η καρέκλα εν δαμέ, λαλείς του, θώρε, εν τζιαι έφυε. Τζιαι κάθεται πάλε.

Τον επόμενο σιειμμώνα ο πελλοαέρας ξανάρκεται. Σπάζει τες τζιαμαρίες τζιαι κόφκει δεντρά. Τζι’η καρέκλα πάλε φκερώνει. Στρέφεται όμως πάλε. Εν εξαναείδα έτσι πράμα, λαλεί σου, ενόμιζα ήταν να με πάρει τζιαι να με σηκώσει, εν εφοήθηκες; Εφοήθηκα, λαλείς του, αλλά εν τζιαι έφυα τζιαι θώρε, η καρέκλα σου ούτε που ένωσε. Τζιαι ξανακάθεται.

Τον επόμενο χρόνον ο σιειμώνας εν πιο γλυτζιής. Αμμά τζείνον κάθεται στην καρέκλα τζιαι μεταχολιέται συνέχεια. Τη μιαν ζαλίζεται λαλεί, την άλλην ακούει τον αέραν που έρκεται. Εν τζιαι εννα φύω, λαλεί σου, αμμά φοούμαι, αν με πάρει; Εν τζιαι ξέρεις σίουρα αν το πιστεύκεις όμως. Τζιαι τζιείντην ώραν αναρωθκιέσαι αν δεννεν τζιείνο που εκαρτέρας τελικά ή αν σε δοκιμάζει για ναν σίουρον ότι εν θα την σύρεις την καρέκλα να πάει.

Είμαι σε ένα δωμάτιο, κολλημένη σε μια γωνιά με το λάπτοπ. Ο πίσω τοίχος εν υπάρχει. Εν ανοιχτά. Έσιει φως τζιαι μπαίνει ήλιος.
Zooming out. Crane shot of the hole. Fast editing of landscape pictures. Establishing shot. You see his back. He's tapping his pen to the rhythm of this:

Tonight I'll dream of the summer. The money that I won't have to travel home.

Keeping in touch with reality, with your own paranoid life. Back to the start.
People say and people judge. People act as if they know. Everything.
Everything changes day by day yet everything is still the same.
Feels like I'm not happy anymore. Feels like I've learned to pretend happiness.
Let's try again,eh? Whatcha say?

Meeting your own wannabe mother-in-law.
Seriously intimidating.

I believe I’m rather prejudiced but it’s the tiny little details that usually make me frown.

You know, the things that my mom would do different. Not always better, just different. Maybe it’s the cultural differences too. Can’t wait to meet the granny. Grannies are more fun, right?

I hate faking but I guess that’s what I’m bound to do under the circumstances. Sweet and cute and lovable. Oh well, I’ll get dark and twisty again in a couple of weeks.

Eerie things often happen unexpectedly. Creepy people. Creepy stories.

A girl named Asia. She took the wind out of my sails today. People seem to funnily change according to the setting they are arranged. Put them in a fishbowl and they’ll grow scales. Throw them in the Amazon and they’ll grow leaves.

Old daredevils die hard. The rest just die young

when the lights are out.
Seeing it all again in the dark.
Can't wait to try the daylight.

Καρτερά με να φίω, να πάω μαζί του, τζιαμέ, να ριζώσω στες ρίζες του. Ενιξερω γιατι νιώθω τούτο το αίσθημα του εξοστρακισμού που εξαναείπα, τούτο το rootlessness, ενιξερω πώς αλλιώς να το πω. Φοούμαι το αλλά έχω το τζιαι ανάγκη να νιώθω ότι θέλει με τζιαμέ. Οι μισοί αθρώποι που με ξέρουν λαλούν μου ότι κάμνω πάντα του τζιεφαλιού μου τζιαι λειτουργώ παρορμητικά χωρίς να σκέφτουμαι τες συνέπειες. Οι άλλοι μισοί λαλούν μου ότι έχω τετράγωνη λογική τζιαι σκέφτουμαι τα ούλλα δέκα φορές πριν τα κάμω. Κάποιος με περιπαίζει.
Τόσον τζιαιρό έθελα να σταματήσει ο χρόνος ώσπου να φέρω τα μίλια μου, τζιαι μετά να συνεχίσω πάλε που τζιαμέ που έμεινα για να ξέρω πώς τα να χειριστώ ούλλα. Άφηνα το χρόνο να περνά τζιαι το μόνο που έκαμνα ήταν να μαραζώνω τζιαι να δισπυρκώ για τζιείνα ούλλα που εν μπορώ να κάμω. Αυτολύπηση. Το χρόνον ότι τζι'αν κάμεις εν τζιαι εννα τον σταματήσεις ποττέ. Εννα μιαλίνεις, εννα γεράσεις, εννα κάμεις λάθη, εννα πέσεις χαμέ τζι'εννα φάεις τα μούτρα σου. Εν μες στο πρόγραμμα, μεν συντρομάσσεσαι κάθε φόρα. Το χρόνον εν μπορείς να τον πολεμήσεις, μπορεί να πολεμήσει τζιείνος για λλόου σου όμως.

Εχτές εμπήκε μου η ιδέα ότι κάποιος μπαινοφκένει σπίτι μου άμα λείπω. Λείπουν μου πράματα. Ανησυχώ. Ή υπνοβατώ τες νύχτες τζιαι καταστρέφω τη χαρτούρα μου ή κάποιος με σαμποτάρει. Ανησυχώ.

Κάποιες φορές μπορεί να λαλείς τα σωστά  πράματα αλλά απλά να αρκείς. Τζιαι θυμώνω μαζί μου που αρκώ, θυμώνω γιατί ξέρω ότι όταν ο άλλος θέλει να τα ακούσει εγώ είμαι μια μαλακισμένη εγωίστρια τζιαι βλέπω μόνο ως τζιαμέ που θέλω. Τζιαι μετά πιάνει με το μαράζι γιατί εν με πιστεύκει πιον. Ξέρω το ότι εν υγιές να κάμνεις λάθη αλλά έχω την αίσθηση ότι μόνο τούτο κάμνω τον τελευταίο τζιαιρό. Τζιαι θέλω όσο τίποτε άλλο να μεν έχω φτάσει στο σημείο  που να μεν διορθώνεται τίποτε.
Τες νύχτες νιώθω ότι έχω την πολυτέλεια να κάμνω τα λάθη απανωτά τζιαι ξυπνώ το πρωί τζιαι σιχαίνουμαι με. Εν έχω καμμιά συναίσθηση του κινδύνου νομίζω. Του κινδύνου να χάσω τα σημαντικά πράματα στη ζωή μου, τους αθρώπους μου δηλαδή, τον άθρωπο μου κυρίως. Νομίζω ότι ούλλα αντέχουν τα τζιαι ούλλα συγχωρούν τα αλλά εννεν έτσι. Τζιαι δυστυχώς έπρεπε να φτάσουν στο σημείο να μου πουν λόγια που με πονήσαν για να τα δω άλλως πως τα πράματα. Τζιαι τι κάμνουμεν τωρά; Υπομονή. Πέρκιμου θυμηθούν μ'αγαπήσουν ξανά.

Today I've taken one of the most difficult decisions in my life. Now what is left is to tell him. I'm gonna fill my lungs with positive energy and I'll just call and say it. Tomorrow morning. I just need a chance to make it all right and I'll make it if I get it. I need it. Please. Judgement day for me tomorrow. And may he have mercy on my soul.

Να το ακούω τέρμα την ένταση, καλοκαίρι, σε μια ξύλινη ξαπλώστρα, σε μια παραλία, με το κύμα να σκάει στα πόδια μου, με μια παγωμένη μπύρα στο χέρι, με κλειστά μάτια, να ταξιδεύω...

I've been feeling nostalgic for some time now which is affecting my dreams which are affecting my real life. Cos if you keep having a deja vu feeling, you keep missing things cos you're trying to remember where the deja vu came form. Fuck it.

I so fucking hate it when I' ve got so many things I need to focus on; I need a fucking distraction. Or I just need to make up my mind and get my priorities right. Or I just need to lay me down to bed and wake up 2 weeks before yesterday.

I miss my animal instinct. Rise up you slimy devious bastard!
Do not mess with my circles. Don't.

People enter your life unexpectedly; most of the times they’re even uninvited. They come and go throughout your life. If you’re lucky enough some of them stay. But most of the times nobody does. You’re left with memories; memory is a painful thing. Sometimes I think of all the people I’ve come across to all these years. People I’ve even forgotten, people who might have forgotten me. People I’ve shared things with; moments, memories. The friends I got drunk with, the friends that drove me home, the friends that shared their last cigarette at the crack of a summer dawn, the ones that called every day just to say hi, the ones that never called. Gone. You cannot help but invest in new people. The wolf pack instinct I call it. I never wanna see them again, you know. I am curious about what they’ve done with their lives and how they’ve managed but I never wanna see them again. What we once were has forever ended and there’s no reason for bringing it all back. Just two different lives that were at some point travelling on the same highway.

I finally did it. I've ruined it all. Or so it seems. I let most of my stupid dark selfish self out and I've discovered the extend of self-destruction I can reach. And it feels awful. Awfully lonely. Awfully painful.
Didn't mean to, you know.

Can't you just fix it all for me now? Please.

This is my own path to Hell.
Get out of my fucking way.

If you're out there...just...stay there.

Κάποτε σκέφτουμαι το ενδεχόμενο να είσαι αλλεργική στην ευτυχία. Το ενδεχόμενο ας πούμε να διαλύεις ό,τι καλό μπαίνει στη ζωή σου τζιαι να προτιμάς να μεινίσκεις στην ασφάλεια (;) της δυστυχίας σου. Χωρίς εκπλήξεις, χωρίς αιφνιδιασμούς, χωρίς καταστάσεις που να μεν μπορείς να χειριστείς. Χωρίς επενδύσεις. Χωρίς ελπίδες. Χωρίς τίποτε να σου ταράσσει τους κύκλους σου. (Γιατί πολλά απλά εν θα ξέρεις πώς να το χειριστείς). Γιατί μόνον έτσι έμαθες να έσιεις τον έλεγχο. Ενώ στην ευτυχία πάντα καρτεράς να πάει κάτι λάθος. Σαν να τζιαι η ευτυχία εν προσωρινή γιατί εν κλεψιμιά. Τζιαι πάντα κάτι πάει λάθος, έννεν; Πε την αλήθκεια, εν ανακουφίζεσαι; Σκέφτεσαι ότι επιβεβαιώνεσαι τουλάχιστον. Ένιξερω αν νομίζεις ότι τάχα εν σου αξίζει. Όι, εν νομίζω ναν τούτο. Νομίζω παραπάνω φοάσαι. έννεν; Νομίζεις ότι εν πιο ανώδυνο να μεινίσκεις σε μια γνώριμη κατάσταση παρά να ρισκάρεις για μιαν πιθανότητα ευτυχίας.

Brings out a sweet slyness I completely adore.
Cos even bad wolves can be good.

Times like these I feel useless. When all is about three letters I feel like no one, non-important, not even necessary. Because I don't seem to be able to heal nothing at all.
I'm right behind you. And every time you stop, I stop with you. And I just stand there waiting for your cry, a scream, something...anything. But your silence, as always, keeps me alert.

Comings and goings

I've let my feelings grow.
And I've let my mind rest for a while. I've learned to sense and I've learned to cry.
Now I'm learning how to return to my previous state.
*
I've put myself in the snooze mode.
I wake up every couple of weeks or so and take a look at the world.
It feels like Hal.
I'm afraid. My mind is going. I can feel it. My mind is going. There is no question about it. I can feel it.

Yesterday I decided that you really piss me off. That sick girl down the corridor goes to church every Easter and bloody Holy Week. Now, be honest here. Do you really believe she's coming because she's an incense junkie?  She is nearly crippled for fuck's sake! Shame on you for investing on sick people. That's really miserable.

Dear child,
I'm just a soul whose intentions are good...

Act I
The perfection I see in you is undermined by your mundane existence. It's not that I don't love you enough. It's just that I can see you getting old, and tired, and withered. And you simply aren't that extraordinary to me anymore. As if I don't care enough.

Act II
Your wrinkled smiling eyes are still the liveliest I've ever seen.

Technology seems to continuously fail me.

I fail her as well but she’s more of a trouble than I am. Yeah, she.

It’s definitely a “she”.

The last few days I cleaned my entire flat. Twice. I cleaned and redecorated. Twice. In four days. Cleaning always wakes up my sleeping creativity and I keep discovering ways to squeeze my things in my one and only closet in more practical ways.

Charge me with boredom. Do, please.

Γκριζάρισμα. Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω τη φάση μου τωρά. Μια γκρίζα φάση, ουδέτερη, κρύα. Μάχουμαι να σκεφτώ καθαρά, να βάλω τα πράματα σε μια σειρά λογική που να μπορώ να τα εξηγήσω τζιαι να τα ερμηνεύσω ούλλα. Τόπους τόπους καταφέρνω τα αλλά έτσι άξιππα κάτι μου ξεφεύκει τζιαι ο πύργος μου ολόκληρος καταρρέει. Τζιαι μεινίσκω στη μέση της ερημιάς μ’έναν ύφος απορημένο, με τα σιέρκα στη μέση, συνοφρυωμένη, απογοητευμένη, σχεδόν θυμωμένη, σε ένα γλίορο 360˚ panorama shot. Τζιαι μετά περνά το αεροπλάνο που το North by Northwest τζιαι αρκέφκει τους βομβαρδισμούς τζιαι εγώ αρκέφκω τζιαι βουρώ σαν ηρωίδα σε playstation game να πετάσσουμαι βράχους, βουνά τζιαι λαγκάδια. Πάνω δεξιά στην οθόνη μαζεύκουνται οι πόντοι. Τζιαι τζιαμέ που επήρα φόρα τζιαι θορώ τα combo να πολλινίσκουν πατάς το κουμπούι τζιαι σβήνεις με.

Ε τωρά τι να σου πω.

I’m kind of tired. Having you in mind, I mean. You existing in there as if you were another suppressed me. It’s difficult, you know. Having to wait and wait and wait again before forcing me into confession. It’s difficult. You know it’s difficult, right? So if I give up would you forgive me? Not that I’ve ever been a remorseful person; you definitely know that. I wish I was telepathic. Then I could haunt your mind. Isn’t that what you do with mine?

Give me a break, will you?

I wish I could format my brain. Selectively for sure.

You recall the times when you could just touch what you wanted? Feel and squeeze it and own it and live it. I don’t. I remember playing hide and seek and getting lost because of running too far away.

I’m tired now. I need someone to come on a rescue mission.

Babe, I’m not angry anymore. Just teach me how to start over again.

My only salvation would be to be constantly drunk without the side effects of hangovers.

Then I could finally call you at four a.m. and tell you that I just fucking need you. And that you should fucking be here. With no regrets.

The point of no return.

Have we reached that? Or have we just passed it by?

Aren’t you afraid of missing it? I know I am.

He said: No more pressure please.

She said: No more pain please.

And they both hanged up.

She remained hanging on the phone. He remained hanging on his fears.

Running a thousand miles away from you. And it still hurts you know.

I think we’ve just reached it. I’ll bet on that.

The end of days. I can feel it coming.
I can feel it crawling down my foot and it's making my toes numb.
I can smell that burning smell of the last forgotten slice of bread in the toaster that started the fire.
As if I've got a fucking charisma.
Fuck you, I won't do what you tell me!

Το να βασίζουμαι σε ανθρώπους εν που τα πράματα που απεχθάνουμε παραπάνω. Επειδή πολλά απλά ξέρω ότι κανένας εν μπορεί να ανταποκριθεί σε τζίνα που ζητώ τζιαι έχω ανάγκη την εκάστοτε στιγμή. Εκτός που τη μάμμα μου. Σαν την αγκαλιάν τζιαι τα φιλιά της εν έσιει τίποτε στον κόσμο. Καλημέρα μάμμα.

Εν ώρες που εν λες τζιαι φκένεις που το σώμα σου τζιαι κάθεσαι στην καρέκλα απέναντι τζιαι θωρείς σε. Θωρείς την έκφραση του προσώπου σου, τζίνους τους τόπους που είσαι σίουρος ότι εννα φκουν τζιαμέ οι πρώτες ρυτίδες, θωρείς ίνταλος σε θωρείς, παρόλο που ένιξερεις ότι κάθεσαι τζιαμέ απέναντι σου. Θωρείς τα μάθκια σου τα ποκαματισμένα, τη στάση του σώματος σου ίνταλος κάθεσαι. Θωρείς σε που μαραζώνεις αλλά έσιεις τζίνη την ουδέτερην έκφραση προσώπου που φαίνεσαι απλά παγωμένος. Τζιαι μετά απλά παρετάς να θωρείς γιατί εν αντέχεις τζιαι εν θέλεις να κλάψεις πάλε όπως το μωρό. Τζιαι πάεις ξανά πίσω, στον τόπο σου. Ανατρισιάζεις λλίο τζίντην ώρα που ξαναμπαίνεις τζιαι απλώθεις αυτόματα το σιέρι σου να στρίψεις τσιγάρο.

The endless torture of memory.

Remembering words. Recollecting feelings. Recapturing smells.

I’m not sure what to do with them. I think I’ll postpone my brainwashing for a couple of days again.

I remember. There are some scary people out there.

*And the land is dark
And the moon is the only light we'll see
No I won't be afraid
No I won't be afraid
Just as long as you stand by me, stand by me

You act as if I am the one changning. But I've met a thousand different faces of you.
The good, the bad, (never the ugly) the pissed off, the dont-wanna-talk-to-you-right-now, the give-me-a-break-will-you, the tender, the soft, the fragile, the stay-with-me and the go-away. These are not chameleon features, luv.
I wanna wake up in your world. You wanna fall asleep in mine but wake up ten years earlier.

Κάποτε. Κάποτε κατακλύζουν με κάτι σκέψεις γεμάτες προβληματισμούς τζιαι ενοχές τζιαι αμφιβολίες τζιαι φόβους. Ναι, παραπάνω εν φόβους νομίζω. Νιώθω συχνά την ανάγκη να χωθώ μες τα δάκρυα μου έτσι για να εξαγνιστώ. Εβαρέθηκα το όμως, παραπάνω κακό μου κάμνει. Εννα τα αλλάξω ούλλα, αποφάσισα το. Ακόμα τζιαι έτσι όμως τι κάμνω με τους φόβους? Θωρώ αθρώπους γυρώ μου που εν επιτρέπουν στον εαυτό τους να φοάται, εν τους επιτρέπουν να μαραζώσουν, να ππέσουν κάτω τζιαι να δουν οι άλλοι τις αδυναμίες τους. Ξέρω ότι ενδεχομένως να μεννεν ότι πιο υγιές αλλά για μένα εν καλύτερο που τούτο που κάμνω τωρά. Τζιαι ξέρω το επειδή κάποτε τζιαι γω ήμουν έτσι, ώσπου είπαν μου ότι έγινα αναίσθητη τζιαι έχτισα τείχη με τάφρους, με καταπέλτες τζιαι ελεύθερους σκοπευτές στις πολεμίστρες για να μεν μπαίνει κάνενας. Ώσπου τζιαι εμπήκε, τζιαι μετά εππέσαν ούλλα κάτω. Θέλω το πίσω το τείχος μου, θέλω να με ξανάβρω, θέλω να ξαναφκάλω δόντια γιατί το ημέρωμα εν μου πάει. Νιώθω διμμένη, όπως έναν άγριο ζώο που μέσα του εγέρασε τζιαι εκουράστηκε τζιαι αποδέχτηκε τα δεσμά του. Νιώθω ότι είμαι διμμένη που το λαιμό τζιαι εσταμάτησα να προσπαθώ να φίω. Θέλω να φίω μα ενιξερω πού να παω, όπου νιώθω πως θέλω να πάω μοιάζω να μεν είμαι ευπρόσδεκτη. Λες τζιαι εν ανήκω πούποτε πιον. Λες τζιαι εξοστρακίστηκα που παντού.

το λοιπόν:

• I cried the whole Amazon
• I laughed 'till my face muscles hurt
• I let my eyebrows get thicker
• I moved north
• I tried -after my best friend's encouragement- visiting a psychologist who came out to have more issues than I have so I ended up having sessions with her.
• I finally bought my first little black dress ιμίshιμου. And I love it :)
• I got engaged -kind of
• I got tougher...and more sensitive...so I'm back where I started

I'm thinking of tons of other things but then again this might jeopardise my secret identity. I think the eyebrows clue was more than enough.
Fuck, never write unless you are sober
never write unless you are sober
never write unless you are sober